Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol 4.... and counting.

Ναι ναι. Αργώ να γράψω πού και πού αλλά έχουμε υποχρεώσεις παντός τύπου πλέον. Δεν υπάρχουν μόνο τα γκομενικά στη ζωή, αλλά και τα οικονομικά (τα της δουλειάς με λίγα λόγια).
Δεν θα πολυλογήσω τώρα, δεν έχω σκοπό να ζαλίζω. Κατευθείαν στο ψητό μας.


Είμαι που λέτε εγώ και μία φίλη μου, Σάββατο βράδυ και αποφασίζουμε με μια τρίτη φίλη μας να πάμε σε μαγαζί του κέντρου να πιούμε κάνα ποτό, να τα πούμε γιατί είχαμε χαθεί και τελείως κλπ. Είπαμε και σε μια τρίτη φίλη μας η οποία τελικά την ώρα που συναντηθήκαμε μας έστειλε σμς ότι έτυχε κάτι και δεν μπορούσε να φύγει από το σπίτι. Οι 2 μας λοιπόν, σετάκι.

Πάμε, καθόμαστε, ξεκινάμε να μιλάμε. Σημείωση: ένας γκόμενος με τον οποίο η φίλη μου είχε κόλλημα για ΧΡΟΝΙΑ αλλά δεν είχαν ποτέ σχέση (αυτός την έπαιρνε τηλέφωνο μόνο για να εκτονώνει πού και πού τις καύλες του κι αυτή η ΒΛΑΜΜΕΝΗ έτρεχε από πίσω σαν το σκυλί), μου είχε μανουριάσει μια σχέση 2 χρόνων, ενώ δεν με ήξερε καθόλου. Όταν λέω μανουριάσει, εννοώ να μου λέει ότι έχει δει τον γκόμενό μου με άλλες σε μια άκυρη πόλη εκτός Αττικής που συμπτωματικά ο γκόμενος μου είχε επισκεφτεί την περίοδο που έλεγε και τέτοια. Γενικά μας είχε αναμπουμπουλιάσει και εν τέλει χωρίσαμε. Φυσικά οι βαθύτερες αιτίες ήταν άλλης φύσης. Τουτέστιν, είχαμε σκυλοβαρεθεί ο ένας τον άλλον. Απλά με αυτό το περιστατικό, εγώ βρήκα το κουράγιο να του πω να πάει στο διάολο με λίγα λόγια και το λήξαμε το παραμύθι. (Μετά από 5 μήνες τα ξαναφτιάξαμε. Βλέπε ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ. Τραγικό λάθος παιδιά. Don't do it. Αλλά άλλο θέμα αυτό.)

Είχαμε βγει λοιπόν με την φίλη μου, συζητάγαμε για διάφορα, για τον εν λόγω γκόμενο, για τις δικές μου αποτυχίες (βλ. Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση 1 2 και 3), μου έλεγε και κείνη για την 5ετή σχέση της που δεν πήγαινε άλλο και κράταγε μόνο για το θεαθήναι. Πίναμε λοιπόν το κρασί μας, λίγη κουβέντα λίγα γελάκια, χαλαρά πράγματα. Αλλά δεν μπόρεσα να μην προσέξω μια αντροπαρέα 6 ατόμων (ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Ήταν κι άλλοι απλά δεν κοίταξα ποτέ τόσο εκτεταμένα ώστε να τους μετρήσω) που άκουσα να λένε καθαρά "καλή η κοκκινομάλλα αλλά και η μελαχρινή μαλάκα μου πωωω". Εγώ είμαι μελαχρινή. Η φίλη μου (τότε) κοκκινομάλλα. Άρα δεν το θεώρησα σύμπτωση.

Δεν θα σας πω ψέματα αγαπητά μου αρσενικά αναγνωστάκια. Είναι κολακευτικό κι ας είναι κάπως χοντροκομμένο. Γενικά, όταν μια γυναίκα νιώθει ότι "περνάει", εκτός κι αν η φάση είναι ΤΕΛΕΙΩΣ χυδαία και χύμα (βλ. αυτό με τα ΜΜΜ), κολακεύεται. ΜΗΝ διστάζετε να λέτε πώς βρίσκετε μια γυναίκα. Απλά μην το κάνετε με το καλημέρα σας. Αφήστε την λίγο να τσουρουφλιστεί. Να αναρωτηθεί, σας αρέσει; Έτσι την ιντριγκάρετε τη γυναίκα. Κλείνει η παρένθεση.

Που λέτε, λέω διακριτικά στη φίλη μου, "το άκουσες αυτό;". Το είχε ακούσει. Δεν είχε καμιά μας όρεξη γενικά, η άλλη είχε και γκόμενο, εγώ είχα φάει και τόσες ξενέρες τελευταία που είχα προαίσθημα ότι θα ήταν +1 ξενέρα στο τεφτέρι μου.

Δεν έπεσα έξω.

Πέρασε ένα δίωρο στο νερό και τα τυπάκια είχαν καρφωθεί τέρμα. Κοιτούσαν όλη την ώρα. Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για 6+ μαντραχαλάδες. Στο μαγαζί δεν υπήρχε άλλη "καθαρή" γυναικοπαρέα, γι' αυτό μάλλον ήμασταν στο στόχαστρο. Παρ' όλα αυτά, δεν ήρθε ποτέ κανείς να μας μιλήσει (ενώ είχαμε 2 καρέκλες άδειες απέναντί μας), να μας πει το οτιδήποτε ή  τέλος πάντων να κάνει μια κίνηση βρε παιδιά. Αποφασίζουμε με τη φιλενάδα να πληρώσουμε και να τραβήξουμε προς τα σπίτια μας, ήταν και περασμένη η ώρα. Σηκωνόμαστε, παίρνουμε τα πράγματα μας και πάμε προς το δρόμο. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν σηκώθηκε ΕΝΑΣ (1) από την εξαμελή παρέα και ήρθε προς το μέρος μας.

Α: Καλέ, φέυγετε;
Ν: Φεύγουμε.
Α: Εμένα με λένε *όνομα*, εσάς;
*Λέμε κι εμείς, μας ρώτησε και ηλικία κλπ, αν σπουδάζουμε και πάει λέγοντας.*
Φ: Λοιπόν εμείς φεύγαμε, καληνύχτα σου Α.
Α: Ε περιμένετε καλέ, τώρα γνωριστήκαμε!

Τι περιμένετε τώρα ως αντίδραση; Φυσικά να πει "ελάτε να σας κεράσουμε κάτι με την παρέα μου" ή "θέλετε να πάμε κάπου να πιούμε ένα δεύτερο ποτό" ή κάτι τέτοιο. Σωστά;

Α: Μου δίνετε τα facebooks σας;

Εκεί κέρωσα. Μου ήρθε να γελάσω αλλά δεν το έκανα. Ο τύπος έριχνε σε μένα 6 χρόνια και στη φίλη μου 7. Και μας ζητούσε το facebook. Ενώ είχαμε γνωριστεί αρπαχτά στο όρθιο. Το θεώρησα χαζό τουλάχιστον. Σόρρι. :p

Ν: Δεν έχω facebook, σόρρι.
Φ: Έχω εγώ.
Α: Για πες το.
Φ: *το λέει*
Α: Οκ σε έχω! Σε έκανα αντ μόλις! Να με κάνεις αξεπτ μόλις πας σπίτι ε! Καληνύχτα κοπέλες!

Εκείνη τη στιγμή γύρισε ΟΛΟ το τραπέζι και είπε με μια φωνή ΚΑΛΗΝΥΥΥΧΤΑ ΚΟΠΕΕΕΛΕΕΕΕΣ.

Σαχλαμάρες. 30+ χρονώ μουντρούχος και ζητάει fb από μικρότερες που κοτάει να πάει να γνωρίσει στο τραπέζι τους. Μακριά από μας. Περιττό να πω ότι η φίλη μου τον έκανε αξέπτ, δεν της μίλησε ποτέ, δεν της έκανε καν ένα λάηκ ρε παιδί μου έτσι για το θεαθήναι κι αυτός.

Αποκτήστε ρε λίγα κότσια. Εντυπωσιάζουν.

Ο,τι να' ναι στα ΜΜΜ

Πραγματικά.




Ξέρω ότι έχω να δώσω σημάδια ζωής πολύ καιρό, αλλά αν θυμάστε η πρώτη μου απόπειρα για pickup απέδωσε και believe it or not, είμαστε ακόμα μαζί. Και όχι απλά είμαστε, αλλά τα πράγματα κυλάνε ανέλπιστα όμορφα. Θα επεκταθώ επί τούτου σε άλλη ανάρτηση.

Επί του παρόντος, να γράψω για ένα περιστατικό στα ΜΜΜ τις προάλλες που με σκάλωσε.

Που λες λοιπόν αγαπημένε αναγνώστη, βρίσκομαι στο μετρό στο Μοναστηράκι και πάω να αλλάξω να πάρω ηλεκτρικό. Βγαίνω από το μετρό, παίρνω τις κυλιόμενες και στα 20 μέτρα μέχρι τις κυλιόμενες του ηλεκτρικού βλέπω να κατεβαίνουν μπούγια. Που σημαίνει με λίγα λόγια ότι μόλις πέρασε το τρένο που ήθελα και βγήκαν οι επιβάτες. Απογοήτευση. Νόμος Μέρφι κλπ. Αλλά δεν μας νοιάζει αυτό το σημείο αυτή τη στιγμή.

Επιβραδύνω λοιπόν το βήμα μου αφού έχω τουλάχιστον άλλα 10' για το επόμενο τρένο και πάω από τις κανονικές σκάλες (ξεγελάω τον εαυτό μου ότι θα περάσει αρκετή ώρα έτσι και δεν θα περιμένω πολύ στην αποβάθρα - ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ να περιμένω ΜΜΜ γενικά). Εκεί ένας από αυτούς που κατέβαιναν από το τρένο που έχασα, με προσπερνάει και με σκουντάει λίγο στον ώμο, καθημερινά σκουντιέμαι στα μέσα με μισό εκατομμύριο κόσμο. Δεν έδωσα επομένως σημασία. Μετά από λίγο όμως άκουσα ένα "Ε!" και σκέφτηκα μήπως ήταν κάνας γνωστός ή φίλος. Γυρνάω και με πλησιάζει ο τελείως άγνωστος προς εμένα εν τέλει τύπος. Φορούσα λόγω ζέστης μια κάπως ανοιχτή μπλούζα και βλέπω να ΚΑΡΦΩΝΕΙ το βλέμμα του μέσα στο στήθος μου.

Α: Μου λες μία την ώρα;
Ν: Δεν τη λέει στα βυζιά μου την ώρα. (κάνω να φύγω)
Α: Μην είσαι απότομη (με ΤΡΑΒΑΕΙ από το χέρι)
Ν: Πας καλά; Μην με ακουμπάς.

*Με τα πολλά με αφήνει και ανεβαίνω τις σκάλες. Γυρνάω και τον βλέπω να με ακολουθεί.*

Ν: Θα μου πεις τι ζόρι τραβάς;
Α: *ηλίθιο χαμόγελο*

*Λέω ας μην δώσω σημασία, προχωράω και στέκομαι για λίγο όρθια στην άκρη άκρη της αποβάθρας. Έρχεται και ΚΟΛΛΑΕΙ πίσω μου, κυριολεκτικά κολλάει, το μπροστά του κόλλησε στο πίσω μου πώς το λένε.*

Ν: ΚΑΛΑ, είσαι τελείως μαλάκας; Φύγε από πίσω μου τώρα.
Α: Σε ενοχλώ τόσο πολύ;
Ν: Αν δεν ξεκολλήσεις θα βάλω τις φωνές στο ορκίζομαι!
Α: Εντάξει μωρή αγάμητη!

Δυνατά κι όλας το τελευταίο να το ακούσει όλος ο σταθμός. Ο,τι να' ναι. Αγάμητη επειδή δεν γουστάρω ο κάθε άγνωστος μαλάκας να προσομοιάζει το σεξ με ρούχα πάνω μου, σε άκυρο μέρος σε άκυρη στιγμή. Ο μόνος τόπος και χρόνος που θα το δεχόμουν αυτό θα ήταν τον τύπο να τον είχα γνωρίσει σε κάποιο μπαρ, να φλερτάραμε και να χορεύαμε με αυτόν τον τρόπο. Όλα αυτά αν δεν είχα σχέση. Στα ΜΜΜ είχα δεν είχα σχέση τα ίδια θα του έλεγα.

Και του το πήρα με το μαλακό εξ' αρχής, άκουσα και το αγάμητη στο τέλος. Είστε μερικοί... είστε.

Ξενέρωτοι στις απόκριες

Ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι...

Και δεν λέτε να βάλετε μυαλό ακόμα και μετά από 3 ολόκληρα volumes για ξενέρωτους στην πρώτη κίνηση. Το συγκεκριμένο δεν το κάνω vol. 4 γιατί στην πρώτη κίνηση ήμασταν καλά. Στη δεύτερη υπήρξε το πρόβλημα. Ας εξηγηθούμε λοιπόν για μία ακόμη φορά.


Έφτασε λοιπόν το καρναβάλι, απόκριες, ξεθάψιμο στολών και αχαλίνωτο google-άρισμα για τίποτα πρωτότυπο και homemade. Κενό τριήμερο για μια κλασική βόλτα από την κλασική Πάτρα για να αλλάξουμε και λίγο παραστάσεις, μέρες που είναι. Φτάνουμε, βολευόμαστε στο σπίτι της οικοδέσποινας και ετοιμαζόμαστε για την πρώτη πατρινή βραδινή έξοδο. Στολές, βαψίματα, μου πάει αυτό, τελικά δεν θα βάλω περούκα κλπ.

Πάρτι μασκέ λοιπόν από τα χιλιάδες που λάμβαναν χώρα το ίδιο βράδυ, άφθονο ποτό και άφθονος χορός με ανθρώπους που ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ γιατί είτε έχουν ξεκουβαληθεί κι αυτοί από την άλλη άκρη της χώρας σε γνωστούς τους, είτε είναι Πατρινοί. Επομένως η μεγαλύτερη βλέψη είναι κάποιο ONS ή έστω λίγο φλερτ να νιώσεις ότι περνάει η μπογιά και από κει και έπειτα ό,τι προκύψει.

Χαλαρό βράδυ, λίγα πράγματα να κινούνται, γυναικοπαρέα εμείς αλλά το μάτι μας να παίζει σαν τρελό και ακόμα και μετά από 3 ώρες καμία κίνηση από κανέναν αρσενικό. Έχω ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζω μέσα μου κάποιο κραχτο-ποστ για το μπλογκ, ώσπου εκεί που κάθομαι μόνη μου σε μια γωνιά τσεκάροντας κόσμο, έρχεται ένας που με κάρφωνε με το βλέμμα να μου πιάσει κουβέντα. Τον έβλεπα που με κοίταζε συνέχεια αλλά προσπαθούσα να μην τον κοιτάω γιατί πιο πολύ μέλωνα τον φίλο του δίπλα. Τέλος πάντων σκέφτομαι, αφού αυτός μας έκατσε, ας είναι. Έτσι κι αλλιώς δεν φαινόταν πολύ άσχημος.

Σημείωση. Σε πάρτι μασκέ με χαμηλό φωτισμό και αρκετό αλκοόλ στις φλέβες σου, αν ο άλλος δεν σου φανεί για ΗΒ9 με τη μία, τότε όταν τον δεις νηφάλια, σε φως και χωρίς να φοράει στολή-makeup κλπ θα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ. Τέλος σημείωσης.

Μιλάμε λοιπόν για λίγο, περίπου ένα τέταρτο. Δεν είχαμε συστηθεί ακόμα και του φώναξα ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΟΥΜΕΡΟ μπας και μάθω έστω το όνομά του. Μου είπε κι αυτός το δικό του και συνεχίσαμε την κουβέντα. Τον ρώτησα αν σπουδάζει κάτι μιας και οι περισσότεροι στο πάρτι ήταν φοιτητές και μου είπε "εεε είμαι λίγο μεγάλος για να σπουδάζω". Απόρησα. Τον ρώτησα πόσο χρονών είναι και τελικά είδαμε ότι με πέρναγε 13-14 χρόνια. Μου ήρθε λίγο απότομο μιας και δεν παίζω ποτέ σε αυτό το γκρουπ ηλικιών, όμως δεν με ενδιέφερε ποτέ η διαφορά ηλικίας όση και να είναι. Αν και συνήθως προτιμώ να είναι μονοψήφιος αριθμός. Όμως εκείνη την ώρα δεν έδωσα καθόλου σημασία.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει ώσπου η παρέα του αποφάσισε να την κοπανάει σιγά σιγά.

Ν: Άρα φεύγεις;
Α: Εεεε θέλει η παρέα μου.
Ν: Και η δική μου παρέα ετοιμάζεται να φύγει.
Α: Μάλιστα.
Ν: Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν 2 επιλογές.
Α: Ποιες;
Ν: Ή μένεις και πάμε μια βόλτα έξω οι 2 μας, ή φεύγουμε με τις παρέες μας και χαιρετιόμαστε εδώ.
Α: Μάλιστα.
Ν: Ε θα μου πεις όμως;
Α: Τι να σου πω;
Ν: Σου είπα. 2 επιλογές υπάρχουν. Διάλεξε μία.
Α: Ε πάμε μια βόλτα.

Πήγαμε λοιπόν τη βόλτα, όλα καλά όλα ανθηρά. Περπατούσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε με πολλές παύσεις απόλυτης σιωπής. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί τον είδα και πρώτη φορά στο φως και ανακάλυψα ότι ήταν ακόμα πιο μέτριος.

Α: Γαμώτο και δεν θυμάμαι πώς να πάω σπίτι του φίλου μου τώρα...
Ν: Ε πάρε τηλέφωνο.
Α: Δεν έχω μπαταρία στο κινητό.
Ν: Ε θα σου δώσω εγώ το δικό μου να τους πάρεις.
Α: Δεν θυμάμαι το νούμερο απ' έξω.
Ν: Ε βάλε την κάρτα σου μέσα να πάρεις, τι να σου πω.
Α: Άσε μωρέ, μπορεί και να κοιμούνται τώρα...
(παύση)
Α: Έχω και το αμάξι βέβαια.
Ν: Είδες; Κανένα πρόβλημα λοιπόν.
Α: Ναι αλλά δεν έχω τα κλειδιά μαζί μου.
Ν: Καλά πώς το κατάφερες αυτό; Τέλος πάντων.
(πάλι παύση)
Α: Γαμώτο σε κάνα παγκάκι με βλέπω να κοιμάμαι.
(παύση)
Α: Αχ και που θα κοιμηθώ σήμερα άραγε;;;

Εκεί άρχισα να τσαντίζομαι. Ο τύπος ήθελε φανερά να τον προσκαλέσω στο σπίτι που έμενα - κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση μία στο εκατομμύριο να συμβεί. Έμενα στο πατρικό μιας φίλης μου μαζί με άλλα 3 άτομα. Δεν μπορούσα να κουβαλήσω τον άκυρο. Έκανα πως δεν τον άκουγα και είπε τουλάχιστον άλλες 42 φορές αυτό το "ΠΩ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΠΟΨΕ;". Ξενέρωσα τη ζωή μου και αποφάσισα να την κάνω. Ήμασταν μισή ώρα στο παγκάκι και δεν λέγαμε τίποτα ουσιαστικό, δεν με τράβαγε κι όλας εμφανισιακά να κουνήσω εγώ τα κουλά μου, οπότε το παράτησα.

Ν: Είσαι σίγουρος ότι δεν θες να πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου από το κινητό μου;
Α: Θα κοιμούνται τώρα...
Ν: Ε ξύπνα τους. Δεν θα σου πουν τίποτα. Απλά δεν θυμάσαι πώς να γυρίσεις σπίτι. Λογικότατο είναι.
Α: Μπα, άστο μωρέ...
Ν: Και τι θα κάνεις;
Α: Κάτι θα βρω.
Ν: Οκ, καλώς. Καληνύχτα από μένα.
Α: (αποσβολωμένο ύφος)
Ν: Καληνύχτα!

Και έφυγα όσο ξενερωμένη γίνεται. Είπα καλημέρα στην πλέον ηλιόλουστη Πάτρα και γύρισα σπίτι με κάτι μούτρα μέχρι την Κόρινθο.

Δε βαριέσαι.

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 3

Ναι, φτάσαμε αισίως στο νούμερο 3. Believe it or not!

Εγώ που λέτε λοιπόν, έχω μια πολύ καλή φίλη. Όχι την "Μαρία", άλλη. Που έχει ένα αγόρι με τον οποίο κάναμε παρέα πριν τα φτιάξουν. Το παίρνω πάνω μου, εγώ ευθύνομαι για τη σημερινή σχέση.

Πριν λοιπόν τα φτιάξουν βγαίναμε αρκετές φορές οι 3 μας, είχαμε πάει πολλές φορές για φαγητό, βόλτα, ποτό κλπ. Αφού τα έφτιαξαν, την πρώτη φορά που ήταν να βγούμε οι 3 μας αλλά με τους 2 ως ζευγάρι πλέον, το αγόρι της φίλης μου είπε να φέρει έναν φίλο του. Εγώ βέβαια δεν ήμουν σε απελπιστική κατάσταση ανεύρεσης ιδανικού ταιριού ή κάτι αφού είχα ήδη έναν στο ψηστήρι. Κοινώς, δεν ψαχνόμουν ούτε καιγόμουν να γνωρίσω καινούριο υποψήφιο - γιατί κάπως έτσι το έβλεπε ο φίλος μου! Από την άλλη πάλι δεν με χάλαγε γιατί ο ένας που είπα ότι είχα στο ψηστήρι ήταν ο... "κόλλημας" που μου έριχνε Χ κάθε τόσο και δεν έλεγα να μαζέψω τα μούτρα μου από το πάτωμα.

Βγαίνουμε λοιπόν οι 4 μας για κρασί και φαγητό. Το ζευγάρι απέναντι μας κι εγώ δίπλα στον νέο τύπο που γνώριζα συζητούσαμε, λέγαμε παραπάνω πληροφορίες για εμάς κλπ. Γελούσε με τα αστεία μου και με ακουμπούσε όποτε έβρισκε αφορμή, γενικά περνούσαμε καλά και έδειχνε να υπάρχει χημεία μεταξύ μας. ΗΒ δεν θα βάλω. Πάντως μέτρια πράγματα, προς το καλό αλλά όχι κάτι τρομερό. Στην κουβέντα πάνω ανακαλύψαμε και ότι μένουμε κοντά, ότι σπουδάσαμε το ίδιο πράγμα και γενικά ότι τα ενδιαφέροντά μας έχουν πολλές κοινές τομές.

Περνάει η ώρα λοιπόν και έφτασε η στιγμή να την κοπανήσουμε. Ο νέος μου γνωστός λοιπόν μας είπε να μας πάει έναν έναν με το αμάξι μέχρι σταθμούς μετρό/ησαπ και εμένα μέχρι το σπίτι μου - μιας και μέναμε κοντά. Αφήσαμε λοιπόν το παλικάρι στο μετρό, την φίλη μου κοντά στο σπίτι της γιατί ήταν στο δρόμο μας, και εμένα με πήγε σχεδόν κυριολεκτικά μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου. Στη διαδρομή όταν έφυγε και η φίλη, μείναμε ήσυχοι για αρκετή ώρα.

Α: Γιατί δε μιλάς;
Ν: Τι θες να σου πω;
Α: Ε οτιδήποτε, στη μούγκα θα τη βγάλουμε μέχρι να φτάσουμε;
Ν: Σωστά, δίκιο έχεις. *Γελάκι να γεμίσει λίγο η σιωπή*
Α: Γενικά ήσυχη είσαι. Μήπως σου επιτέθηκε καμιά σπείρα με σπουργίτια;
Ν: *Γέλια* κι εσύ Φουσέκη ε;

Για ένα δεκάλεπτο λέγαμε για φάρσες λοιπόν, όχι μόνο από Φουσέκη αλλά και διάφορα άλλα. Μόλις εξαντλήθηκε κι αυτό το τόπικ, πάλι σιωπή. Από μέσα μου σκεφτόμουν κανένα θέμα προς συζήτηση αλλά είχα κολλήσει. Του έκανα εκεί τυπικές ερωτήσεις για τις σπουδές του, τη δουλειά του, αν είναι ευχαριστημένος κλπ γιατί κι εγώ ψάχνομαι και τέτοια. Κοινώς πράγματα που θα ξεχνούσα εντός δίλεπτου.

Φτάσαμε λοιπόν εκεί που του είπα να με αφήσει, τραβάει χειρόφρενο, και γυρνάει προς το μέρος μου. Α ναι, σημείωση, καθόμουν στη θέση του συνοδηγού.

Ν: Χίλια ευχαριστώ ρε συ που με έφερες μέχρι εδώ.
Α: Σιγά το πράγμα, δεν σε κουβάλησα και στην πλάτη μου.
Ν: Ε όπως και να έχει σε έβγαλα λίγο εκτός δρομολογίου. Και πάλι ευχαριστώ, καληνύχτα.

Εκεί σαν να τον είδα να γέρνει λίγο προς το μέρος μου, αλλά σκέφτηκα μήπως είναι η ιδέα μου και δεν έκανα κάτι. Ξανακαληνύχτισα σαν ευγενική κοπέλα κι έφυγα. Κινητά κλπ δεν ανταλλάξαμε. Παρ' όλα αυτά με το που γύρισα σπίτι, 1 ώρα μετά που μπήκα στο fb μου είχε στείλει friend request. Δεν μιλήσαμε ΠΟΤΕ στο chat του fb έκτοτε. Κάτι σκόρπια comments σε άκυρα posts του είχα κάνει μόνο.

Για να μην μπερδευτούμε τώρα με τους "τύπους", τον άνωθεν θα τον γράφω σκέτο Α. Από το Άντρας. Τρομερή έμπνευση, ναι το ξέρω.

Την επόμενη φορά που είχαμε κανονίσει παρέα, ο Α δεν εμφανίστηκε. Είπε ότι δεν κατάλαβε καλά και δεν προλάβαινε να ετοιμαστεί να έρθει την ώρα της... "συνειδητοποίησης". Δεν μου έστεκε και πολύ ως δικαιολογία, αλλά nevermind σκέφτηκα.

Θα ξαναβγαίναμε λοιπόν τριάδα με το ζευγάρι και περιμέναμε και την Μαρία. Έτυχε λοιπόν ενώ ήμασταν οι 3 μας έξω να μιλήσει ο τύπος με τον Α ο οποίος εμφανίστηκε εντός πενταλέπτου εκεί που είχαμε πάει. Ξανά τα 4 μας λοιπόν. Ήρθε βέβαια και η Μαρία και γίναμε ένα ανομοιογενές γκρουπ των 5 ατόμων. Πήγαμε για ένα ποτό κοντά στο σπίτι μου και όταν ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας είπα να κάνω παρέα με τους υπόλοιπους μέχρι το αμάξι του Α.

Α: Γιατί έρχεσαι από εδώ;
Ν: Ε για παρέα μωρέ.
Α: Αφού από εκεί μένεις.

Και μου έδειξε την κατεύθυνση προς το σπίτι μου.

Ν: Θυμάσαι και πού μένω ε;
Α: Ε ναι.

Και χαμογέλασε. Δεν το εξέλαβα κάπως, σιγά το πράγμα να θυμάται κάποιος πού μένεις. Έτσι πίστεψα δηλαδή.

Από τότε πρέπει να πέρασε και μήνας. Και δεν ξαναμιλήσαμε. Ένα χρόνια πολλά του έστειλα στο facebook και δεν απάντησε κιόλα. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα λοιπόν, τσουκ στο facebook χτες.

Α: Hey.
N: Hey επίσης.
(Μεγάλη συζήτηση γύρω από το τι κάνουμε, πώς περνάμε κλπ.)
Α: Πού είσαι;
Ν: Σπίτι μου.
Α: Μέσα;
Ν: Ε ναι καλέ, απέξω;
Α: Α ωραία ωραία.
(Παύση.)
Α: Να κανονίσουμε για καφέ μια από αυτές τις μέρες. Αν μη τι άλλο μένουμε τόσο κοντά, ντροπή να μην έχουμε βγει μια φορά.
Ν: Αυτή τη βδομάδα έχω τρεχάματα γενικά, θα σου πω όμως.
Α: Καλώς. Το κινητό μου είναι (τάδε)
Ν: Ωραία, το έχω. Μιλάμε λοιπόν. Βγαίνω.
Α: Τα λέμε. Καλά να περνάς.

Δεν θα στείλω μόνη μου μήνυμα για καφέ. Αν μου στείλει αυτός πιο πιθανό να δεχτώ και να βγω, αφού μάλλον στο φιλικό το βλέπει κι αυτός. Πιο πολύ με ξένισε ότι έκανε ένα μήνα να προτείνει τον καφέ. Ξέμεινε από φίλους; Βαριέται που ζει; Nobody knows. Ίσως τελικά και να μην ταίριαζε καν στην κατηγορία "ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση" γιατί κατά πάσα πιθανότητα με βλέπει στο φιλικό και δεν μετράει. Αλλά αφού έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι σε offline mode και δεν έχω με τι να γεμίσω τελευταία το blog, να.

Ο κοιμισμένος

Εναλλακτικός τίτλος το "βαθιά νυχτωμένος" ή "ο ωραίος κοιμώμενος" ή "όποτε θυμάμαι ξυπνάω" ή τέλος πάντων πιο απλά, ο μαλάκας που δεν έλεγε να πάρει μπρος επί 2 μήνες.

Την έχω ήδη περιγράψει την ιστορία και όσοι παρακολουθείτε το μπλογκ θα καταλάβατε για ποιον τύπο λέω. Για αυτόν που κυνήγησα επί πόσο καιρό, εκείνος ήταν αδιάφορος, τελικά έδειξε ενδιαφέρον και μετά από μια παύση σταμάτησε να το δείχνει και αυτό. Καταλήγουμε λοιπόν από τη μία με έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι θέλει ή απλά βαριέται να κάνει κάτι ή έχει γκόμενα ή δεν θέλει γκόμενα, και από την άλλη με ένα τέρμα ξενερωμένο Νούμερο που έχει φάει ΤΟ κόλλημα και τρώει απανωτές ξενέρες day by day.

Το αποτέλεσμα; Να παρατήσω κάθε προσπάθεια και να συνεχίσω το κυνήγι μπας και πέσω ποτέ σε κάποιον μη ξενέρωτο. Το κόλλημα κόλλημα, αλλά και η ξενέρα ξενέρα αγαπητέ φίλε μου. Είχα ήδη ψοφήσει να κάνω κινήσεις και προτάσεις χωρίς αντίκρισμα. Περίμενα να κουνήσει αυτός το κουλό του να μου προτείνει για ΜΙΑ φορά ραντεβού, έχω και έναν άλφα εγωισμό και δεν άντεχα να τον ρίχνω συνέχεια για να του λέω "θέλω να σε δω" και πάει λέγοντας. Κατανοητό από όλους σας πιστεύω.

Ώσπου το κυνήγι πέτυχε και επιτέλους μετά από μισό χρόνο μαλακίες δεξιά αριστερά βρήκα έναν άνθρωπο να κάτσω και να ηρεμήσει το κεφάλι μου. Μετά από τόσο καιρό που έφαγα 2 άκυρα, πολλά ξενερώματα και ΕΝΑ κόλλημα που το έφαγε η μαρμάγκα, ένα τελείως άκομψο, χοντροκομμένο και τελείως ΜΗ αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα μου πέσιμο βρήκε διάνα. Δεν είμαι καθόλου περήφανη για την κίνηση που έκανα εκείνο το βράδυ στο συγκεκριμένο άτομο, του ρίχτηκα στην ψύχρα επειδή είχα φάει την οριστική - κατ' εμέ - ξενερωτική βολή από το "κόλλημα". Παρ' όλα αυτά ο Μέρφης είπε να μου κάνει το χατήρι για πρώτη φορά μετά από καιρό και να μου τύχει το λαχείο.

Περνάει λοιπόν ένας μήνας. Εγώ ευτυχισμένη λοιπόν στη νέα μου σχέση, να περνάω πολύ χρόνο με τον άνθρωπο δίπλα μου και να κυλάνε οι μέρες όμορφα. Ώσπου ξαφνικά, ΝΑ ΤΟΣ. Εμφανίστηκε. Ο "κόλλημα" εννοώ. Και να βγούμε και να πάμε για καφέ και να τα πούμε που χαθήκαμε. Τι λες ρε παιδί μου; Σοβαρά; Μυρίστηκες μήπως ότι έχω γκόμενο και σου χάλασε το σιγουράκι που ήταν stand by επί 2,5 μήνες για όποτε θυμόσουν; Καλή βλαμμένη ήμουν κι εγώ βέβαια που καθόμουν και ήλπιζα, αλλά πάνε αυτά τώρα.

Και όταν λέω εμφανίστηκε, εννοώ σε φάση να μου στέλνει 4 το πρωί μήνυμα πού είμαι και τι κάνω. Το ξέκοψα ευγενικότατα. Κιουρία. Είμαι αλλού, δεν έχω διάθεση να τα πούμε. Παρ' όλα αυτά ακόμα επέμενε για βδομάδες, να με παίρνει τηλέφωνα να δει αν με βολεύει να βγούμε και τέτοια. Ποιο μέρος του "είμαι αλλού" δεν κατάλαβε ακριβώς ας πούμε; Μαζούτ καίτε ρε μερικοί μερικοί; Ώσπου το αποκορύφωμα ήταν ένα βράδυ που ήμουν σπίτι του δικού μου να χτυπάει μήνυμα και να είναι αυτός. Μιλάμε για 3 το βράδυ περίπου. Με έπιασε η καρδιά μου γιατί τέτοια ώρα μόνο η κολλητή μου κι αυτός θα μου στέλνανε. Σκέφτηκα πώς να το αντιμετωπίσω για να μην πέσει στα χέρια του δικού μου και γίνει τζάμπα τσακωμός. Είδα το μήνυμα διακριτικά, το έσβησα επίσης διακριτικά και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Προς το παρόν.

Μια άλλη φορά ενώ ήμασταν σπίτι μου και βλέπαμε ταινία, ακούω από μέσα ήχο μηνύματος. Δεν έδωσα σημασία γιατί ήταν ψιλονωρίς, 11 το βράδυ περίπου. Τελειώνει η ταινία, πάω να δω το κινητό μου και ήταν αυτός. Άρχισα να ρίχνω από μέσα μου καντήλια.

"Πού είσαι εσύ βρε; Πού χάθηκες;"

Ακούω τον δικό μου να έρχεται προς το μέρος μου και το έσβησα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Την επόμενη μέρα τον πέτυχα στο fb. Tου είπα να σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα και ότι είμαι αλλού. Το ξέκοψα όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσα. Αλήθεια, πρέπει να είναι κάποιος πραγματικά αργόστροφος για να μην νιώσει τι του έλεγα πια.

Την επόμενη μέρα μαντέψτε ποιος μου ξανάστειλε. :-)

Πήρε μπρος λοιπόν ο κοιμισμένος μετά από 3 μήνες επειδή του έφυγε το στανταράκι. Στα τσακίδια τώρα όμως. Μυρίστηκε ότι έχω γκόμενο, ξύπνησε και επειδή επιβεβαίωσε ότι είμαι με άλλον βάλθηκε να μου βάζει φυτιλιές στη σχέση και ένα σωρό μαλακίες. Delete από παντού, αδιαφορία στα sms και θα σου περάσει.

Ε καλά κάνουν και μας κράζουν!

Κοπέλες το βλέπετε, εγώ την προσπάθειά μου την κάνω. Άνοιξα το μπλογκ για να μας στηρίξω σε πολλά στα οποία μας κατηγορούν μέσα από αυτά που έχω ζήσει η ίδια. Όμως ήρθε η ώρα να κράξω και λίγο μερικές μερικές από εσάς. Αφορμή είναι 2 σχόλια στο μπλογκ του συνάδελφου δίπλα.

Παραθέτω γιατί ξέρω ότι βαριέστε να ανοίγετε άλλη καρτέλα και τέτοια. Συμπάσχω.

...

Πιστεύω όμως οτι η απουσία του γκόμενου απο το fb δεν είναι τόσο αισθητή όσο αυτή απο την Σαββατιάτικη έξοδο (θέμα μεγαλύτερης συζήτησης.
...
Α μπράβο. Έπρεπε να κάνω κι ένα κείμενο του γιατί να απουσιάζει ο γκόμενος απ' το Σάββατο. Δηλαδή το Σάββατο είναι θρησκεία. Εκτός κι αν έχει...άλλη θρησκεία (την στρογγυλή Θεά).

Και περιμένω να πεταχτεί στα σχόλια καμιά τύπισσα να πει "Α ΓΙΑ ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΛΑ" και να αρχίσει να ωρύεται και να υπερασπίζεται κλπ. Και ίσως να περιμένει και το γειτονικό Νούμερο να στηρίξει (γιατί έχουμε κάνει και ένα όνομα πλέον).

Κάτι που δεν θα κάνω. Όχι δεν υπάρχει δικαιολογία στο να βγαίνεις δεσμευμένη κοπέλα Σάββατο βράδυ στολισμένη στην τρίχα με γυναικοπαρέα. Γιατί να το κάνεις αυτό; Εκτός κι αν έχει κάναν αγώνα και ο δικός σου είναι πωρωμένος. Που ακόμα και τότε αν τελειώσει ο αγώνας πάλι μαζί μπορείτε να είστε. Το Σάββατο είναι η ιερή μέρα της εβδομάδας. Η μέρα που ξενυχτάς όσο θες με μηδέν τύψεις για τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας, αφού έχεις περιθώρια να συνέλθεις μέχρι να επιστρέψεις στη δουλειά. Το Σάββατο είναι η μέρα που σχεδιάζεις με τις μπακουροφίλες σου εξορμήσεις σε μπαράκια και μέρη που μαζεύουν όμορφο κόσμο εξακριβωμένα. Που θα πιεις και θα τσιμπήσεις τηλέφωνο από υποψήφιο που σου γυάλισε επί τόπου. Εμείς τουλάχιστον με τις φίλες μου έτσι το βλέπουμε. Ή μάλλον το βλέπαμε γιατί μετά από πολλά Σάββατα των άνωθεν εξορμήσεων μας χαμογέλασε η τύχη.

Αν πάλι έχεις μια ωραία παρέα με την οποία περνάς καλά και θες να βγαίνετε τα Σάββατα, ε πάρε και τον γκόμενό σου μαζί. Γνώρισε τον στους φίλους και τις φίλες σου. Για μένα είναι και ένα τεστ αυτό, το πόσο καλά θα δέσει με την παρέα σου. Βγαίνοντας μόνη σου με τους φίλους σου ντυμένη φτιαγμένη δίνοντας την εντύπωση "ελεύθερης κι ωραίας", απλά δίνεις και παράλληλα τροφή στον συνεργάτη δίπλα να κράζει δικαιολογημένα.

Αν έχει χωρίσει κάποια φίλη σου και θέλει γυναικεία παρηγοριά - μαζί με αλκοόλ και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη συνοδευόμενα από κλασικά "ξέχνα τον μαλάκα" κλπ, βγείτε, σύμφωνοι. Είναι περίπτωση που δικαιολογώ. ΑΛΛΑ. Μην μου βγεις με το ντεκολτέ στον αφαλό και το μπούτι φάτσα κάρτα. Μαζέψου. Τελικά ψάχνεις ή δεν ψάχνεις γκόμενο; Μην προκαλείς τον κάθε PUA του μπαρ. Μην παίζεις με το βλέμμα. Σταμάτα να κοιτάς τον κόσμο στο διπλανό τραπέζι. Αν πάλι είσαι υψηλό ΗΒ και σου παιχτεί κίνηση όπως και να έχει, κόψε το από την αρχή - "είμαι πιασμένη". Τότε θα αναρωτηθούν πάλι οι αρσενικοί φίλοι μας "ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ;". Παιδιά, γυναικεία αλληλεγγύη. Είπαμε. Εδώ συγνώμη, αλλά δικαιολογώ!

Αν πάλι είστε έρμαια των ΜΜΜ λόγω έλλειψης οχήματος και κατά συνέπεια των απεργιών τους, πείτε στο έτερον σας ήμισυ να πεταχτεί για αγκαλίτσες και ταινία. Είναι κλασική φάση που όλοι όμως αγαπάνε πού και πού. Όχι δα και συνέχεια, μην γίνει και το πετσί μας ένα με το ριχτάρι του καναπέ. Να βλέπουμε και λίγο κόσμο.

Αυτά αγαπητές αναγνώστριες. :-)

Yassou Maria

Καθόλου τυχαίος τίτλος. Θυμάστε φαντάζομαι την Μαρία, την οποία ασφαλώς και δεν λένε έτσι στην πραγματική ζωή. Αλλά ταίριαζε πολύ.

Μετά από το θεματάκι που πέρασε η φίλη μου με τον... "pussyteaser" που τελικά ποτέ δεν ξεκαθάρισε τις προθέσεις του και αυτή τη στιγμή είναι εξαφανισμένος από γη και ουρανό, άρχισε να ψήνεται παιχνίδι με έναν καινούριο. Το παιδί το γνώρισε από κοινές παρέες. Είχαμε βρεθεί σε κοινό τραπέζι μια φορά και πολλές φορές στο δρόμο ενώ ήμασταν μαζί. Γενικά δεν ψηνόταν ποτέ κάτι, είχε ανταλλάξει κινητά και με τις 2 μας και γενικά ήταν στο τελείως φιλικό η κατάσταση, με καμία από τις 2 μας δεν ψηνόταν κάτι.

Είχαμε χαθεί με αυτόν, ξέραμε βέβαια ότι έχει και αρκετά σφιχτά ωράρια με τη δουλειά του. Ώσπου ένας από αυτούς τους κοινούς μας φίλους έκανε πάρτι γενεθλίων σπίτι του. Είχαμε φτάσει κάπου στις πρώτες πρωινές ώρες όπου θα φεύγαμε με τη Μαρία και άλλες 2 κοπέλες για να κοιμηθούμε σπίτι μου αφού έμενα πολύ κοντά από το μέρος του πάρτι. Ώσπου ο εορτάζοντας μου λέει "Ρε συ, παίζει να έρθει και ο Τάδε! Μόλις με πήρε τηλέφωνο! Δεν θυμάμαι καν τι του έλεγα" και γέλια κλπ, εμφανώς μεθυσμένος. Του είπα ότι θα ήθελα να τον δω μετά από τόσο καιρό αλλά ήμασταν χώμα και λέγαμε να πάμε για ύπνο. Καληνυχτίσαμε, ευχηθήκαμε και την κοπανήσαμε. Ώσπου στην εξώπορτα ποιον πετύχαμε; Τον Τάδε μας. Χαρές αυτός, χαρές κι εμείς, τον συστήσαμε και στην παρέα μας (ευγένεια πάνω απ' όλα) και μείναμε λίγο εκεί στην πόρτα να ανταλλάξουμε στα γρήγορα τα νέα μας. Εγώ με τις 2 κοπέλες προχωρήσαμε λίγο και η Μαρία έμεινε πίσω να μιλάει. Μέσα στο κρύο κι εμείς να νυστάζουμε του θανατά. Της φωνάζαμε "ΑΝΤΕ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΕΣ" - ναι ξέρω, χαλάστρα αλλά δεν ήταν καμία μας σε καλή κατάσταση.

Ξαναέρχεται λοιπόν η Μαρία μαζί μας και παίρνουμε τον δρόμο προς το σπίτι μου.

Μ: Ρε συ, ωραίο παιδί ο Τάδε.
Ν: Καλός είναι.
Μ: Θυμάσαι τότε στο Τάδε-Μαγαζί που με γαργάλαγε όλη την ώρα και μου έκανε πλάκες;
Ν: Κάτι θυμάμαι.
Μ: Ρε, έχεις το κινητό του; Έχω αλλάξει συσκευή γαμώτο.
Ν: Μπα. Το έχω κι εγώ στο παλιό μου.
Μ: Ρε συυυυυ σε παρακαλώωωωω βρες το μου μόλις πάμε σπίτιιιιι!
Ν: Κααααααλάααααα.

Έκατσα ζαλισμένη και νυσταγμένη να ψάχνω παλιές συσκευές για να βρω το νούμερο του. Το βρήκα τελικά, το πήρε η Μαρία και ησυχάσαμε. Πέσαμε αμέσως για ύπνο. Το επόμενο πρωί λοιπόν:

Μ: Καλημέρα.
Ν: Κάνω καφέ.
Μ: Χτες μέχρι να με πάρει ο ύπνος έστελνα μηνύματα με τον Τάδε.
Ν: Οκ, τον παρατάω τον καφέ. Έχεις την προσοχή μου!
Μ: Του είπα ότι χάρηκα που τον είδα μετά από καιρό και μου έλεγε κι εκείνος διάφορα και λογικά ψήνεται ρε συ.

Μου έδειξε και τα μηνύματα και όλα φαίνονταν τέλεια - ψηνόταν το παιδί. Ψηνόταν και η Μαρία μετά από την τελευταία ήττα που έφαγε.

Να μην τα πολυλογώ λοιπόν, την επόμενη μέρα ο Τάδε της πρότεινε μπύρα ή/και καφέ. Η Μαρία στα ουράνια. Πιο πολύ την ενδιέφερε να ξεκολλήσει και να ξεπεράσει εντελώς τον προηγούμενο και όχι τόσο το θέμα της σχέσης, όμως ήταν σε φάση "ό,τι κάτσει". Ο Τάδε την έπαιρνε και τηλέφωνα, της έστελνε και μηνύματα, έδειχνε πρόθυμος σε μεγάλο βαθμό. Της έστειλε ένα Σάββατο βράδυ πως την Κυριακή θα είναι προς τα μέρη της Μαρίας και να βγουν οπότε να έχει το νου της για να κανονίσουν.

Φτάνει λοιπόν η Κυριακή, άφαντος ο δικός σου. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Στέλνει η Μαρία "μας ξέχασες;" και απάντησε την επόμενη μέρα αυτός "όχι, απλά τελικά δεν ήμουν στα μέρη σου". Του είπε η Μαρία "α, νόμιζα μας ξέχασες τελείως."

Ε μέχρι σήμερα ο τύπος σαν να πέθανε. Να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε. Ούτε απαντάει στα μηνύματά της ούτε τίποτα.

Ή η Μαρία κουβαλάει κάποια αντροκατάρα λοιπόν ή οι ξενέρωτοι αυξάνεστε και πληθύνεστε. Αν είναι δυνατόν πια αυτό το πράγμα!

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 2

Γιατί πολύ απλά μερικές φορές είστε για φάπες όλοι. Μην το φοβάστε ρε γαμώτο το άκυρο. Για να ρίξετε κάποια θα φάτε και χυλόπιτες στο δρόμο, αυτό είναι το τίμημα. Δεν θα σας κάθονται όλες με τη μία.

Συνεχίζουμε λοιπόν τις ιστοριούλες περί πρώτης κίνησης. Όχι για να μη λέτε ότι γκρινιάζουμε άδικα για τους ξενέρωτους και ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα.


Έχουμε βγει με την κολλητή μου για ένα ποτό σε ένα μπαρ Παρασκευή βράδυ. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και πίνουμε το ποτό μας, συζητάμε και ξαφνικά το δίπλα τραπέζι αδειάζει από την παρέα που καθόταν για να το διαδεχτούν δύο τύποι. Θα ξεκινήσω να μιλάω με όρους Συντάκτη τώρα. Ο ένας ήταν ένα ΗΒ6 και ο άλλος ένα ΗΒ7-8, ας πούμε ΗΒ7.5. ΗΒ σημαίνει hot babe βέβαια απ' ότι έμαθα, αλλά μας ταιριάζει προς το παρόν. Ήμασταν 2, ήταν 2. Ήταν Παρασκευή βράδυ και ήμασταν δίπλα δίπλα. Έπαιζε πολύ eye contact και χαμογελάκια και ψουψουψου ο ένας στο αυτί του άλλου, ψουψουψου κι εμείς "α αυτός εκεί σε κοίταζε" - "άντε ρε" κλπ.

Τα χαμόγελα εκ μέρους τους συνεχίζονταν για πολλή ώρα. Μας κοιτούσαν και κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους ώστε να καταλήξουν να μας χαμογελάνε.

Κ: Να δω τι θα παιχτεί τόση ώρα χαμόγελα κλπ.
Ν: Τίποτα δεν θα παιχτεί. Θα κάτσουν έτσι όλο το βράδυ.
Κ: Δεν είναι δυνατόν να κάτσουν έτσι όλο το βράδυ, δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνω, να βάλω ταμπέλα "ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΚΑΜΑΚΙ";

Δεν θα ήταν κακή ιδέα μπας και πάρετε μπρος μερικοί μερικοί πάντως. Βρίσκαμε εμείς αφορμές να σηκωνόμαστε και να κόβουμε κινήσεις. Ο 7.5 ακολουθούσε με το βλέμμα του την κολλητή μου όταν σηκωνόταν και ο 6 άλλαξε θέση να κάτσει ακριβώς φάτσα μου. Οι ματιές μας συναντήθηκαν άπειρες φορές εκείνο το βράδυ. Δεν ξέρω αν λαμβάνω εν τέλει λάθος εγώ τα μηνύματά σας, αλλά εγώ πχ θέση δεν θα άλλαζα έτσι. Ούτε θα κοιτούσα ΣΥΝΕΧΕΙΑ κάποιον επειδή πάλι "έτσι". Επομένως είχα αρχίσει να πιστεύω ότι κάτι παίζει και ότι το 6άρι πιθανώς ψήνεται. Βέβαια όπως είπα ήταν 6άρι. Δηλαδή δεν πέθαινα να κάνω κίνηση μην τυχόν και "χάσω το κορμί". Επίσης έχω βαρεθεί πια να κάνω τον πέφτουλα της υπόθεσης. (βλ. Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση 1)

Είχε περάσει ΑΡΚΕΤΗ ώρα και δεν είχε γίνει ακόμα τίποτα. Ο 7.5 έβρισκε αφορμές να ακουμπάει "κατά λάθος" την φίλη μου, μία να φτιάξει καλύτερα το μπουφάν στην καρέκλα του, μία του έπεσε ο αναπτήρας, μία να βολευτεί στην καρέκλα κλπ. Και εννοείται στα καπάκια έλεγε "ωπ, συγνώμη και πάλι" με ένα πλατύ χαμόγελο να ακολουθεί.

Περνάει κι άλλη ώρα, ακόμα τίποτα. Εγώ με την κολλητή να είμαστε σε φάση "γαμώ το διάολό μου". Αρχίσαμε πάλι τις κουβέντες μας ξεχνώντας τους διπλανούς που δεν λέγανε να πάρουν μπρος. Ώσπου κάποιου το μάτι μας πήρε, όσο να' ναι 2 κοπέλες μόνες Παρασκευή βράδυ να πίνουν είναι ένα δυνατό target. Μας πλησίασε και προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα ποτό. Αρνηθήκαμε. Μιλάμε για τύπο 45φεύγα εμφανώς μεθυσμένο που ένας Θεός ξέρει τι είχε στο μυαλό του. Προσοχή όμως, αρνηθήκαμε αλλά το κάναμε ευγενικά. Δεν του είπαμε "πάρε δρόμο" ή κάτι. Μας ρώτησε λοιπόν τι κάνουμε 2 κοπέλες μόνες Παρασκευή βράδυ και ρώτησε δυνατά για να το ακούσουν και οι δίπλα "τα αγοράκια τα αφήσατε σπίτι;". Γέλια εμείς, γέλια αυτός, τσεκάρω και τους διπλανούς να μην μιλάνε μεταξύ τους και να έχουν στήσει αυτί.

Ν: Ναι σήμερα βγήκαμε μόνες.
45: Αυτοί χάνουν. Ξενέρωτοι άντρες παιδί μου, τι να πεις; (έπρεπε να του δώσω το blog μου :-) )
(γέλια και οι 3)
45: (γυρνώντας στους διπλανούς) Ελάτε ρε σεις να κάνετε παρέα στα κορίτσια! Μόνοι εσείς, μόνες κι αυτές, μια χαρά συμπληρώνεστε!

Κίνηση ματ ο δικός σου. Ουρανοκατέβατος μας ήρθε. Κοιτάω την κολλητή μου σκασμένη στα γέλια περιμένοντας να κόψω αντίδραση των δίπλα. Και φυσικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από αυτό που έγινε : γέλασαν αμήχανα, κοίταξαν λίγο το πάτωμα και δεν έβγαλαν μιλιά. Μας καληνύχτισε ο 45άρης, βαρεθήκαμε κι εμείς το παιχνίδι και την κοπανήσαμε.

Ν: Δε γράφεις στον 7.5 το τηλέφωνό σου σε καμιά απόδειξη να την αφήσεις φεύγοντας;
Κ: Με δουλεύεις; Για να με πάρει τηλέφωνο μετά από 10 χρόνια που θα το αποφασίσει; Με τέτοιον δεν θέλω να μπλέξω, ευχαριστώ.

Κι έτσι απλά την κάναμε. Ξενέρωτοι. Ου να μου χαθείτε.

Αναποφάσιστος ή υπάρχει και male version των cockteasers;

Pussy... teasers ας πούμε; Εσείς θα μου πείτε.

Η φάση δεν έτυχε σε μένα αλλά στην κολλητή μου. Θα την βαφτίσω για χάρη της ανωνυμίας Μαρία. Η Μαρία που λέτε ωραία κοπέλα, θα ήθελα να έβαζα και ΗΒ τάδε αλλά δεν ξέρω πόσο ακριβώς. Χωρισμένη 2 χρόνια δεν έχει ξανακάνει σχέση. Φλερτάρει ασύστολα και τραβιέται με διάφορους που όμως τελικά δεν στεριώνουν και δεν γίνεται κάτι πιο σοβαρό. Σημείωση : η σχέση από την οποία βγήκε πριν 2 χρόνια κράτησε περίπου 1,5 χρόνο όπου τελικά ο τύπος την παράτησε για άλλη.

Με το τελευταίο της νταβαντούρι να μετράει 3-4 μήνες πριν και την Μαρία πλέον σε πλήρες offline mode και απογοήτευση, της ήρθε ουρανοκατέβατο παλικάρι σερβιτόρος σε μαγαζί που της έπιασε κουβέντα και ζήτησε και κινητά και να βγουν κλπ κλπ. Η αφορμή μάλιστα να της τσιμπήσει το κινητό ο τύπος ήταν "Τι; Δεν έχεις πάει στο Τάδε; Πότε θα σε πάω;". Smooth. Με προσδοκίες λοιπόν για την επόμενη μέρα η Μαρία περιμένει ένα τηλέφωνο ή κάποιο σημάδι του σερβιτόρου της. Τίποτα αυτός. Κατά το απογευματάκι του στέλνει αυτή "τι κάνεις" και τα γνωστά για να πιάσουν μια κλασική sms-ο-κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Φυσικά η πρόταση που της έκανε την προηγούμενη μέρα ο τυπάς ξεχάστηκε. Δεν πτοήθηκε η Μαρία μας. Το βράδυ της είπε αυτός "Είχα πολλή δουλειά σήμερα και γύρισα κουρασμένος. Θα σε πάρω αύριο να κανονίσουμε".

Να μην τα πολυλογώ λοιπόν το ίδιο μοτίβο παιζόταν επί ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ. Ναι, μια ολόκληρη βδομάδα είχαμε το εξής επαναλαμβανόμενο του σερβιτόρου μας:

Σ: Γεια σου μικρή τι κάνεις;
Μ: Καλά, εσύ;
Σ: Καλά. Πολλή δουλειά σήμερα. Κουράστηκα.
(Συζήτηση γύρω από διάφορα)
Σ: Θα σε πάρω αύριο να κανονίσουμε για αύριο ή μεθαύριο.
Μ: Θα περιμένω.

Το ίδιο σε διαρκές repeat. Ώσπου βαρέθηκα να βλέπω τη φίλη μου να βασανίζεται πάνω από μηνύματα και τηλέφωνα.

Ν: Στείλε του "τάδε ώρα τάδε μέρος, τα λέμε" γιατί αυτός δεν νιώθει.
Μ: Μπορεί όντως να έχει πολλή δουλειά και μετά να μην έχει όρεξη.
Ν: Ακόμα και τα Π-Σ-Κ; Άσε με ρε συ. Κάνε κάτι γιατί θα το χάσουμε το κορμί.
Μ: Πάμε για καφέ από το μαγαζί που δουλεύει μπας και τον δω;

Και πήγαμε. Τον είδα κι εγώ και πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα να τσεκάρω κινήσεις εκ μέρους του. Κατ' αρχάς έβρισκε συνέχεια αφορμές να έρχεται στο τραπέζι μας. Μια να αδειάσει το τασάκι, μια να μαζέψει ένα απειροελάχιστα μικρό σκουπιδάκι, γενικά όλο κάτι έβρισκε. Από μακριά κοίταζε τη Μαρία συνέχεια και της έβγαλε σε 2-3 φάσεις και τη γλώσσα. Ε οκ λέω βιάστηκα να κρίνω, ο τύπος ψήνεται. Όταν πληρώσαμε του έδωσε η Μαρία τα λεφτά και αυτός ενώ τα έπαιρνε την κοιτούσε μέσα στα μάτια. Δεν υπήρχα καν στο πλάνο. Φύγαμε και την χαιρέτησε 100 φορές.

Αφού λοιπόν είδα και μόνη μου ότι ο τύπος δείχνει και σημάδια και δεν ήλπιζε τζάμπα η φίλη μου, περίμενα να δω αν θα καθόταν τελικά ποτέ συνάντηση με αυτούς τους 2. Ώσπου τελικά 1 ή 2 μέρες μετά όντως έκατσε! Βγήκαν αυτό το πολυαναμενόμενο πρώτο ραντεβού που αργοψηνόταν. Για να μην τα πολυλογώ, έπεσαν και αγκαλιές και φιλιά και απ' όλα.

Το καλύτερο; Από τότε έχουν περάσει 2 με 3 βδομάδες. Δεν έχουν βρεθεί ξανά. Αυτός ανά τριήμερα θυμάται και την παίρνει τηλέφωνο για κάνα τυπικό "τι κάνεις" και ως εκεί. Της πετάει υπονοούμενα, της λέει διάφορα και πάλι ξεκίνησε τα "από αύριο" και "από αύριο". Ξαναπήγαμε για έναν καφέ από το μαγαζί του τύπου και αυτός έκανε σαν να μην τρέχει μία. Πιο πολύ κοίταζε εμένα παρά εκείνη. Ούτε ένα χαμόγελο δεν θυμάμαι να της έσκασε.

Η ετυμηγορία Νούμερου ήταν τελική : Πάμε γι' άλλα Μαρία, πολύ περιμέναμε. Πρότεινες, έφαγες άκυρο, σου ξαναπρότεινε αυτός και το ακύρωσε μόνος του και όλο αυτό επί σχεδόν ένα μήνα. Ε άι παράτα μας ρε παλικάρι. Αν παίζουν κι άλλες ξεκαθάρισε τι θέλεις και πες και σε εμάς μην τυραννιόμαστε τζάμπα. Αν ψάχνεις επιβεβαίωση συγχαρητήρια, τη βρήκες. Σταμάτα να παίζεις τώρα με τα ξαφνικά τηλεφωνάκια και μηνυματάκια.

Μεγάλα σφάλματα του κόσμου #1 = Επανασύνδεση

Είχα πει ότι θα έγραφα περί τούτου στο μέλλον.

Είχα στο νου μου να το ξεκινούσα αρκετά αργότερα αυτό το ποστ όμως ο χωρισμός μιας καλής μου φίλης στάθηκε η αφορμή να ανακαλέσω διάφορα που έχουν συμβεί σε μένα, να ακούω τον καημό της φιλενάδας και εν τέλει να καταλήγω στο ότι:


ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!


Αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη. Αν και κάποια δικιά σου φίλη χωρίσει μετά από αρκετό καιρό σχέσης (στην περίπτωση που περιγράφω μιλάμε για 1 χρόνο + 3-4 μήνες περίπου), μην διανοηθείς να πετάξεις την ατάκα "Έλα θα σου πει να τα ξαναβρείτε". Όχι μωρή, δεν θα σου πει να τα ξαναβρείτε. Και αν σου το πει, εσύ φρόντισε να του δείξεις την έξοδο.

Όταν ένας άνθρωπος κάνει λάθη, θα τα ξανακάνει. Μετά από κάποια ηλικία δεν αλλάζουμε και υποθέτω πως οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) σε αυτό εδώ το blog έχουμε περάσει την προσαρμοστική για τον χαρακτήρα μας περίοδο που συναντάμε στην εφηβεία. Επομένως ξεκινάμε με αυτή τη βάση : οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Χωρίσατε γιατί σε απάτησε και μετά σου έταξε μονογαμία και τα ξαναφτιάξατε; Θα στα ξαναφορέσει. Ανετότατα. Προχωράμε πάλι στο προσωπικό βίωμα Νούμερου.

Τα είχα που λέτε με έναν τύπο για χρόνια. Πολλά. Δεν θα πω αριθμό, ίσως φανεί τρομακτικός. Λόγω σπουδών λοιπόν σε μια φάση έπρεπε να χωριστούμε για τα επόμενα 2 τουλάχιστον χρόνια. Μείναμε μαζί ένα χρόνο και κάτι μήνες και ξαφνικά μια μέρα μου είπε ο καλός μου (μέσω ίντερνετ) ότι η απόσταση του "φθείρει το συναίσθημα" και να το λήξουμε. Δωσ' του κλάματα η δικιά σου. Μα γιατί κι εγώ μπορώ να κάνω υπομονή κι ας βλεπόμαστε σπάνια και και και. Τότε πέρασα στην ΜΙΣΗΤΗ φάση της πλήρης απώλειας αξιοπρέπειας. Ήμουν και μικρή βέβαια. Η φίλη που αναφέρω στην αρχή του άρθρου ότι χώρισε, μου είπε διάφορα που είπε στον δικό της τώρα που χωρίσανε και θυμήθηκα και τα δικά μου. Ενδεικτικά αναφέρω:

-Μπορούμε να συνεχίσουμε να βγαίνουμε σαν φίλοι όποτε έρχομαι από τα μέρη σου;
-Μπορούμε να συνεχίσουμε σε ελεύθερη σχέση;
-Μπορούμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε ερωτικό επίπεδο μέχρι να βρεις άλλη;
-Μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή και να τα ξεχάσουμε όλα τα παλιά;

ΣΤΟΠ! Όχι δεν μπορούμε. Ούτε να μείνουμε φίλοι ούτε καν γνωστοί. Με το που χωρίσεις ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Σβήσε το κινητό του από το δικό σου (ναι ξέρω το έχεις μάθει απ' έξω, ε θα το ξεχάσεις κάποια μέρα), πέτα τα δώρα του, πέτα πράγματα δικά του που έχει αφήσει σπίτι σου, ξέχνα τα όλα. Χωρίσατε και δεν θα αλλάξει τίποτα. Μην κάνεις τέτοιο κακό στον εαυτό σου υποτιμώντας τον, δεν θες να είσαι ούτε σε ελεύθερη σχέση ούτε σε τίποτα. Πληγώθηκες που έχασες έναν άνθρωπο που αγαπάς, εντάξει δικαιολογημένος ο πανικός αλλά μην υποτιμάς τα ίδια σου τα συναισθήματα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Άκου εκεί "να βρισκόμαστε ερωτικά μέχρι να βρεις άλλη". Τόση απελπισία πια να είσαι με αυτόν τον τύπο; Με ποιον τα' χες ρε καμάρι μου, με τον Μπραντ Πιτ; Όχι δα!

Ναι ξέρω ξέρω, ήσασταν και φίλοι πέρα από ζευγάρι. Είχατε κοινά, πηγαίνατε μαζί σινεμά γιατί έχετε κοινό γούστο στις ταινίες, κάνατε δώρα βιβλία ο ένας στον άλλον που πάντα άρεσαν, συζητούσατε με τις ώρες σε διάφορα επίπεδα και βρίσκατε κοινές γραμμές πλεύσης. Και ξαφνικά τον χάνεις. Και σκέφτεσαι "τουλάχιστον να τον κρατήσω σαν φίλο". Ε όχι ρε γαμώτο μου! Δεν θα τον κρατήσεις σαν φίλο, θα του δώσεις ένα σουτ να πάει από κει που ήρθε. Να πάει να γαμηθεί κι αυτός και τα κοινά σας ενδιαφέροντα. Θα βρεις άλλον. Δεν χάθηκαν οι άντρες. Ναι ναι ναι ναι ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα από μέσα σου. "Σιχαίνομαι να με ακουμπάει άλλος". Θα ξεσιχαθείς στην πορεία.

Συνεχίζω λοιπόν με τα δικά μου που είχα ξεκινήσει πριν. Χωρισμένη λοιπόν καθώς ήμουν, άρχισα τα τσιλιμπουρδίσματα δεξιά κι αριστερά με όποιον έβρισκα εύκαιρο απλά για να ξεπεράσω τον πρώην. Ώσπου μετά από 2 πράγματα τελείως επιφανειακά και χωρίς νόημα, βρήκα ένα παιδί με το οποίο κάπως ταίριαξα καλύτερα. Μείναμε 2 μήνες μαζί και τελικά χωρίσαμε συναινετικά καθ' ότι τελικά οι διαφορές μας ήταν πολύ περισσότερες από τα κοινά μας και τσακωνόμασταν οχτακόσιες φορές τη μέρα για μαλακίες. Ώσπου ξαφνικά, μισό χρόνο μετά τον χωρισμό, επιστρέφει ο πρώην. Να δηλώσει μετάνοια και να ζητήσει συγχώρεση και να τα ξαναφτιάξουμε. Και απογοητευμένη καθώς ήμουν από ό,τι είχα ζήσει, να του λέω και "ΟΚ". Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω στο παρελθόν και να πω στο τότε μικρό Νούμερο "ΜΗΝ. ΤΟ. ΚΑΝΕΙΣ.". Μείναμε τελικά άλλον ένα χρόνο μαζί μέχρι να έρθει η στιγμή επιτέλους να εξαλειφτεί η μεταξύ μας απόσταση και να βρεθούμε ξανά κοντά. Κοντά κι ευτυχισμένοι όπως σκεφτόμασταν και οι 2. Να μην τα ξαναπολυλογώ, μετά από αρκετό καιρό, ξαναχωρίσαμε. Επειδή βαρέθηκε - είπε - που δεν βρισκόμασταν πολύ συχνά.

Το δικό μου το συχνά με το δικό του το συχνά προφανώς είχαν άλλη τιμή. Και δεν τα βρίσκαμε σε αυτό. Και το ήξερε και το ήξερα. Απλά το αποφάσισε έτσι ξαφνικά.

Είδες λοιπόν φιλενάδα; Και που τα ξαναβρήκαμε στα ίδια σκατά καταλήξαμε. Και χειρότερα. Κρίμα τον χρόνο που έχασα επενδύοντας σε μια χαμένη από χέρι σχέση αντί να ψάξω να βρω κάποιον άλλον πιο κοντά στα γούστα μου. Κρίμα στον εγωισμό μου που δεν με άφησε να πω τότε "ΟΧΙ ΡΕ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΦΤΙΑΞΟΥΜΕ". Γι' αυτό πάτα από νωρίς το "delete ALL" για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Το γυαλί άμα σπάσει δεν ξανακολλάει. Μπορείς να το ξανακολλήσεις δηλαδή, αλλά θα φαίνεται το ράγισμα. Αυτό θέλεις; Μια σχέση με ζημιές που φαίνονται επειδή απλά εσύ ήθελες να είσαι βολεμένη και να μην αγχώνεσαι που είσαι χωρίς γκόμενο; Μια σχέση όπου ο ένας κατηγορεί τον άλλον κάθε μέρα "ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΧΩΡΙΣΕΣ!", "ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ!" κλπ;

Δεν τη θες. Γι' αυτό ξεκόλλα το μυαλό σου και προχώρα. Οι άνθρωποι που περιμένουν εκεί έξω να σε γνωρίσουν είναι ανέλπιστα πολλοί και θα σε κάνουν να νιώσεις 100 φορές καλύτερα από ότι ο πρώην. Γκαραντί. :-)

Εδώ οι καλοί λόγοι χωρισμού! - email αναγνώστριας

"Καλησπέρα Νούμερο! 

Έγινα αναγνώστρια σου μέσω του συντάκτη “Ξενέρωτες”. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα μόλις μου είπε ότι υπάρχει και τέτοιο blog. Μπράβο σου λοιπόν που το δημιούργησες! Μιας και είδα ότι υπάρχει κεφάλαιο “Πρώην” θα ήθελα να σου πω και γω με τη σειρά μου έναν απ’ τους μοναδικά κινηματογραφικούς χωρισμούς μου. 

Τα είχα με ένα παιδί 6 μήνες, τον γνώριζα όμως πολλά χρόνια και εν ολίγοις να σου πω ότι ήταν ο παιδικός μου έρωτας. Είχαμε σχέση από απόσταση, αλλά δεν μας πολυπείραζε (στην αρχή τουλάχιστον). Οφείλω ωστόσο να του αναγνωρίσω πώς με έκανε να ξεχάσω τον προηγούμενο μαλάκα της ζωής μου, ο οποίος μου είχε δημιουργήσει τα περισσότερα κόμπλεξ (σωματικά κυρίως). Γιατί, βλέπεις, με ερωτεύτηκε όπως ήμουν, δεν ζητούσε αλλαγές όπως ο άλλος ο φούστης (αλλά ας μη το συνεχίσω, αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία). Τέλος πάντων, να μην στα πολυλογώ, φτάνει η μέρα των γενεθλίων μου. Ο...αγαπημένος μου θα ερχόταν στην Αθήνα για να γιορτάσουμε μαζί και με τους φίλους μου τα γενέθλια μου. Είχα χαρεί τόσο εκείνη τη μέρα. Όπως σου είπα έμενε σε άλλη πόλη, πιο μακριά, οπότε για μένα αυτό ήταν μεγάλο δώρο. 


Την παραμονή των γενεθλίων μου τον περίμενα να έρθει σπίτι μου, ωστόσο όμως, λόγω του ότι το μαλακισμένο το μετρό είχε απεργία αναγκάστηκε να πάει να μείνει στα ξαδέρφια του. Ok λέω δεν χρειάζεται να χαλαστώ άλλωστε θα μείνει όλο το Σαβ/κο. Εδώ να σημειώσω ότι ο πρώην μου ήταν γενικά ζηλιάρης, για παράδειγμα (κρατηθείτε) δεν με άφηνε να αλλάξω φωτογραφία στο facebook(!). Ήθελε να είχα φωτογραφία που είμαστε μαζί. Και αυτός μια τέτοια είχε μέχρι που πριν μια βδομάδα από τα γενέθλια μου άλλαξε και έβαλε μια μόνος του. Τον ρωτάω γιατί την άλλαξε και μου είπε “Έτσι”. Και του λέω ε άμα είναι έτσι να την αλλάξω και γω. Και μου λέει “Μην τολμήσεις”. Τεσπα, εκεί μαλώσαμε αλλά τα ξαναβρήκαμε. Ας το πάρει λέω το ποτάμι. 

Την παραμονή λοιπόν των γενεθλίων μου, μετά τις 12 αρχίσαν να μου στέλνουν χρόνια πολλά στο facebook και λέω (τι ήθελα και το σκέφτηκα το βούρλο) μιας και έχω γενέθλια σήμερα ας βάλω μια φωτογραφία που είμαι μόνη μου. Μαλακίες του καράμπελα βαριόμουν ΑΠΛΑ και δεν είχα τι να κάνω.  Εν τω μεταξύ αυτός, μπαίνει στο fb απ’ τα ξαδέρφια του, προφανώς την βλέπει, δεν μου λέει τίποτα και λέω ok δεν θα τον πείραξε. Και μου μιλούσε μια χαρά. Ξημερώνει η ιστορική μέρα και ξυπνάω πρωί για να πάω να παραλάβω την κολλητή μου από το ΚΤΕΛ που θα ερχόταν και αυτή για τα γενέθλια μου. Παίρνω τηλέφωνο τον “καλό μου” και του λέω:

-Καλημέρα! (Όλο χαρά εγώ)

-Καλημέρα, μου λέει (με υφάκι)

Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω

-Σε περιμένω να έρθεις σπίτι, σήμερα το μετρό λειτουργεί κανονικά.

-Μπαα...δεν έχω όρεξη για βόλτες, μου λέει.

Αφού κάνω μια παύση για να πάρω ανάσα και να συνειδητοποιήσω τι μου είπε του λέω και γω όσο πιο ήρεμα μπορούσα “Ok, θα σε πάρω μετά”

Λέω δεν μπορεί, πλάκα θα μου κάνει, άλλωστε σήμερα είναι τα γενέθλια μου! (ναι, χέστηκε) Τέλος πάντων, δεν έχουμε επικοινωνήσει μέχρι αργά το απογευματάκι. Εγώ έχω αρχίσει να ετοιμάζομαι, ωστόσο όχι τόσο χαρούμενα αφού δεν ήξερα τι έχει πάθει, νόμιζα πραγματικά πώς μου έκανε πλάκα (τόσο στον κόσμο μου ήμουν). Και αφού είμασταν έτοιμοι να βγούμε όλοι, είχα ειδοποιήσει φίλους, είχα κλείσει τραπέζι (!) του στέλνω μήνυμα: 

-Έλα, κόψε τώρα την πλάκα είμαι έτοιμη. Που θα βρεθούμε;

-Να βγεις και να περάσεις καλά. Εγώ δεν θα έρθω. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ.

-Τι εννοείς, του λέω, τι έπαθες;

-Δεν θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί.

Ε και πέφτω εγώ του θανατά. Κλάμα, φωνές, μέχρι και η κολλητή μου χέστηκε πάνω της, νόμιζε ότι θα κάνω καμία βλακεία άρχισε και καλούσε όποιον της ερχόταν να έρθει γιατί φοβόταν μόνη της (ξέρω είναι για γέλια τώρα που τα σκέφτομαι και γω, αλλά πραγματικά θα με λυπόσουν εκείνη τη μέρα). Η κατάληξη λοιπόν ήταν να μείνω σπίτι κλαμμένη, στεναχωρημένη και να περάσω τα πιο άθλια γενέθλια της ζωής μου. Και θα μου πεις εσύ τώρα είσαι ηλίθια έπρεπε να βγεις και να περάσεις καλά και να τον γράψεις στον θεικό ποπό σου! Θα σου πω δίκιο έχεις, τώρα πλέον ακόμα με μουτζώνω ακόμα και μετά από 1,5 χρόνο, αλλά βλέπεις τότε δεν σκεφτόμουν αυτό ήθελα απλά να τα ξαναβρώ μαζί του. ΤΟΣΟ κουτορνίθι ήμουν, αμέ. Αλλά δεν σταματάει εδώ η ιστορία. Έχει και συνέχεια. Την επόμενη μέρα μου στέλνει μήνυμα. 

-Καλημέρα, μου λέει, πώς είσαι;

- Καλά, του λέω, εσύ; (ξέρω με βρίζεις, επειδή του απάντησα, κάτσε όμως γιατί θα γελάσεις)

-Καλά, μου λέει. Σήμερα φεύγω και ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για ότι έκανα χθες και μπλα μπλα μπλα ήταν έτοιμος να με ρίξει ώσπου τι πιστεύεις ότι γυρίζει και με ρωτάει σε κάποια φάση:

-Α να σε ρωτήσω γιατί άλλαξε φωτογραφία στο facebook;; 

Και εδώ είναι που λες το μεγάλο WTF!!! Και εκεί που σκούπιζα τις μυξούλες μου, μένω καλαμάκι. Άρχισα τα γαλλικά (παίζει να με άκουσε όλη η πολυκατοικία) άρχιζα να με μουτζώνω και να μονολογώ μόνη μου. Αφού συνήλθα του είπα έτσι επειδή είχα γενέθλια είπα να βάλω μια μόνη μου. Και να μη στα ξαναπολυλογώ δεν τα ξαναβρήκαμε ποτέ. Μόνο εκείνο το καλοκαίρι ρίξαμε κανά δυο έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά και ο κύριος μετά βρήκε άλλη κλειδαριά! 

Αυτά που λες αγαπητό Νούμερο. Ξέρω θέλω ξύλο και γω αλλά πες μου τον βουτάς στον ασβέστη τον μαλάκα ή όχι;;"

Πρώτον αυξανόμαστε και πληθυνόμαστε ρεεεε! Στέλνετε mails κοπέλες άφοβα.

Δεύτερον το κείμενο ασχολίαστο. Τέτοια σκηνικά ούτε στο γυμνάσιο δεν θα ζούσαμε (αν είχαμε από τότε facebook οι περισσότεροι γηραιοί - φαντάζομαι τώρα θα γίνονται και τέτοια). Πόσο χρονών είναι ο τύπος, 12; Άλλαξες φωτογραφία και χωρίζουμε. Λ Ο Λ.

Τώρα ένα από τα λάθη είναι ότι ξαναβρεθήκατε αφού χωρίσατε για "κάνα δυο". Λάαααθος. Μόλις χωρίζεις και μάλιστα για τόσο χαζό λόγο, βάζεις ένα Χ στη μούρη του τύπου και προχωράς παρακάτω. Το ότι δεν βγήκες την ίδια μέρα είναι επίσης λάθος αλλά δεν το κατηγορώ γιατί κι εγώ αν δεις στην αντίστοιχη ανάρτηση είχα βγει με τα χίλια ζόρια. Λογικό είναι να στενοχωρηθείς ειδικά μετά από 6 μήνες σχέσης που κάνατε υποχωρήσεις και ταξίδια ο ένας για τον άλλον. Όμως έπρεπε την επόμενη - άντε την μεθεπόμενη μέρα να βγεις έξω να μαζέψεις 5-6 τηλέφωνα.

"Ο Βασιλιάς Ξενέρωτος" ή αλλιώς "ό,τι χειρότερο μου έτυχε ποτέ" - email αναγνώστριας

Λοιπόν αυτό το mail το έχω λάβει καιρό και το διαβάζω ακόμα όταν θέλω να φτιάξει η διάθεσή μου. Είναι κάπως τραγικό σαν συμβάν και ζητάω τις συγνώμες μου από την αποστολέα, όμως...
Θα δείτε κι εσείς. Παραθέτω:

"Cheers Νούμερο. Βρήκα το blog σου από τον ksenerotes και το διαβάζω τακτικά (όχι πως έχεις γράψει και πολλά).. Μετά από το άκυρο που έφαγες στο Συμβάν όπου χαρακτηριστικά λες ''στάθηκα λίγο σαν θλιμμένη καλόγρια να σκέφτομαι τι ΑΚΥΡΑΡΑ ήταν αυτή που έφαγα'' σκέφτηκα πως δεν είναι τίποτα μπροστά στη δικιά μου ιστορία και το δικό μου άκυρο.

Το παιδί το είχα γνωρίσει μόλις είχα περάσει στη σχολή, 2 χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Εμφανίσιμος. Μέσω κάτι σεμιναρίων και των μαθημάτων ήρθαμε πιο κοντά. Φαινόταν ξεκάθαρα το πράγμα πως ψηνόμασταν και οι 2. Εγώ  μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο και μόλις είχα βγει από σχέση αρκετών χρόνων, επομένως το μάτι μου έπαιζε και έπεσε πάνω σε αυτόν πρώτα. Έτυχε ρε συ Νούμερο, τι να κάνουμε.

Βγαίνουμε λοιπόν πρώτο ραντεβού, όλα καλά όλα ανθηρά, πέφτει και το πρώτο φιλί. Μας έπιασε και βροχή στο δρόμο και κάναμε χαζομάρες, χωριστήκαμε και γύρισα σπίτι ευδιάθετη. Η κατάληξη ήταν να τα φτιάξουμε όπως κατάλαβες. Βγαίναμε περίπου μια βδομάδα όταν μου είπε μια μέρα "θέλεις να έρθεις σπίτι μου για ταινία;". Σκέφτηκα από μέσα μου (όπως ο κάθε άνθρωπος φαντάζομαι) ότι αυτό σήμαινε "1/10 πιθανότητες να δούμε όντως ταινία". Πήγα εγώ λοιπόν εκεί, μου άνοιξε την πόρτα και είχε στρώσει ροδοπέταλα στο πάτωμα μέχρι την κρεβατοκάμαρα, κεράκια δεξιά αριστερά, μας είχε βγάλει ποτό και διάφορα καρδουλοειδή σχηματάκια παντού. Ε τι να σκεφτώ κι εγώ. Με το που καθόμαστε στο κρεβάτι και τσουγκρίζουμε τα ποτά μας, μου λέει "άντε πάω να βάλω την ταινία". Έμεινα λίγο. Λέω οκ, θα δούμε όντως ταινία τελικά, καλήηηη φάση. Είδαμε την ταινία (άθλια) και αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά. Εκείνος χαμήλωσε τα φώτα και μου έβγαλε την μπλούζα. Να μην τα πολυλογώ, λίγο πριν γδυθούμε εντελώς σταματάει και μου λέει "Θέλω να σου πω κάτι, και θα σου κάνει εντύπωση που το ακούς από αγόρι". Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν είχε προφυλακτικά. Πού να ήξερα η καημένη.

Γυρνάει λοιπόν και συμπληρώνει τη φράση του λέγοντας το μυθικό "Δεν είμαι έτοιμος".

Κάτσε κάτσε κάτσε, wtf? W T F? Ροδοπέταλα ποτά καρδούλες μαλακίες μόνοι μας στο σπίτι και τελικά δεν είσαι έτοιμος; Μάλιστα. Οκ, συμβαίνει σκέφτηκα. Μπορεί να ήταν κουρασμένος ή δεν ξέρω και γω τι. Υπόψιν το παλικάρι γενικά καυχιόταν ότι έχει πάει με πολλές σε φίλους του από τη σχολή κλπ και μου τα είχαν σφυρίξει. Το αμέσως επόμενο πράγμα που σκέφτηκα λοιπόν ήταν "είναι παρθένος". Πρώτον γιατί δεν το διατυμπανάνε οι "original" γαμάω και δέρνω 24/7 και δεύτερον λόγω της ατακάρας "δεν είμαι έτοιμος".

Παρ' όλα αυτά δεν άφησα τον εαυτό μου να ξενερώσει εντελώς εντελώς. Την επόμενη μέρα λοιπόν του είπα να έρθει αυτός στο δικό μου σπίτι. Είχα κάνει τώρα εγώ προεργασία με καρδούλες από ρεσώ κεράκια και τα ρέστα των αμερικάνικων ταινιών. Ξανά λοιπόν το ίδιο σκηνικό παίζετε, φτάνουμε σε ένα σημείο "λίγο πριν το σεξ" και απλά με σήκωσε από πάνω του και με άφησε στην άκρη του κρεβατιού. Εκεί έμεινα κόκαλο. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Του είπα ένα καληνύχτα και έπεσα για ύπνο.

Την επόμενη μέρα μου είπε "τελικά θέλω να σου πω ότι τώρα είμαι έτοιμος". Ξέρεις τι ρε μεγάλε; ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ! Τον έστειλα και πολύ έμεινε. Χώρια από τα φίδια που μου πούλαγε συνέχεια (ναι έλεγε άπειρα ψέματα γενικά γι' αυτόν για να φανεί καμπόσος στα μάτια μου) ήταν και λίγο βλάκας. Δηλαδή μια νορμάλ συζήτηση δεν είχαμε κάνει ποτέ.

8 μέρες σχέση λοιπόν του κώλου. Που θα ήθελα πολύ να διαγράψω από τη μνήμη μου και δεν.

Αυτά που λες Νουμεράκι. Συνέχισε να γράφεις!"

Δάκρυα στα μάτια με την ιστοριούλα, σχολιάστε οι άντρες από κάτω, πεθαίνω να δω σχόλια.

PickUp Arist : The female edition (Καμάκι No. 1)

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση του συνάδελφου στο δίπλα blog είπα να ξεκινήσω μια παρόμοια κατηγορία αφού έχουν παιχτεί εδώ πέρα καμάκια και καμάκια, άκυρα και άκυρα.

Χοντρικά έχω ήδη περιγράψει κάποια καμάκια που ειλικρινά βαριέμαι να ξαναπαραθέσω, βρίσκονται στην αρχειοθήκη δίπλα. Θα εγκαινιάσω την καινούρια κατηγορία του blog μου με την παρακάτω ιστορία.

Παρασκευή βράδυ και λέμε με την κολλητή μου και ένα ζευγάρι φίλων μας (όχι gay καλέ, φίλος+φίλη) να πάμε σε ένα μπαρ στο κέντρο για ένα ποτάκι σε σχετικά χαλαρή διάθεση όπου θα βρίσκαμε αργότερα και αρκετούς γνωστούς μας. Βέβαια δεν ήταν και τόσο χαλαρή εκ μέρους των 2 μπακουριών της παρέας - δηλαδή εμένα και την κολλητή. Είχαμε κάπως αποφασίσει πως θα κάναμε μικροχαμό αφού και οι 2 έχουμε φάει τελευταία ένα σωρό ξενέρωτους στη μάπα. Εγώ τα δικά μου τα έχω ήδη περιγράψει, αυτή τραβιόταν με έναν που όλο της ακύρωνε (ή και μερικές φορές ξεχνούσε τελείως) εξόδους που κανόνιζαν αλλά την έπαιρνε τηλέφωνα και της έκανε και ζήλιες και διάφορα τέτοια. Συνοπτική περιγραφή της κατάστασης βέβαια αλλά αρκετά αντιπροσωπευτική νομίζω.

Φτάνουμε στο μαγαζί γύρω στις 11:30 και δεν είχε πολύ κόσμο. Το ακόμα χειρότερο δε ήταν πως δεν είχε πολλούς άντρες! Ήπιαμε το ποτό μας με την παρέα, σκανάραμε παράλληλα και το χώρο μήπως σκάσει τίποτα ενδιαφέρον αλλά για αρκετή ώρα ήταν χλιαρά τα πράγματα. Γνωστοί έρχονταν και μας χαιρετούσαν πού και πού, χορεύαμε αρκετά με διάφορους άκυρους και οι 2 μας ενώ αφήναμε δίπλα το ζευγάρι να μελώνει. Η νύχτα είχε πάρει ήδη την ταμπέλα "ΑΔΙΑΦΟΡΗ".

Και πάνω που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, έσκασε μύτη ένας γνωστός της κολλητής που μου έκανε ένα κάποιο κλικ. Δεν μας σύστησε γιατί εκείνη την ώρα ήμουν και ψιλογυρισμένη στους άλλους φίλους και συζητούσαμε. Τον σημείωσα παρ' όλα αυτά στο μυαλό μου ως δυνατό στόχο. Λίγο αργότερα τον είδα που μιλούσε με κάποιους άκυρους ακριβώς μπροστά μου κόβοντας κάπως το δρόμο μου. Εκεί βρήκα την ευκαιρία να συστηθώ με κάποιο πειραγματάκι παράλληλα (opener; Δεν έχω ιδέα, δεν έχω κάτσει να δω τη σειρά!).

Κ: Σιγά καλέ μέσα στη μέση, μας κλείνεις το δρόμο.
Α: Ε τι να κάνουμε. Θες να περάσεις;
Κ: Θα μου έκανες μεγάλη χάρη αν μπορούσες να μετακινηθείς λίιιιιγο πιο κει.
Α: Κι εγώ τι θα κερδίσω; Πού να μετακινούμαι τώρα καλέ...
Κ: Έλα μωρέ και ψάχνω την *όνομα κολλητής* εδώ και ώρα! (Ούτε καν την έψαχνα, απλά θυμόμουν ότι γνωρίζονται.)
Α: Α είσαι φίλη της;
Κ: Είναι η κολλητή μου. Και με την ευκαιρία χάρηκα, *όνομα*
Α: Χάρηκα, *τάδε*
Κ: Λοιπόν *τάδε* τα λέμε σε λίγο, είμαι σε φάση αναζήτησης όπως είπαμε.
Α: (Γελάει) ε οκ μην σε καθυστερώ. Θα σε δω μετά.

Χλιαρά πράγματα για μία ακόμη φορά. Σκέφτηκα cool, έχω τουλάχιστον το όνομά του. Από το τίποτα... Έκανα μια γύρα ακόμη το μαγαζί για ξεκάρφωμα και μετά γύρισα στο ζευγάρι των φίλων μου. Πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα. Ξαφνικά να σου το παλικάρι μπροστά μου που έκατσε στην καρέκλα δίπλα στους φίλους μου.

Α: (χαμογελάει) και για πες, πώς από δω;
Κ: Εεε είπαμε να περάσουμε, Παρασκευή βράδυ από το τίποτα...
Α: Μάλιστα μάλιστα.

Μετά είπαμε τα τυπικά: πού μένουμε, τι δουλειά κάνουμε, τι σπουδάσαμε, τι σάπια που είναι η μουσική ώρες ώρες και λοιπά τέτοια. Μετά από λίγο οι φίλοι δίπλα αποφάσισαν να την κάνουν. Καληνύχτισαν και φύγανε.

Α: Δεν πιστεύω τώρα που έφυγε το ζευγαράκι πίσω σου να φύγεις κι εσύ.
Κ: Όχι καλέ, έχω ακόμα μέλλον.
Α: Α είπα μήπως...
Κ: Δεν μου λες, εσύ δεν χορεύεις ποτέ;
Α: (γέλια) Γιατί το λες αυτό;
Κ: Ε τόση ώρα είσαι σαν κούτσουρο. Έλα μωρέ να κουνηθούμε λίγο.
Α: Όχι όχι δεν χορεύω ποτέ όντως. Ειδικά νηφάλιος.
Κ: Τώρα κάνεις σαν ξενέρωτος. (Εκεί εντόπισα τη φίλη μου να έρχεται προς το μέρος μας)
Φ: Γνωριστήκατε εσείς;
Α: Αμέ αμέ.
Κ: Έλα ρε συ να του δείξουμε πώς χορεύουν γιατί αυτός δεν κουνάει.


Εκεί χορέψαμε λίγο με την κολλητή μου και εκείνος μας κοιτούσε με ένα χαμόγελο. Προσπάθησα πολλές φορές να τον σύρω από το χέρι αλλά δεν κουνιόταν με τίποτα. Μετά είπα να περάσω λίγο σε επόμενο level την κατάσταση και να ξεκινήσω να τον ακουμπάω στη μέση στο πρόσωπο κλπ. Εκεί το πιο απλό, εύκολο και δύσκολα προδοτικό, είναι να τον αγκαλιάσεις από τη μέση ενώ μιλάτε για να φέρεις το στόμα του πιο κοντά στο αυτί σου με την αφορμή ότι "δεν ακούω τι λες λόγω της δυνατής μουσικής". Τον αγκαλιάζω λοιπόν από τη μέση λέγοντας ένα "ΤΙ ΕΙΠΕΣ;" και συνεχίσαμε να μιλάμε με το δικό του χέρι να περνάει επίσης στους ώμους μου.

Ένας τρόπος να συνεχιστεί η σωματική επαφή είναι να του ρίξεις κάποιο μεγάλο "πείραγμα" και στα καπάκια να τον φιλήσεις στο μάγουλο ως "συγνώμη". Πιάνει εύκολα. Τον πείραξα λίγο για τη μουσική που ακούει  κι εκείνος έκανε πως προσβλήθηκε. Εκεί τον φίλησα στο μάγουλο και εκείνος έκανε πως λιποθυμούσε!

Κ: Τι κάνεις ρε χαζό.
Α: Ε μα είδες τι ζημιά μου κάνεις;
Κ: (γέλια) δεν πας καλά.
Α: Να σου δώσω κι εγώ ένα φιλάκι τώρα όμως.

Κι εκεί πήγε να με φιλήσει κι αυτός στο μάγουλο αλλά βρήκε δίπλα στο στόμα. "Εδώ είμαστε" σκέφτηκα. Φιληθήκαμε κανονικά και μετά με αγκάλιασε. Εκεί βέβαια έσκασε μια γνωστή του και του έπιασε την πάρλα και βρήκα κι εγώ μια άλλη γνωστή μου και κάπως απομακρυνθήκαμε.

Όμως η ουσία είναι μία!

PickUp: Success

Ξαναφιληθήκαμε κάποιες φορές αλλά όχι πολύ ούτε έντονα γιατί όλο κάποιος ερχόταν και μας διέκοπτε. Την περισσότερη ώρα ήμασταν αγκαλιά και μιλούσαμε. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε με κρατούσε από το χέρι μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Μου έδωσε ένα τελευταίο φιλί και χωρίσαμε.

Βέβαια είχαμε ένα μικρό πρόβλημα. Δεν ανταλλάξαμε ούτε κινητά ούτε τίποτα. Φύγαμε βιαστικά βέβαια λόγω της παρέας του καθένα και έριξα λίγο φταίξιμο σε αυτό. Αλλά και πάλι μου κακοφάνηκε. Ζήτησα από την κολλητή μου το facebook του και την επόμενη μέρα του έστειλα μήνυμα ότι χωρίσαμε βιαστικά κάπως και πως πέρασα ωραία. Μου απάντησε πως ήθελε να με ξαναδεί και ανταλλάξαμε κινητά.

Σε αυτή τη φάση να μην τα πολυλογώ πολύ αλλά ξαναβρεθήκαμε. Μου είπε πως δεν ζήτησε το κινητό μου για να δει αν θα έκανα κίνηση εγώ επειδή μπορούσα να τον βρω πανεύκολα μέσω της κολλητής μου που είχε και κινητά και απ' όλα. Και καλά να κόψει ενδιαφέρον από μεριάς μου. Πιάστηκα στην παγίδα πάντως.

Το Νούμερο πλέον μπαίνει σε offline mode γιατί νοικοκυρεύτηκε προσωρινά αγαπητοί αναγνώστες. Ναι, όπως καταλάβατε:

Καμάκι succeeded

Ξενέρωτος μία; Ξενέρωτος δύο; Σήκω φύγε!

Αγανακτισμένες στο internet πρέπει να το κάνουμε εδώ μέσα.

Και που λες φίλτατε αναγνώστη, νισάφι, ως εδώ, δεν πάει άλλο. Facepalm όπως κάνει και η εικονιζόμενη. Ας εξηγηθώ.

Εδώ και καιρό, για να ακριβολογώ βασικά, εδώ και ΠΑΡΑ πολύ καιρό μου αρέσει ένας τύπος πολύ. Γνωριστήκαμε στη δουλειά και δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα πάρε δώσε, δηλαδή τα τυπικά καλημέρα καλησπέρα τι κάνεις πώς περνάς. Τον είχα στο μυαλό μου ως κάποιο άπιαστο όνειρο, πώς όλες οι κοπέλες στο γυμνάσιο σταμπάρουμε κάποιον από το λύκειο και αρκούμαστε στο να τον βλέπουμε στα διαλείμματα να παίζει μπάσκετ; Ε κάπως έτσι. 2-3 πόντους πιο ψηλός από μένα (το μόνο πράγμα που με χαλάει αλλά σχεδόν αμελητέα), τρομερά εμφανίσιμος. Έχει ένα από αυτά τα πρόσωπα με τα υπέροχα χαρακτηριστικά από πάνω μέχρι κάτω. Δεν έτρεφα ποτέ την παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να ενδιαφερθεί κάποια στιγμή για μένα, ούτε πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα έστω να του πιάσω μια πιο σοβαρή κουβέντα.

Μέγα λάθος.

Στα πλαίσια της δουλειάς είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα και δεν είχε πάρει ποτέ κάποιος τηλέφωνο τον άλλον, ήταν απλά μια παραπάνω επαφή στο κινητό μου. Σε κάποιο event σε μαγαζί του κέντρου λοιπόν είχε τύχει να παραβρεθούμε και οι 2, αφού εγώ του είχα ρίξει ένα μίνι πρήξιμο σχετικά με το "θα είναι υπέροχα, πάντα περνάμε καλά εκεί" κλπ. Εκείνος έκανε λίγο το δύσκολο όμως τελικά είπε θα περνούσε. Το θεώρησα τεράστια νίκη.

Εκεί πρέπει να ήταν και η πρώτη φορά που χρειάστηκε να τον πάρω τηλέφωνο. Ενώ είχα ήδη φτάσει εκεί με μια αρκετά μεγάλη παρέα τον πήρα να δω αν θα έρθει τελικά. Περιττό να πω τι άγχος είχα για αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Μου είπε ότι σε 5 λεπτά θα έφτανε και να τον περίμενα κάτω γιατί δεν ήξερε πού ακριβώς έπεφτε το μέρος. Όταν τον είδα να φτάνει ένιωσα σαν να βγαίνω πρώτο ραντεβού με τον Μπραντ Πιτ. Αλήθεια. Πήγαμε μέσα, τον σύστησα στους φίλους μου και κάτσαμε απόμερα οι 2 μας. Το ένιωσα κάπως σαν "χρέος" να κάτσω μαζί του μιας και είχε έρθει μόνος του και δεν ήξερε κάποιον άλλον εκεί.

Οι ώρες περνούσαν, εμείς πίναμε το ποτό μας μιλώντας για απίστευτα άκυρα μεταξύ τους πράγματα, φυσική επαφή μηδέν πέρα από μια στιγμή που το χέρι του βρέθηκε στο μπούτι μου για μονοψήφιο αριθμό δευτερολέπτων, και γενικά εγώ είχα αρχίσει λίγο να ξενερώνω. Ειδικά όταν σε κάποια στιγμή μου είπε "άντε φεύγω" και σηκώθηκε κατ' ευθείαν, ένιωσα την ξενερωτίλα να χτυπάει άλλα επίπεδα. Πήγα μαζί του μέχρι την πόρτα, μιλήσαμε άλλα 5 λεπτά και προσπαθούσα να τον πλησιάζω δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Μου είπε κάποια στιγμή "λοιπόν, καληνύχτα" και μισάνοιξε την πόρτα. Εγώ δεν είπα τίποτα και έμεινα να τον κοιτάω λίγο απηυδισμένη. Εκεί με ρώτησε "τι με κοιτάς έτσι;" και το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να τον πιάσω και να τον φιλήσω. Όπως και τελικά έγινε. Μείναμε κολλημένοι περίπου 3 λεπτά ενώ σκεφτόμουν "τι καλά, τώρα θα κάτσει κι άλλο και θα πάμε μέσα και η βραδιά θα γίνει επιτέλους ομορφότερη και δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει τώρα και και και". Με το που ξεκολλήσαμε είπε "άντε, τώρα καληνύχτα". Όσα σκεφτόμουν έγιναν θρύψαλα και απλά μουρμούρισα κι εγώ ένα καληνύχτα.

Παρ' όλα αυτά θεώρησα αρκετά μεγάλο κατόρθωμα ότι φίλησα τον τύπο που μέλωνα τόσους μήνες. Η βραδιά μου συνεχίστηκε με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Η καρδιά μου βάραγε ρυθμούς ταμπούρλου και ένιωθα σαν μικρό παιδί. Η επόμενη μέρα παρ' όλα αυτά δεν με βρήκε όπως το περίμενα. Του έστειλα στο fb και εκείνος αντιδρούσε σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Σε αυτό το σημείο να πω πως ο εν λόγω τύπος αναφέρεται εδώ. Μάλιστα φίλες και φίλοι. Εκείνο το βράδυ έφαγα το πρώτο επίσημο κύμα ξενερωσιάς και ακολούθησε Το Συμβάν, τουτέστιν για όσους βαριούνται να διαβάσουν την ανάρτηση = φασώθηκα με έναν άλλον. Τις επόμενες μέρες λες και το μυρίστηκε όμως ο δικός σου ότι κάτι έγινε και ξαφνικά άρχισε να μου ζητάει να βγούμε καθημερινά, και να σου τα sms και τα τηλέφωνα.

Σε γενικές γραμμές, όλα καλά. Πέρασαν βδομάδες και χαθήκαμε λόγω διακοπών, μόλις πέρασαν κανείς δεν πρότεινε ξεκάθαρα στον άλλον κάποιον καφέ/ποτό και βρεθήκαμε πάλι στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε. Δηλαδή εγώ πάλι σχετικά κολλημένη με αυτόν και εκείνος απόμακρος. Πάλι έτυχε να βρεθούμε σε μαγαζί εντελώς "τυχαία" (= -έλα πού είσαι εσύ χαμένη σήμερα; -ε είμαι στο "Τάδε" στην ΤάδεΠεριοχή. -Ααα κι εγώ με έναν φίλο μου. Θα περάσω από εκεί σε λίγο να σε δω.) όπου έπεσε (επιτέλους) κανονικό φάσωμα με εμένα να σκέφτομαι από μέσα μου "ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ"!

Μισό λεπτό τώρα να κάνουμε έναν μικρό υπολογισμό του τι έχει ήδη γίνει με χρονολογική σειρά:
-Ένα φιλί
-Πρώτο βαρύ ξενέρωμα, φασώνομαι με άλλον
-Πρώτο φάσωμα
Ωραία ως εδώ; Ωραία.

Είναι λοιπόν βράδυ κι εγώ έχω κανονίσει να πάω σε ένα μαγαζί στο κέντρο. Του λέω μια μέρα πριν ακριβώς πού θα είμαι, μέχρι και οδό και αριθμό. Μου άρχισε τα "μπορεί, δεν ξέρω" και ξεκίνησα να έχω ελπίδες ότι θα τον ξαναδώ μετά από τόσο καιρό. Το βράδυ που είμαι έτοιμη να φύγω του λέω "ξεκινάω εγώ από το σπίτι τώρα" και με ρώτησε πού πάω! Έμεινα λίγο κόκαλο. Του υπενθύμισα ότι του είπα και την προηγούμενη μέρα και είπε μπορεί να περνούσε. Το ξέχασε; Δεν ξέρω. Μου είπε ότι δεν ψηνόταν γιατί του έπεφτε και μακριά.

Δεύτερο μεγάλο κύμα ξενερωσιάς.

Στο μαγαζί που πήγα έφτασα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Ήμουν σε πολύ κακή διάθεση και επειδή ήταν και μια φίλη μου στα ίδια ξεκινήσαμε να πίνουμε και να γνωρίζουμε αβέρτα κόσμο. Αβέρτα όμως. Κατέληξα λοιπόν να μιλάω τετ-α-τετ με ένα παλικάρι με το οποίο μετά από καμιά ώρα βρεθήκαμε να πίνουμε σφηνάκια και να φιλιόμαστε. Και το επιδίωξα αυτή τη φορά.

Οπότε όσο και αν μου άρεσε ο αρχικός τύπος, όσο κι αν έκοβα τις φλέβες μου - φτάνει. Απλά νισάφι. Δεν ξανακουνάω το δαχτυλάκι μου για να στείλω ούτε "Γεια" σε sms. Πάμε γι' άλλα και πολύ αργήσαμε.

ΥΓ Το παλικάρι εκείνης της βραδιάς επιδίωξε σύντομα δεύτερη συνάντηση και δεν ακολούθησαν (thank God) αυτά που ακολούθησαν και Το Συμβάν.

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 1

Ένας αναγνώστης του φίλτατου Συντάκτη έχει περιγράψει σε κάποια ανάρτηση - που βαριέμαι αρκετά να ψάξω - το εξής σκηνικό.
Μαγαζί (συνήθως κλαμπ) όπου το μάχιμο αρσενικό σταμπάρει θηλυκές παρουσίες για ζευγάρωμα. Προχωράει στο θύμα με αργές κινήσεις σκεπτόμενος την πρώτη του κίνηση. Το πρώτο άκυρο έρχεται. Δεν πτοείται ο ήρωας μας όμως και πάει και σε δεύτερο θήραμα. Το δεύτερο άκυρο έρχεται. Και πάει λέγοντας.

Μέχρι που ο αριθμός των άκυρων γίνεται κάποια στιγμή διψήφιος και ο θηρευτής μας τα παρατάει και πάει να πιει το ποτό του σε μια γωνιά αναλογιζόμενος την άπονη ζωή και τις ψωνάρες που αλωνίζουν ελεύθερες στα clubs.

Έχετε όλοι δίκιο. Μα όλοι. Μα φίλτατα αρσενικά, μην πτοείστε. Κι εσείς ρε μουλάρες μπορείτε τουλάχιστον να ρίχνετε το άκυρο σας με ένα χαμόγελο και με μια κάποια στοιχειώδη ευγένεια. Δηλαδή ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έρχεται ο Κουασιμόδος ο ίδιος με δυο ποτά στο χέρι μην κρεμάσετε τη μούρη σας μέχρι το πάτωμα κοιτώντας αλλού χωρίς να δώσετε καν σημασία. Επίσης μην γυρίσετε να απαντήσετε σαν ΣΚΥΛΕΣ "φύγε" ή "εξαφανίσου" ή κάτι παρόμοιο. Μπορείτε να δεχτείτε το ποτό ή το σφηνάκι που σας κερνάει, να του μιλήσετε και λίγο και ύστερα να του πείτε με τρόπο "δεν ενδιαφέρομαι". Δώστε μια ευκαιρία στον άλλον, μην τον κάνετε κουρέλι με τη μία. Κι ύστερα αναρωτιέστε στρίβοντας με χαριτωμενιά την επί ώρες επιμελημένη μπούκλα σας: μα πού πήγαν οι ΑΛΗΘΙΝΟΙ άντρες;

Παρ' όλα αυτά είστε κι εσείς οι άντρες μερικές φορές για φάπες. Ακολουθεί για μία ακόμη φορά παράθεση προσωπικών επικών ξενερωμάτων από το λατρεμένο κατά τ' άλλα opposite sex.

Σε μαγαζί

Ήμουν λοιπόν σε μαγαζί για μια μπύρα μαζί με αρκετά μεγάλη παρέα, μοιρασμένη σε άντρες και γυναίκες. Καθόμουν στην άκρη του τραπεζιού με μια φίλη μου ενώ από πίσω μου υπήρχε ένα κενό τραπεζάκι περίπου 4 θέσεων. Πάω στο μπαρ για να παραγγείλω άλλη μια μπύρα όταν γύρισα στα δεξιά μου και είδα ένα χάρμα οφθαλμών σκέτη ζάχαρη. Είδα ότι με κοίταζε και του χαμογέλασα. Πήρα την μπύρα μου και έκατσα στη θέση μου ενώ δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο έκανα διακριτικά χώρο δίπλα μου για να χωρέσει κάποια καρέκλα. Είχα πειστεί βλέπεις ότι θα ερχόταν ίσως κάποια στιγμή αυτός, θα έβαζε κάποια από τις 4 καρέκλες δίπλα μου και θα μιλούσαμε.

Περνάει αρκετή ώρα, τίποτα. Κοιτούσε προς το μέρος μου και μου το επισήμαναν και 2 φίλες μου. Τον ξανακοιτάω, του ξαναχαμογελάω. Μου χαμογελάει κι αυτός. Εδώ είμαστε σκέφτομαι. Έρχεται προς το τραπέζι μας και τελικά κατευθυνόταν προς την πόρτα για να μιλήσει στο κινητό. Πρώτο κύμα ξενέρας. Σηκώθηκα και έκατσα στην μπάρα δίπλα στην πόρτα με την μπύρα μου. Μπήκε, με είδε, ξαφνιάστηκε που άλλαξα θέση και μου έκανε νεύμα "γεια". Έφυγε πάλι και πήγε στην παρέα του. Δεύτερο κύμα ξενέρας. Παρ' όλα αυτά έπαιζε ένας φίλος μου μουσική εκείνο το βράδυ οπότε από το σημείο που έκατσα όρθια τον έβλεπα και καλύτερα συνεπώς δεν μετακινήθηκα. Έδωσα από μέσα μου προθεσμία 5 λεπτών: αν δεν ερχόταν να μου πει έστω και ένα γεια θα πήγαινα εγώ. Εκείνη την ώρα η μοίρα αποφάσισε ότι με μισεί και είδα αυτόν με ένα φίλο του να φοράνε μπουφάν και να κατευθύνονται προς την πόρτα. Τουτέστιν το χάσαμε το κορμί. Περνώντας από μπροστά μου έσκυψε και μου είπε στο αυτί "Καληνύχτα". Αυτό. Περίμενα μήπως άφηνε στην τσέπη μου κάνα τηλέφωνο, τζίφος. Πήγα έκατσα με τις φίλες μου στην ακρούλα μας και πέρασα ένα όμορφο υπόλοιπο βράδυ.

Σε πάρτι φίλου

Έκανε λοιπόν ένας γνωστός μου πάρτι μαζί με έναν συμφοιτητή του λόγω ονομαστικής γιορτής. Η σχολή του γνωστού μου υπόψιν είναι από τις αρκετά ανδροκρατούμενες της Αθήνας επομένως πήγα με 2 φίλες μου ετοιμοπόλεμη. Βάζω το πρώτο ποτό και κάθομαι με τις φίλες κοιτάζοντας τον ελάχιστο κόσμο που ήταν εκεί μιας και είχαμε πάει σχετικά νωρίς λόγω θέματος με τα ΜΜΜ. Μόνο κοπέλες και 3-4 άντρες. Όπως ήταν φυσικό σκεφτήκαμε ότι θα γεμίσει αργότερα (όπως και έγινε), όμως για να μην καθόμαστε σαν χαζές με σταυρωμένα χέρια πήγαμε να χαιρετήσουμε για 2η φορά τον εορτάζοντα φίλο μας που μας σύστησε σε κάτι φίλους του που του μιλούσαν εκείνη την ώρα. Μέτριοι προς καλοί. Μιλήσαμε πάρα πολύ λίγο και μετά πήγαμε για ένα δεύτερο ποτό.

Ο ένας που είχα σταμπάρει από την αρχή καθόταν μόνος του. Έπιανε πού και πού την κουβέντα με κανέναν ξέμπαρκο αλλά είχε πιάσει μια γωνιά και τσέκαρε το χώρο. 2-3 φορές συναντήθηκαν τα βλέμματά μας και αμέσως κοίταξε αλλού. Σκέφτηκα ότι ίσως του άρεσα. Περνούσε συνέχεια από μπροστά μας και κοιτούσε και καλά διακριτικά. Μου λέει εκεί η μία φίλη μου "εμείς πάμε στο μπάνιο. Ελπίζω να σε πλησιάσει". Πάνε λοιπόν οι φιλενάδες στο μπάνιο, βλέπω εγώ τον δικό μου να πλησιάζει. Κοντοστέκεται μπροστά μου και ξαναγυρνάει στη γωνιά του. WTF! Έμεινα παγοκολόνα Μόλις πήρα το απαραίτητο θάρρος (δηλαδή μόλις το ποτήρι μου έφτασε τη μέση και παρακάτω) πήγα να του μιλήσω. Μιλήσαμε αρκετή ώρα η αλήθεια είναι, είδα και τις φίλες μου να γυρνάνε, ώσπου μου είπε μισό λεπτό να πάει να πάρει ένα τηλέφωνο. Γύρισα στην παρέα μου με χλιαρές διαθέσεις. Δεν ήξερα αν πηγαίνει καλά ή κακά. Τελικά τον είδα να παίρνει το μπουφάν του και να φεύγει. Κι αυτός, ναι. :)

Του είπα με λίγο παράπονο "τιιιι φεύγεις;" και μου είπε "ε Σάββατο βράδυ, έχω κανονίσει συνέχεια. Χάρηκα για τη γνωριμία πάντως". Εννοείται πήγα ξαναγέμισα το ποτήρι μου με μια κατσουφιά μέχρι τα πατώματα. Και ξενερωμένη μέχρι όσο πάει.

Τελικά μέσα στη ζάλη από το ποτό γνώρισα άλλους 2 τύπους εκ των οποίων τον έναν τον σύστησα και στην μία φίλη μου. Ο "δικός μου" μου είπε κάποια στιγμή "έχει πολλή φασαρία μέσα, σε μισή ώρα βγες έξω". Και τελικά το βράδυ από το απόλυτο ξενέρωμα έγινε και λίγο όμορφο. Λεπτομέρειες δεν είναι απαραίτητες (δεν μπήκε γκολ πάντως). Βέβαια του έδωσα το κινητό μου και δεν με πήρε ποτέ. 4 μέρες περίπου περίμενα για ένα sms έστω. Μετά το πήρα απόφαση, κατάπια την χυλόπιτα μου και συνέχισα σαν να μη συνέβη τίποτε.

Μετράμε μέχρι στιγμής 2/2 δικές μου πρώτες κινήσεις. Βασικά 3/3 γιατί στο πάρτι έκανα 2. Έπεται συνέχεια γιατί ήδη τούτη η ανάρτηση βγήκε μεγαλούτσικη. :Ρ

Κεφάλαιο: ΨΥΧΩΤΙΚΟΙ πρώην - email αναγνώστριας

Έλαβα λοιπόν και το πρώτο μου email από αναγνώστρια! Το έναυσμα δόθηκε από την τελευταία μου ανάρτηση λογικά. Ακολουθεί. :)

Κεφάλαιον «ψυχωτικοί πρώην». Κι είναι και μεγάλο το άτιμο. Και μαύρο κι άραχλο. Κι έχω βαρεθεί ν’ ακούω για κολλημένες πρώην, είπα να το επεκτείνω και στα αρσενικά. 

Και που λέτε. Δε λέω πως δεν είναι αποδεκτό- φυσιολογικό, κάπως αναμενόμενο ακόμα- να έχεις ένα μίνι κόλλημα με κάποια πρώην, έτσι, για λίγο βρε αδερφέ, μέχρι να περάσεις από τούτη την ολοσκότεινη και μισητή φάση, αν μη τι άλλο κάπως θα δέθηκες μαζί της. Μα μέχρι εκεί. Όταν ετούτο το κόλλημα μετατρέπεται σε ακατάπαυστες κλήσεις και μηνύματα, ξεροσταλιάσματα κάτω από το σπίτι της, εκκλήσεις για λύπηση και έλεος, κατηγορίες ότι σου κατέστρεψε τη ζωή (wtf, σου σκότωσε το κατοικίδιο και κάνεις έτσι;), απειλές,  εκβιασμούς, ε, τότε κάααατι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Αχ, πολύ σε βάση παραδειγμάτων προσανατολίζεται το blog άρα για πάμε.

Ξεκινάμε από δικά μας βιώματα. Ολιγόμηνη σχέση,  κάποια στιγμή για τους χι-ψι λόγους λέω να το διαλύσουμε. Αμέσως καταιγισμός από μηνύματα και κλήσεις, δηλώσεις περί αιώνιας αγάπης, εκκλήσεις για έλεος και λύπηση, έμμεσες απειλές σχετικά με την υγεία του, σωματική και ψυχολογική (εν ολίγοις μη με χωρίζεις, θ’ αρρωστήσω, θα πεθάνω) και ώρες ολόκληρες αναμονή κάτω από το σπίτι μου. Αυτό να συνεχίζεται για πολύ (μιλάμε ΠΟΛΥ!) καιρό μετά το χωρισμό, με όλο και αυξανόμενες παράλληλες αναφορές περί καταστροφής της ζωής του και απονιάς- είμαι μια άκαρδη σατανική τύπισσα που γουστάρει να καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων χωρίζοντάς τους, είναι προφανές νομίζω.  Και σιγά- σιγά περνάμε στο στάδιο που όχι, δε σταματά να ασχολείται και το ξεπερνά αλλά μεταπηδά στη φάση “you’re a whore!”- πια το περιεχόμενο των μηνυμάτων είναι εν μέρει υβριστικό, εν μέρει απειλητικό- κιεγωθασουκαταστρεψωτηζωη. Να παρακολουθεί το ο,τι κάνω με κοινούς φίλους στο φακελοβιβλίο και να σχολιάζει ανάλογα. Creepiness. Και όλο αυτό για ένα χρόνο μετά το χωρισμό. Αρρωστημένες φάσεις.  

Συνεχίζουμε με ξένα αλλά γνωστά. Δω πρόκειται για πρώην που απειλεί μια φίλη με δημοσίευση υλικού από τη σχέση τους (γυμνές φωτογραφίες και τα συναφή, εικάζω) αν δεν επιστρέψει σε εκείνον. Εκβιασμοί, ωραίες καταστάσεις, μα, ναι!

Εν κατακλείδι. Πώς το λένε ; Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια; Ακριβώς αυτό. Μπορεί να ένιωθες μια ιδιαίτερη σύνδεση, δεν αντιλέγω. Μα όχι κι έτσι βρε παιδιά. Το να μείνει κάποια μαζί σας από λύπηση/φόβο δεν είναι αυτό που θέλετε. Ελπίζω, δηλαδή.

Κεφάλαιο: Πρώην

Μεγάλο κεφάλαιο και πιστεύω θα συμφωνήσετε όλοι και όλες σε αυτό.

Κεφάλαιο: Πρώην λοιπόν. Αυτός ο πρώην που φτάνει να στοιχειώνει τον εκάστοτε νυν μέσα από τις εκατοντάδες χιλιάδες αναφορές που γίνονται για αυτόν σε στιγμές που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν όμορφες, γλυκές, ίσως ακόμα και ρομαντικές. Αλλά όχι, πρέπει ακόμα και εκεί να ανοίξεις το στόμα σου να πεις "αχ και ο πρώην μου με είχε φέρει εδώ" ή "αχ και ο πρώην μου είχε κάνει δώρο τριαντάφυλλα".

να μη στα χρωστάω.

Αγαπητή αγαπημένη και χιλιολατρεμένη αναγνώστριά μου. Μην το κάνεις αυτό το πράγμα. Είναι κακό. Τζιζ. Καταστρέφει στιγμές και ίσως μέχρι και ψυχολογίες. Για τους άρρενες αναγνώστες δεν θα κάνω κάποια αναφορά γιατί μέχρι σήμερα δεν μου έχει τύχει να μου πει κάποιος για την πρώην του, ή όταν του ξέφευγε ότι "α το έχω κάνει ήδη το τάδε" προδιδόταν το "με ποιον" επομένως δεν έκανα εγώ την ερώτηση.

Γιατί να μας ακολουθεί παντού αυτός ο πρώην; Γιατί να κολλάμε σαν βδέλλες πάνω σε αναμνήσεις χωρίς λόγο και αιτία; Γιατί εννοείται δεν υπάρχει λόγος. Μόλις υπάρξει χωρισμός, πρέπει να μπει ταμπέλα The End. Με τελεία σε bold και μεγάλο μέγεθος. Τα λάθη που έγιναν μια φορά θα ξαναγίνουν. Οι άνθρωποι μετά από κάποια ηλικία δεν αλλάζουν. Θα αναφερθώ σε επόμενη ανάρτηση για τα περί επανασύνδεσης γιατί είναι αρκετά μεγάλο θέμα.

Κολλάμε, που λες. Θες γιατί ήταν ο πρώτος μας; Θες γιατί ήταν ψηλός με πλάτες; Θες γιατί έκανε το καλύτερο σεξ έβερ; Θες γιατί ήταν το δοσμένο για υιοθεσία δίδυμο αδερφάκι του Τζόνι Ντεπ; Δεν έχει σημασία το γιατί ήμασταν με έναν άνθρωπο. Σημασία έχει ότι δεν θα έπρεπε να επιτρέπει καμιά κοπέλα στον εαυτό της να χαλιέται μέρες ή ακόμα και μήνες μετά από έναν χωρισμό. Και όσο μεγάλη κι αν ήταν η "αγάπη" - αν υπήρξε - μπορείς εύκολα να τα σβήσεις όλα με μια μονοκοντυλιά και να συνεχίσεις να ανοίγεις νέα κεφάλαια στη ζωή σου. Το κεφάλαιο Νίκος, Σπύρος, Μπάμπης, Μάκης κλπ. Είναι πολύ απλό.

Θα κλαις μια μέρα. Θα κλαις 2. Εκεί πες ότι φτάνει πια, δεν πάνε και σε καμία τα κόκκινα πρησμένα μάτια εξ' άλλου. Βάλε το καλό σου φόρεμα, ή εκείνο το τοπάκι που ενισχύει το βαθύ σου ντεκολτέ και πάρε μια ελεύθερη φίλη σου για να γεμίσετε τις φλέβες σας αγνό αλκοόλ. Τη μέρα που χώρισα εγώ από την μεγαλύτερη σχέση που έχω κάνει μέχρι στιγμής, θα μιλήσω με το χέρι στην καρδιά, πέθανα στο κλάμα. Έτυχε εκείνη τη μέρα να κάνει πάρτι ένας φίλος όμως οπότε πήγα με μια φίλη μου, εγώ σε μαύρα χάλια και παρά τη θέλησή μου. Στο πρώτο ποτό τον σκεφτόμουν. Στο δεύτερο ποτό ακόμα τον σκεφτόμουν ενώ κλαψούριζα στον ώμο της φίλης μου που υπομονετικά με άκουγε και με παρηγορούσε.

Παρένθεση. Μην λέτε γαμώτο σε φίλες σας που χωρίζουν "έλα μωρέ θα σου πει να τα ξαναβρείτε". ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ! Πείτε της "πάμε γι' άλλα!" ή πείτε της "θα σου γνωρίσω εγώ τον φίλο μου τον Σάκη τον μπασκετμπολίστα" ή κάτι παρεμφερές. Κούφιες ελπίδες που δεν θα βρουν ποτέ αντίκρισμα κάνουν την κατάσταση χειρότερη.

Στο τρίτο ποτό που λες, η διάθεσή μου άρχισε να φτιάχνει και άφησα μετά από τόση ώρα τον εαυτό μου να ψιλολικνιστεί στη μουσική. Στο τέταρτο ποτό κοιτούσα τριγύρω και μιλούσα με όσους με πλησίαζαν ακόμα και για να πάνε να βρουν τον εορτάζοντα να του ευχηθούν. Στο πέμπτο ποτό είχα ήδη δεχτεί ήπιο φλερτ από 2 τύπους που πρώτη φορά γνώρισα εκείνο το βράδυ. Το ηθικό μου αναπτερώθηκε όσο δεν πάει και την επόμενη μέρα μαζί με το hangover ξύπνησα με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας: αρέσω και για τι μαλάκα στενοχωριόμουν τόσες μέρες.

Βέβαια για να λέμε και όλη την αλήθεια, για μια βδομάδα μετά με το που έβλεπα το παραμικρό που μου τον θύμιζε έβαζα τα κλάματα. Πες μια φωτογραφία, κάτι δικό του στο σπίτι μου, τόσα χρόνια μαζί υπήρχαν πολλές αναμνήσεις. Τότε πήρα όμως την οριστική απόφαση να τσουβαλιάσω ό,τι δώρο μου είχε κάνει και να το πάω στα σκουπίδια. Καλύτερο δώρο στον εαυτό μου δεν θα μπορούσα να είχα κάνει.

Έτσι λοιπόν κοπέλες. Χάθηκε ένας; ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ! Υπάρχουν άλλοι χίλιοι (και λίγους λέω)! Αφήστε τον πρώην στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με τα δώρα που σας είχε κάνει, κρατήστε τις αναμνήσεις ως κάτι όμορφο που θα σας κάνει μετά από καιρό να χαμογελάτε αλλά ΟΧΙ να νοσταλγείτε και προς Θεού, μην πρήζετε τους νυν ή τους εν δυνάμει νυν για τον πρώην και πόσο πούστικα σας φέρθηκε. Απλά όχι.

Καλή χρονιά everybody με λιγότερους ξενέρωτους και ξενέρωτες!