Εδώ οι καλοί λόγοι χωρισμού! - email αναγνώστριας

"Καλησπέρα Νούμερο! 

Έγινα αναγνώστρια σου μέσω του συντάκτη “Ξενέρωτες”. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα μόλις μου είπε ότι υπάρχει και τέτοιο blog. Μπράβο σου λοιπόν που το δημιούργησες! Μιας και είδα ότι υπάρχει κεφάλαιο “Πρώην” θα ήθελα να σου πω και γω με τη σειρά μου έναν απ’ τους μοναδικά κινηματογραφικούς χωρισμούς μου. 

Τα είχα με ένα παιδί 6 μήνες, τον γνώριζα όμως πολλά χρόνια και εν ολίγοις να σου πω ότι ήταν ο παιδικός μου έρωτας. Είχαμε σχέση από απόσταση, αλλά δεν μας πολυπείραζε (στην αρχή τουλάχιστον). Οφείλω ωστόσο να του αναγνωρίσω πώς με έκανε να ξεχάσω τον προηγούμενο μαλάκα της ζωής μου, ο οποίος μου είχε δημιουργήσει τα περισσότερα κόμπλεξ (σωματικά κυρίως). Γιατί, βλέπεις, με ερωτεύτηκε όπως ήμουν, δεν ζητούσε αλλαγές όπως ο άλλος ο φούστης (αλλά ας μη το συνεχίσω, αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία). Τέλος πάντων, να μην στα πολυλογώ, φτάνει η μέρα των γενεθλίων μου. Ο...αγαπημένος μου θα ερχόταν στην Αθήνα για να γιορτάσουμε μαζί και με τους φίλους μου τα γενέθλια μου. Είχα χαρεί τόσο εκείνη τη μέρα. Όπως σου είπα έμενε σε άλλη πόλη, πιο μακριά, οπότε για μένα αυτό ήταν μεγάλο δώρο. 


Την παραμονή των γενεθλίων μου τον περίμενα να έρθει σπίτι μου, ωστόσο όμως, λόγω του ότι το μαλακισμένο το μετρό είχε απεργία αναγκάστηκε να πάει να μείνει στα ξαδέρφια του. Ok λέω δεν χρειάζεται να χαλαστώ άλλωστε θα μείνει όλο το Σαβ/κο. Εδώ να σημειώσω ότι ο πρώην μου ήταν γενικά ζηλιάρης, για παράδειγμα (κρατηθείτε) δεν με άφηνε να αλλάξω φωτογραφία στο facebook(!). Ήθελε να είχα φωτογραφία που είμαστε μαζί. Και αυτός μια τέτοια είχε μέχρι που πριν μια βδομάδα από τα γενέθλια μου άλλαξε και έβαλε μια μόνος του. Τον ρωτάω γιατί την άλλαξε και μου είπε “Έτσι”. Και του λέω ε άμα είναι έτσι να την αλλάξω και γω. Και μου λέει “Μην τολμήσεις”. Τεσπα, εκεί μαλώσαμε αλλά τα ξαναβρήκαμε. Ας το πάρει λέω το ποτάμι. 

Την παραμονή λοιπόν των γενεθλίων μου, μετά τις 12 αρχίσαν να μου στέλνουν χρόνια πολλά στο facebook και λέω (τι ήθελα και το σκέφτηκα το βούρλο) μιας και έχω γενέθλια σήμερα ας βάλω μια φωτογραφία που είμαι μόνη μου. Μαλακίες του καράμπελα βαριόμουν ΑΠΛΑ και δεν είχα τι να κάνω.  Εν τω μεταξύ αυτός, μπαίνει στο fb απ’ τα ξαδέρφια του, προφανώς την βλέπει, δεν μου λέει τίποτα και λέω ok δεν θα τον πείραξε. Και μου μιλούσε μια χαρά. Ξημερώνει η ιστορική μέρα και ξυπνάω πρωί για να πάω να παραλάβω την κολλητή μου από το ΚΤΕΛ που θα ερχόταν και αυτή για τα γενέθλια μου. Παίρνω τηλέφωνο τον “καλό μου” και του λέω:

-Καλημέρα! (Όλο χαρά εγώ)

-Καλημέρα, μου λέει (με υφάκι)

Δεν δίνω σημασία και συνεχίζω

-Σε περιμένω να έρθεις σπίτι, σήμερα το μετρό λειτουργεί κανονικά.

-Μπαα...δεν έχω όρεξη για βόλτες, μου λέει.

Αφού κάνω μια παύση για να πάρω ανάσα και να συνειδητοποιήσω τι μου είπε του λέω και γω όσο πιο ήρεμα μπορούσα “Ok, θα σε πάρω μετά”

Λέω δεν μπορεί, πλάκα θα μου κάνει, άλλωστε σήμερα είναι τα γενέθλια μου! (ναι, χέστηκε) Τέλος πάντων, δεν έχουμε επικοινωνήσει μέχρι αργά το απογευματάκι. Εγώ έχω αρχίσει να ετοιμάζομαι, ωστόσο όχι τόσο χαρούμενα αφού δεν ήξερα τι έχει πάθει, νόμιζα πραγματικά πώς μου έκανε πλάκα (τόσο στον κόσμο μου ήμουν). Και αφού είμασταν έτοιμοι να βγούμε όλοι, είχα ειδοποιήσει φίλους, είχα κλείσει τραπέζι (!) του στέλνω μήνυμα: 

-Έλα, κόψε τώρα την πλάκα είμαι έτοιμη. Που θα βρεθούμε;

-Να βγεις και να περάσεις καλά. Εγώ δεν θα έρθω. Συγνώμη αλλά δεν μπορώ.

-Τι εννοείς, του λέω, τι έπαθες;

-Δεν θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί.

Ε και πέφτω εγώ του θανατά. Κλάμα, φωνές, μέχρι και η κολλητή μου χέστηκε πάνω της, νόμιζε ότι θα κάνω καμία βλακεία άρχισε και καλούσε όποιον της ερχόταν να έρθει γιατί φοβόταν μόνη της (ξέρω είναι για γέλια τώρα που τα σκέφτομαι και γω, αλλά πραγματικά θα με λυπόσουν εκείνη τη μέρα). Η κατάληξη λοιπόν ήταν να μείνω σπίτι κλαμμένη, στεναχωρημένη και να περάσω τα πιο άθλια γενέθλια της ζωής μου. Και θα μου πεις εσύ τώρα είσαι ηλίθια έπρεπε να βγεις και να περάσεις καλά και να τον γράψεις στον θεικό ποπό σου! Θα σου πω δίκιο έχεις, τώρα πλέον ακόμα με μουτζώνω ακόμα και μετά από 1,5 χρόνο, αλλά βλέπεις τότε δεν σκεφτόμουν αυτό ήθελα απλά να τα ξαναβρώ μαζί του. ΤΟΣΟ κουτορνίθι ήμουν, αμέ. Αλλά δεν σταματάει εδώ η ιστορία. Έχει και συνέχεια. Την επόμενη μέρα μου στέλνει μήνυμα. 

-Καλημέρα, μου λέει, πώς είσαι;

- Καλά, του λέω, εσύ; (ξέρω με βρίζεις, επειδή του απάντησα, κάτσε όμως γιατί θα γελάσεις)

-Καλά, μου λέει. Σήμερα φεύγω και ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για ότι έκανα χθες και μπλα μπλα μπλα ήταν έτοιμος να με ρίξει ώσπου τι πιστεύεις ότι γυρίζει και με ρωτάει σε κάποια φάση:

-Α να σε ρωτήσω γιατί άλλαξε φωτογραφία στο facebook;; 

Και εδώ είναι που λες το μεγάλο WTF!!! Και εκεί που σκούπιζα τις μυξούλες μου, μένω καλαμάκι. Άρχισα τα γαλλικά (παίζει να με άκουσε όλη η πολυκατοικία) άρχιζα να με μουτζώνω και να μονολογώ μόνη μου. Αφού συνήλθα του είπα έτσι επειδή είχα γενέθλια είπα να βάλω μια μόνη μου. Και να μη στα ξαναπολυλογώ δεν τα ξαναβρήκαμε ποτέ. Μόνο εκείνο το καλοκαίρι ρίξαμε κανά δυο έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά και ο κύριος μετά βρήκε άλλη κλειδαριά! 

Αυτά που λες αγαπητό Νούμερο. Ξέρω θέλω ξύλο και γω αλλά πες μου τον βουτάς στον ασβέστη τον μαλάκα ή όχι;;"

Πρώτον αυξανόμαστε και πληθυνόμαστε ρεεεε! Στέλνετε mails κοπέλες άφοβα.

Δεύτερον το κείμενο ασχολίαστο. Τέτοια σκηνικά ούτε στο γυμνάσιο δεν θα ζούσαμε (αν είχαμε από τότε facebook οι περισσότεροι γηραιοί - φαντάζομαι τώρα θα γίνονται και τέτοια). Πόσο χρονών είναι ο τύπος, 12; Άλλαξες φωτογραφία και χωρίζουμε. Λ Ο Λ.

Τώρα ένα από τα λάθη είναι ότι ξαναβρεθήκατε αφού χωρίσατε για "κάνα δυο". Λάαααθος. Μόλις χωρίζεις και μάλιστα για τόσο χαζό λόγο, βάζεις ένα Χ στη μούρη του τύπου και προχωράς παρακάτω. Το ότι δεν βγήκες την ίδια μέρα είναι επίσης λάθος αλλά δεν το κατηγορώ γιατί κι εγώ αν δεις στην αντίστοιχη ανάρτηση είχα βγει με τα χίλια ζόρια. Λογικό είναι να στενοχωρηθείς ειδικά μετά από 6 μήνες σχέσης που κάνατε υποχωρήσεις και ταξίδια ο ένας για τον άλλον. Όμως έπρεπε την επόμενη - άντε την μεθεπόμενη μέρα να βγεις έξω να μαζέψεις 5-6 τηλέφωνα.

"Ο Βασιλιάς Ξενέρωτος" ή αλλιώς "ό,τι χειρότερο μου έτυχε ποτέ" - email αναγνώστριας

Λοιπόν αυτό το mail το έχω λάβει καιρό και το διαβάζω ακόμα όταν θέλω να φτιάξει η διάθεσή μου. Είναι κάπως τραγικό σαν συμβάν και ζητάω τις συγνώμες μου από την αποστολέα, όμως...
Θα δείτε κι εσείς. Παραθέτω:

"Cheers Νούμερο. Βρήκα το blog σου από τον ksenerotes και το διαβάζω τακτικά (όχι πως έχεις γράψει και πολλά).. Μετά από το άκυρο που έφαγες στο Συμβάν όπου χαρακτηριστικά λες ''στάθηκα λίγο σαν θλιμμένη καλόγρια να σκέφτομαι τι ΑΚΥΡΑΡΑ ήταν αυτή που έφαγα'' σκέφτηκα πως δεν είναι τίποτα μπροστά στη δικιά μου ιστορία και το δικό μου άκυρο.

Το παιδί το είχα γνωρίσει μόλις είχα περάσει στη σχολή, 2 χρόνια μεγαλύτερος από μένα. Εμφανίσιμος. Μέσω κάτι σεμιναρίων και των μαθημάτων ήρθαμε πιο κοντά. Φαινόταν ξεκάθαρα το πράγμα πως ψηνόμασταν και οι 2. Εγώ  μόλις είχα μπει στο πανεπιστήμιο και μόλις είχα βγει από σχέση αρκετών χρόνων, επομένως το μάτι μου έπαιζε και έπεσε πάνω σε αυτόν πρώτα. Έτυχε ρε συ Νούμερο, τι να κάνουμε.

Βγαίνουμε λοιπόν πρώτο ραντεβού, όλα καλά όλα ανθηρά, πέφτει και το πρώτο φιλί. Μας έπιασε και βροχή στο δρόμο και κάναμε χαζομάρες, χωριστήκαμε και γύρισα σπίτι ευδιάθετη. Η κατάληξη ήταν να τα φτιάξουμε όπως κατάλαβες. Βγαίναμε περίπου μια βδομάδα όταν μου είπε μια μέρα "θέλεις να έρθεις σπίτι μου για ταινία;". Σκέφτηκα από μέσα μου (όπως ο κάθε άνθρωπος φαντάζομαι) ότι αυτό σήμαινε "1/10 πιθανότητες να δούμε όντως ταινία". Πήγα εγώ λοιπόν εκεί, μου άνοιξε την πόρτα και είχε στρώσει ροδοπέταλα στο πάτωμα μέχρι την κρεβατοκάμαρα, κεράκια δεξιά αριστερά, μας είχε βγάλει ποτό και διάφορα καρδουλοειδή σχηματάκια παντού. Ε τι να σκεφτώ κι εγώ. Με το που καθόμαστε στο κρεβάτι και τσουγκρίζουμε τα ποτά μας, μου λέει "άντε πάω να βάλω την ταινία". Έμεινα λίγο. Λέω οκ, θα δούμε όντως ταινία τελικά, καλήηηη φάση. Είδαμε την ταινία (άθλια) και αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά. Εκείνος χαμήλωσε τα φώτα και μου έβγαλε την μπλούζα. Να μην τα πολυλογώ, λίγο πριν γδυθούμε εντελώς σταματάει και μου λέει "Θέλω να σου πω κάτι, και θα σου κάνει εντύπωση που το ακούς από αγόρι". Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν είχε προφυλακτικά. Πού να ήξερα η καημένη.

Γυρνάει λοιπόν και συμπληρώνει τη φράση του λέγοντας το μυθικό "Δεν είμαι έτοιμος".

Κάτσε κάτσε κάτσε, wtf? W T F? Ροδοπέταλα ποτά καρδούλες μαλακίες μόνοι μας στο σπίτι και τελικά δεν είσαι έτοιμος; Μάλιστα. Οκ, συμβαίνει σκέφτηκα. Μπορεί να ήταν κουρασμένος ή δεν ξέρω και γω τι. Υπόψιν το παλικάρι γενικά καυχιόταν ότι έχει πάει με πολλές σε φίλους του από τη σχολή κλπ και μου τα είχαν σφυρίξει. Το αμέσως επόμενο πράγμα που σκέφτηκα λοιπόν ήταν "είναι παρθένος". Πρώτον γιατί δεν το διατυμπανάνε οι "original" γαμάω και δέρνω 24/7 και δεύτερον λόγω της ατακάρας "δεν είμαι έτοιμος".

Παρ' όλα αυτά δεν άφησα τον εαυτό μου να ξενερώσει εντελώς εντελώς. Την επόμενη μέρα λοιπόν του είπα να έρθει αυτός στο δικό μου σπίτι. Είχα κάνει τώρα εγώ προεργασία με καρδούλες από ρεσώ κεράκια και τα ρέστα των αμερικάνικων ταινιών. Ξανά λοιπόν το ίδιο σκηνικό παίζετε, φτάνουμε σε ένα σημείο "λίγο πριν το σεξ" και απλά με σήκωσε από πάνω του και με άφησε στην άκρη του κρεβατιού. Εκεί έμεινα κόκαλο. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Του είπα ένα καληνύχτα και έπεσα για ύπνο.

Την επόμενη μέρα μου είπε "τελικά θέλω να σου πω ότι τώρα είμαι έτοιμος". Ξέρεις τι ρε μεγάλε; ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ! Τον έστειλα και πολύ έμεινε. Χώρια από τα φίδια που μου πούλαγε συνέχεια (ναι έλεγε άπειρα ψέματα γενικά γι' αυτόν για να φανεί καμπόσος στα μάτια μου) ήταν και λίγο βλάκας. Δηλαδή μια νορμάλ συζήτηση δεν είχαμε κάνει ποτέ.

8 μέρες σχέση λοιπόν του κώλου. Που θα ήθελα πολύ να διαγράψω από τη μνήμη μου και δεν.

Αυτά που λες Νουμεράκι. Συνέχισε να γράφεις!"

Δάκρυα στα μάτια με την ιστοριούλα, σχολιάστε οι άντρες από κάτω, πεθαίνω να δω σχόλια.

PickUp Arist : The female edition (Καμάκι No. 1)

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση του συνάδελφου στο δίπλα blog είπα να ξεκινήσω μια παρόμοια κατηγορία αφού έχουν παιχτεί εδώ πέρα καμάκια και καμάκια, άκυρα και άκυρα.

Χοντρικά έχω ήδη περιγράψει κάποια καμάκια που ειλικρινά βαριέμαι να ξαναπαραθέσω, βρίσκονται στην αρχειοθήκη δίπλα. Θα εγκαινιάσω την καινούρια κατηγορία του blog μου με την παρακάτω ιστορία.

Παρασκευή βράδυ και λέμε με την κολλητή μου και ένα ζευγάρι φίλων μας (όχι gay καλέ, φίλος+φίλη) να πάμε σε ένα μπαρ στο κέντρο για ένα ποτάκι σε σχετικά χαλαρή διάθεση όπου θα βρίσκαμε αργότερα και αρκετούς γνωστούς μας. Βέβαια δεν ήταν και τόσο χαλαρή εκ μέρους των 2 μπακουριών της παρέας - δηλαδή εμένα και την κολλητή. Είχαμε κάπως αποφασίσει πως θα κάναμε μικροχαμό αφού και οι 2 έχουμε φάει τελευταία ένα σωρό ξενέρωτους στη μάπα. Εγώ τα δικά μου τα έχω ήδη περιγράψει, αυτή τραβιόταν με έναν που όλο της ακύρωνε (ή και μερικές φορές ξεχνούσε τελείως) εξόδους που κανόνιζαν αλλά την έπαιρνε τηλέφωνα και της έκανε και ζήλιες και διάφορα τέτοια. Συνοπτική περιγραφή της κατάστασης βέβαια αλλά αρκετά αντιπροσωπευτική νομίζω.

Φτάνουμε στο μαγαζί γύρω στις 11:30 και δεν είχε πολύ κόσμο. Το ακόμα χειρότερο δε ήταν πως δεν είχε πολλούς άντρες! Ήπιαμε το ποτό μας με την παρέα, σκανάραμε παράλληλα και το χώρο μήπως σκάσει τίποτα ενδιαφέρον αλλά για αρκετή ώρα ήταν χλιαρά τα πράγματα. Γνωστοί έρχονταν και μας χαιρετούσαν πού και πού, χορεύαμε αρκετά με διάφορους άκυρους και οι 2 μας ενώ αφήναμε δίπλα το ζευγάρι να μελώνει. Η νύχτα είχε πάρει ήδη την ταμπέλα "ΑΔΙΑΦΟΡΗ".

Και πάνω που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, έσκασε μύτη ένας γνωστός της κολλητής που μου έκανε ένα κάποιο κλικ. Δεν μας σύστησε γιατί εκείνη την ώρα ήμουν και ψιλογυρισμένη στους άλλους φίλους και συζητούσαμε. Τον σημείωσα παρ' όλα αυτά στο μυαλό μου ως δυνατό στόχο. Λίγο αργότερα τον είδα που μιλούσε με κάποιους άκυρους ακριβώς μπροστά μου κόβοντας κάπως το δρόμο μου. Εκεί βρήκα την ευκαιρία να συστηθώ με κάποιο πειραγματάκι παράλληλα (opener; Δεν έχω ιδέα, δεν έχω κάτσει να δω τη σειρά!).

Κ: Σιγά καλέ μέσα στη μέση, μας κλείνεις το δρόμο.
Α: Ε τι να κάνουμε. Θες να περάσεις;
Κ: Θα μου έκανες μεγάλη χάρη αν μπορούσες να μετακινηθείς λίιιιιγο πιο κει.
Α: Κι εγώ τι θα κερδίσω; Πού να μετακινούμαι τώρα καλέ...
Κ: Έλα μωρέ και ψάχνω την *όνομα κολλητής* εδώ και ώρα! (Ούτε καν την έψαχνα, απλά θυμόμουν ότι γνωρίζονται.)
Α: Α είσαι φίλη της;
Κ: Είναι η κολλητή μου. Και με την ευκαιρία χάρηκα, *όνομα*
Α: Χάρηκα, *τάδε*
Κ: Λοιπόν *τάδε* τα λέμε σε λίγο, είμαι σε φάση αναζήτησης όπως είπαμε.
Α: (Γελάει) ε οκ μην σε καθυστερώ. Θα σε δω μετά.

Χλιαρά πράγματα για μία ακόμη φορά. Σκέφτηκα cool, έχω τουλάχιστον το όνομά του. Από το τίποτα... Έκανα μια γύρα ακόμη το μαγαζί για ξεκάρφωμα και μετά γύρισα στο ζευγάρι των φίλων μου. Πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα. Ξαφνικά να σου το παλικάρι μπροστά μου που έκατσε στην καρέκλα δίπλα στους φίλους μου.

Α: (χαμογελάει) και για πες, πώς από δω;
Κ: Εεε είπαμε να περάσουμε, Παρασκευή βράδυ από το τίποτα...
Α: Μάλιστα μάλιστα.

Μετά είπαμε τα τυπικά: πού μένουμε, τι δουλειά κάνουμε, τι σπουδάσαμε, τι σάπια που είναι η μουσική ώρες ώρες και λοιπά τέτοια. Μετά από λίγο οι φίλοι δίπλα αποφάσισαν να την κάνουν. Καληνύχτισαν και φύγανε.

Α: Δεν πιστεύω τώρα που έφυγε το ζευγαράκι πίσω σου να φύγεις κι εσύ.
Κ: Όχι καλέ, έχω ακόμα μέλλον.
Α: Α είπα μήπως...
Κ: Δεν μου λες, εσύ δεν χορεύεις ποτέ;
Α: (γέλια) Γιατί το λες αυτό;
Κ: Ε τόση ώρα είσαι σαν κούτσουρο. Έλα μωρέ να κουνηθούμε λίγο.
Α: Όχι όχι δεν χορεύω ποτέ όντως. Ειδικά νηφάλιος.
Κ: Τώρα κάνεις σαν ξενέρωτος. (Εκεί εντόπισα τη φίλη μου να έρχεται προς το μέρος μας)
Φ: Γνωριστήκατε εσείς;
Α: Αμέ αμέ.
Κ: Έλα ρε συ να του δείξουμε πώς χορεύουν γιατί αυτός δεν κουνάει.


Εκεί χορέψαμε λίγο με την κολλητή μου και εκείνος μας κοιτούσε με ένα χαμόγελο. Προσπάθησα πολλές φορές να τον σύρω από το χέρι αλλά δεν κουνιόταν με τίποτα. Μετά είπα να περάσω λίγο σε επόμενο level την κατάσταση και να ξεκινήσω να τον ακουμπάω στη μέση στο πρόσωπο κλπ. Εκεί το πιο απλό, εύκολο και δύσκολα προδοτικό, είναι να τον αγκαλιάσεις από τη μέση ενώ μιλάτε για να φέρεις το στόμα του πιο κοντά στο αυτί σου με την αφορμή ότι "δεν ακούω τι λες λόγω της δυνατής μουσικής". Τον αγκαλιάζω λοιπόν από τη μέση λέγοντας ένα "ΤΙ ΕΙΠΕΣ;" και συνεχίσαμε να μιλάμε με το δικό του χέρι να περνάει επίσης στους ώμους μου.

Ένας τρόπος να συνεχιστεί η σωματική επαφή είναι να του ρίξεις κάποιο μεγάλο "πείραγμα" και στα καπάκια να τον φιλήσεις στο μάγουλο ως "συγνώμη". Πιάνει εύκολα. Τον πείραξα λίγο για τη μουσική που ακούει  κι εκείνος έκανε πως προσβλήθηκε. Εκεί τον φίλησα στο μάγουλο και εκείνος έκανε πως λιποθυμούσε!

Κ: Τι κάνεις ρε χαζό.
Α: Ε μα είδες τι ζημιά μου κάνεις;
Κ: (γέλια) δεν πας καλά.
Α: Να σου δώσω κι εγώ ένα φιλάκι τώρα όμως.

Κι εκεί πήγε να με φιλήσει κι αυτός στο μάγουλο αλλά βρήκε δίπλα στο στόμα. "Εδώ είμαστε" σκέφτηκα. Φιληθήκαμε κανονικά και μετά με αγκάλιασε. Εκεί βέβαια έσκασε μια γνωστή του και του έπιασε την πάρλα και βρήκα κι εγώ μια άλλη γνωστή μου και κάπως απομακρυνθήκαμε.

Όμως η ουσία είναι μία!

PickUp: Success

Ξαναφιληθήκαμε κάποιες φορές αλλά όχι πολύ ούτε έντονα γιατί όλο κάποιος ερχόταν και μας διέκοπτε. Την περισσότερη ώρα ήμασταν αγκαλιά και μιλούσαμε. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε με κρατούσε από το χέρι μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Μου έδωσε ένα τελευταίο φιλί και χωρίσαμε.

Βέβαια είχαμε ένα μικρό πρόβλημα. Δεν ανταλλάξαμε ούτε κινητά ούτε τίποτα. Φύγαμε βιαστικά βέβαια λόγω της παρέας του καθένα και έριξα λίγο φταίξιμο σε αυτό. Αλλά και πάλι μου κακοφάνηκε. Ζήτησα από την κολλητή μου το facebook του και την επόμενη μέρα του έστειλα μήνυμα ότι χωρίσαμε βιαστικά κάπως και πως πέρασα ωραία. Μου απάντησε πως ήθελε να με ξαναδεί και ανταλλάξαμε κινητά.

Σε αυτή τη φάση να μην τα πολυλογώ πολύ αλλά ξαναβρεθήκαμε. Μου είπε πως δεν ζήτησε το κινητό μου για να δει αν θα έκανα κίνηση εγώ επειδή μπορούσα να τον βρω πανεύκολα μέσω της κολλητής μου που είχε και κινητά και απ' όλα. Και καλά να κόψει ενδιαφέρον από μεριάς μου. Πιάστηκα στην παγίδα πάντως.

Το Νούμερο πλέον μπαίνει σε offline mode γιατί νοικοκυρεύτηκε προσωρινά αγαπητοί αναγνώστες. Ναι, όπως καταλάβατε:

Καμάκι succeeded

Ξενέρωτος μία; Ξενέρωτος δύο; Σήκω φύγε!

Αγανακτισμένες στο internet πρέπει να το κάνουμε εδώ μέσα.

Και που λες φίλτατε αναγνώστη, νισάφι, ως εδώ, δεν πάει άλλο. Facepalm όπως κάνει και η εικονιζόμενη. Ας εξηγηθώ.

Εδώ και καιρό, για να ακριβολογώ βασικά, εδώ και ΠΑΡΑ πολύ καιρό μου αρέσει ένας τύπος πολύ. Γνωριστήκαμε στη δουλειά και δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα πάρε δώσε, δηλαδή τα τυπικά καλημέρα καλησπέρα τι κάνεις πώς περνάς. Τον είχα στο μυαλό μου ως κάποιο άπιαστο όνειρο, πώς όλες οι κοπέλες στο γυμνάσιο σταμπάρουμε κάποιον από το λύκειο και αρκούμαστε στο να τον βλέπουμε στα διαλείμματα να παίζει μπάσκετ; Ε κάπως έτσι. 2-3 πόντους πιο ψηλός από μένα (το μόνο πράγμα που με χαλάει αλλά σχεδόν αμελητέα), τρομερά εμφανίσιμος. Έχει ένα από αυτά τα πρόσωπα με τα υπέροχα χαρακτηριστικά από πάνω μέχρι κάτω. Δεν έτρεφα ποτέ την παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να ενδιαφερθεί κάποια στιγμή για μένα, ούτε πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα έστω να του πιάσω μια πιο σοβαρή κουβέντα.

Μέγα λάθος.

Στα πλαίσια της δουλειάς είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα και δεν είχε πάρει ποτέ κάποιος τηλέφωνο τον άλλον, ήταν απλά μια παραπάνω επαφή στο κινητό μου. Σε κάποιο event σε μαγαζί του κέντρου λοιπόν είχε τύχει να παραβρεθούμε και οι 2, αφού εγώ του είχα ρίξει ένα μίνι πρήξιμο σχετικά με το "θα είναι υπέροχα, πάντα περνάμε καλά εκεί" κλπ. Εκείνος έκανε λίγο το δύσκολο όμως τελικά είπε θα περνούσε. Το θεώρησα τεράστια νίκη.

Εκεί πρέπει να ήταν και η πρώτη φορά που χρειάστηκε να τον πάρω τηλέφωνο. Ενώ είχα ήδη φτάσει εκεί με μια αρκετά μεγάλη παρέα τον πήρα να δω αν θα έρθει τελικά. Περιττό να πω τι άγχος είχα για αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Μου είπε ότι σε 5 λεπτά θα έφτανε και να τον περίμενα κάτω γιατί δεν ήξερε πού ακριβώς έπεφτε το μέρος. Όταν τον είδα να φτάνει ένιωσα σαν να βγαίνω πρώτο ραντεβού με τον Μπραντ Πιτ. Αλήθεια. Πήγαμε μέσα, τον σύστησα στους φίλους μου και κάτσαμε απόμερα οι 2 μας. Το ένιωσα κάπως σαν "χρέος" να κάτσω μαζί του μιας και είχε έρθει μόνος του και δεν ήξερε κάποιον άλλον εκεί.

Οι ώρες περνούσαν, εμείς πίναμε το ποτό μας μιλώντας για απίστευτα άκυρα μεταξύ τους πράγματα, φυσική επαφή μηδέν πέρα από μια στιγμή που το χέρι του βρέθηκε στο μπούτι μου για μονοψήφιο αριθμό δευτερολέπτων, και γενικά εγώ είχα αρχίσει λίγο να ξενερώνω. Ειδικά όταν σε κάποια στιγμή μου είπε "άντε φεύγω" και σηκώθηκε κατ' ευθείαν, ένιωσα την ξενερωτίλα να χτυπάει άλλα επίπεδα. Πήγα μαζί του μέχρι την πόρτα, μιλήσαμε άλλα 5 λεπτά και προσπαθούσα να τον πλησιάζω δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Μου είπε κάποια στιγμή "λοιπόν, καληνύχτα" και μισάνοιξε την πόρτα. Εγώ δεν είπα τίποτα και έμεινα να τον κοιτάω λίγο απηυδισμένη. Εκεί με ρώτησε "τι με κοιτάς έτσι;" και το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να τον πιάσω και να τον φιλήσω. Όπως και τελικά έγινε. Μείναμε κολλημένοι περίπου 3 λεπτά ενώ σκεφτόμουν "τι καλά, τώρα θα κάτσει κι άλλο και θα πάμε μέσα και η βραδιά θα γίνει επιτέλους ομορφότερη και δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει τώρα και και και". Με το που ξεκολλήσαμε είπε "άντε, τώρα καληνύχτα". Όσα σκεφτόμουν έγιναν θρύψαλα και απλά μουρμούρισα κι εγώ ένα καληνύχτα.

Παρ' όλα αυτά θεώρησα αρκετά μεγάλο κατόρθωμα ότι φίλησα τον τύπο που μέλωνα τόσους μήνες. Η βραδιά μου συνεχίστηκε με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Η καρδιά μου βάραγε ρυθμούς ταμπούρλου και ένιωθα σαν μικρό παιδί. Η επόμενη μέρα παρ' όλα αυτά δεν με βρήκε όπως το περίμενα. Του έστειλα στο fb και εκείνος αντιδρούσε σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Σε αυτό το σημείο να πω πως ο εν λόγω τύπος αναφέρεται εδώ. Μάλιστα φίλες και φίλοι. Εκείνο το βράδυ έφαγα το πρώτο επίσημο κύμα ξενερωσιάς και ακολούθησε Το Συμβάν, τουτέστιν για όσους βαριούνται να διαβάσουν την ανάρτηση = φασώθηκα με έναν άλλον. Τις επόμενες μέρες λες και το μυρίστηκε όμως ο δικός σου ότι κάτι έγινε και ξαφνικά άρχισε να μου ζητάει να βγούμε καθημερινά, και να σου τα sms και τα τηλέφωνα.

Σε γενικές γραμμές, όλα καλά. Πέρασαν βδομάδες και χαθήκαμε λόγω διακοπών, μόλις πέρασαν κανείς δεν πρότεινε ξεκάθαρα στον άλλον κάποιον καφέ/ποτό και βρεθήκαμε πάλι στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε. Δηλαδή εγώ πάλι σχετικά κολλημένη με αυτόν και εκείνος απόμακρος. Πάλι έτυχε να βρεθούμε σε μαγαζί εντελώς "τυχαία" (= -έλα πού είσαι εσύ χαμένη σήμερα; -ε είμαι στο "Τάδε" στην ΤάδεΠεριοχή. -Ααα κι εγώ με έναν φίλο μου. Θα περάσω από εκεί σε λίγο να σε δω.) όπου έπεσε (επιτέλους) κανονικό φάσωμα με εμένα να σκέφτομαι από μέσα μου "ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ"!

Μισό λεπτό τώρα να κάνουμε έναν μικρό υπολογισμό του τι έχει ήδη γίνει με χρονολογική σειρά:
-Ένα φιλί
-Πρώτο βαρύ ξενέρωμα, φασώνομαι με άλλον
-Πρώτο φάσωμα
Ωραία ως εδώ; Ωραία.

Είναι λοιπόν βράδυ κι εγώ έχω κανονίσει να πάω σε ένα μαγαζί στο κέντρο. Του λέω μια μέρα πριν ακριβώς πού θα είμαι, μέχρι και οδό και αριθμό. Μου άρχισε τα "μπορεί, δεν ξέρω" και ξεκίνησα να έχω ελπίδες ότι θα τον ξαναδώ μετά από τόσο καιρό. Το βράδυ που είμαι έτοιμη να φύγω του λέω "ξεκινάω εγώ από το σπίτι τώρα" και με ρώτησε πού πάω! Έμεινα λίγο κόκαλο. Του υπενθύμισα ότι του είπα και την προηγούμενη μέρα και είπε μπορεί να περνούσε. Το ξέχασε; Δεν ξέρω. Μου είπε ότι δεν ψηνόταν γιατί του έπεφτε και μακριά.

Δεύτερο μεγάλο κύμα ξενερωσιάς.

Στο μαγαζί που πήγα έφτασα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Ήμουν σε πολύ κακή διάθεση και επειδή ήταν και μια φίλη μου στα ίδια ξεκινήσαμε να πίνουμε και να γνωρίζουμε αβέρτα κόσμο. Αβέρτα όμως. Κατέληξα λοιπόν να μιλάω τετ-α-τετ με ένα παλικάρι με το οποίο μετά από καμιά ώρα βρεθήκαμε να πίνουμε σφηνάκια και να φιλιόμαστε. Και το επιδίωξα αυτή τη φορά.

Οπότε όσο και αν μου άρεσε ο αρχικός τύπος, όσο κι αν έκοβα τις φλέβες μου - φτάνει. Απλά νισάφι. Δεν ξανακουνάω το δαχτυλάκι μου για να στείλω ούτε "Γεια" σε sms. Πάμε γι' άλλα και πολύ αργήσαμε.

ΥΓ Το παλικάρι εκείνης της βραδιάς επιδίωξε σύντομα δεύτερη συνάντηση και δεν ακολούθησαν (thank God) αυτά που ακολούθησαν και Το Συμβάν.

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 1

Ένας αναγνώστης του φίλτατου Συντάκτη έχει περιγράψει σε κάποια ανάρτηση - που βαριέμαι αρκετά να ψάξω - το εξής σκηνικό.
Μαγαζί (συνήθως κλαμπ) όπου το μάχιμο αρσενικό σταμπάρει θηλυκές παρουσίες για ζευγάρωμα. Προχωράει στο θύμα με αργές κινήσεις σκεπτόμενος την πρώτη του κίνηση. Το πρώτο άκυρο έρχεται. Δεν πτοείται ο ήρωας μας όμως και πάει και σε δεύτερο θήραμα. Το δεύτερο άκυρο έρχεται. Και πάει λέγοντας.

Μέχρι που ο αριθμός των άκυρων γίνεται κάποια στιγμή διψήφιος και ο θηρευτής μας τα παρατάει και πάει να πιει το ποτό του σε μια γωνιά αναλογιζόμενος την άπονη ζωή και τις ψωνάρες που αλωνίζουν ελεύθερες στα clubs.

Έχετε όλοι δίκιο. Μα όλοι. Μα φίλτατα αρσενικά, μην πτοείστε. Κι εσείς ρε μουλάρες μπορείτε τουλάχιστον να ρίχνετε το άκυρο σας με ένα χαμόγελο και με μια κάποια στοιχειώδη ευγένεια. Δηλαδή ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έρχεται ο Κουασιμόδος ο ίδιος με δυο ποτά στο χέρι μην κρεμάσετε τη μούρη σας μέχρι το πάτωμα κοιτώντας αλλού χωρίς να δώσετε καν σημασία. Επίσης μην γυρίσετε να απαντήσετε σαν ΣΚΥΛΕΣ "φύγε" ή "εξαφανίσου" ή κάτι παρόμοιο. Μπορείτε να δεχτείτε το ποτό ή το σφηνάκι που σας κερνάει, να του μιλήσετε και λίγο και ύστερα να του πείτε με τρόπο "δεν ενδιαφέρομαι". Δώστε μια ευκαιρία στον άλλον, μην τον κάνετε κουρέλι με τη μία. Κι ύστερα αναρωτιέστε στρίβοντας με χαριτωμενιά την επί ώρες επιμελημένη μπούκλα σας: μα πού πήγαν οι ΑΛΗΘΙΝΟΙ άντρες;

Παρ' όλα αυτά είστε κι εσείς οι άντρες μερικές φορές για φάπες. Ακολουθεί για μία ακόμη φορά παράθεση προσωπικών επικών ξενερωμάτων από το λατρεμένο κατά τ' άλλα opposite sex.

Σε μαγαζί

Ήμουν λοιπόν σε μαγαζί για μια μπύρα μαζί με αρκετά μεγάλη παρέα, μοιρασμένη σε άντρες και γυναίκες. Καθόμουν στην άκρη του τραπεζιού με μια φίλη μου ενώ από πίσω μου υπήρχε ένα κενό τραπεζάκι περίπου 4 θέσεων. Πάω στο μπαρ για να παραγγείλω άλλη μια μπύρα όταν γύρισα στα δεξιά μου και είδα ένα χάρμα οφθαλμών σκέτη ζάχαρη. Είδα ότι με κοίταζε και του χαμογέλασα. Πήρα την μπύρα μου και έκατσα στη θέση μου ενώ δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο έκανα διακριτικά χώρο δίπλα μου για να χωρέσει κάποια καρέκλα. Είχα πειστεί βλέπεις ότι θα ερχόταν ίσως κάποια στιγμή αυτός, θα έβαζε κάποια από τις 4 καρέκλες δίπλα μου και θα μιλούσαμε.

Περνάει αρκετή ώρα, τίποτα. Κοιτούσε προς το μέρος μου και μου το επισήμαναν και 2 φίλες μου. Τον ξανακοιτάω, του ξαναχαμογελάω. Μου χαμογελάει κι αυτός. Εδώ είμαστε σκέφτομαι. Έρχεται προς το τραπέζι μας και τελικά κατευθυνόταν προς την πόρτα για να μιλήσει στο κινητό. Πρώτο κύμα ξενέρας. Σηκώθηκα και έκατσα στην μπάρα δίπλα στην πόρτα με την μπύρα μου. Μπήκε, με είδε, ξαφνιάστηκε που άλλαξα θέση και μου έκανε νεύμα "γεια". Έφυγε πάλι και πήγε στην παρέα του. Δεύτερο κύμα ξενέρας. Παρ' όλα αυτά έπαιζε ένας φίλος μου μουσική εκείνο το βράδυ οπότε από το σημείο που έκατσα όρθια τον έβλεπα και καλύτερα συνεπώς δεν μετακινήθηκα. Έδωσα από μέσα μου προθεσμία 5 λεπτών: αν δεν ερχόταν να μου πει έστω και ένα γεια θα πήγαινα εγώ. Εκείνη την ώρα η μοίρα αποφάσισε ότι με μισεί και είδα αυτόν με ένα φίλο του να φοράνε μπουφάν και να κατευθύνονται προς την πόρτα. Τουτέστιν το χάσαμε το κορμί. Περνώντας από μπροστά μου έσκυψε και μου είπε στο αυτί "Καληνύχτα". Αυτό. Περίμενα μήπως άφηνε στην τσέπη μου κάνα τηλέφωνο, τζίφος. Πήγα έκατσα με τις φίλες μου στην ακρούλα μας και πέρασα ένα όμορφο υπόλοιπο βράδυ.

Σε πάρτι φίλου

Έκανε λοιπόν ένας γνωστός μου πάρτι μαζί με έναν συμφοιτητή του λόγω ονομαστικής γιορτής. Η σχολή του γνωστού μου υπόψιν είναι από τις αρκετά ανδροκρατούμενες της Αθήνας επομένως πήγα με 2 φίλες μου ετοιμοπόλεμη. Βάζω το πρώτο ποτό και κάθομαι με τις φίλες κοιτάζοντας τον ελάχιστο κόσμο που ήταν εκεί μιας και είχαμε πάει σχετικά νωρίς λόγω θέματος με τα ΜΜΜ. Μόνο κοπέλες και 3-4 άντρες. Όπως ήταν φυσικό σκεφτήκαμε ότι θα γεμίσει αργότερα (όπως και έγινε), όμως για να μην καθόμαστε σαν χαζές με σταυρωμένα χέρια πήγαμε να χαιρετήσουμε για 2η φορά τον εορτάζοντα φίλο μας που μας σύστησε σε κάτι φίλους του που του μιλούσαν εκείνη την ώρα. Μέτριοι προς καλοί. Μιλήσαμε πάρα πολύ λίγο και μετά πήγαμε για ένα δεύτερο ποτό.

Ο ένας που είχα σταμπάρει από την αρχή καθόταν μόνος του. Έπιανε πού και πού την κουβέντα με κανέναν ξέμπαρκο αλλά είχε πιάσει μια γωνιά και τσέκαρε το χώρο. 2-3 φορές συναντήθηκαν τα βλέμματά μας και αμέσως κοίταξε αλλού. Σκέφτηκα ότι ίσως του άρεσα. Περνούσε συνέχεια από μπροστά μας και κοιτούσε και καλά διακριτικά. Μου λέει εκεί η μία φίλη μου "εμείς πάμε στο μπάνιο. Ελπίζω να σε πλησιάσει". Πάνε λοιπόν οι φιλενάδες στο μπάνιο, βλέπω εγώ τον δικό μου να πλησιάζει. Κοντοστέκεται μπροστά μου και ξαναγυρνάει στη γωνιά του. WTF! Έμεινα παγοκολόνα Μόλις πήρα το απαραίτητο θάρρος (δηλαδή μόλις το ποτήρι μου έφτασε τη μέση και παρακάτω) πήγα να του μιλήσω. Μιλήσαμε αρκετή ώρα η αλήθεια είναι, είδα και τις φίλες μου να γυρνάνε, ώσπου μου είπε μισό λεπτό να πάει να πάρει ένα τηλέφωνο. Γύρισα στην παρέα μου με χλιαρές διαθέσεις. Δεν ήξερα αν πηγαίνει καλά ή κακά. Τελικά τον είδα να παίρνει το μπουφάν του και να φεύγει. Κι αυτός, ναι. :)

Του είπα με λίγο παράπονο "τιιιι φεύγεις;" και μου είπε "ε Σάββατο βράδυ, έχω κανονίσει συνέχεια. Χάρηκα για τη γνωριμία πάντως". Εννοείται πήγα ξαναγέμισα το ποτήρι μου με μια κατσουφιά μέχρι τα πατώματα. Και ξενερωμένη μέχρι όσο πάει.

Τελικά μέσα στη ζάλη από το ποτό γνώρισα άλλους 2 τύπους εκ των οποίων τον έναν τον σύστησα και στην μία φίλη μου. Ο "δικός μου" μου είπε κάποια στιγμή "έχει πολλή φασαρία μέσα, σε μισή ώρα βγες έξω". Και τελικά το βράδυ από το απόλυτο ξενέρωμα έγινε και λίγο όμορφο. Λεπτομέρειες δεν είναι απαραίτητες (δεν μπήκε γκολ πάντως). Βέβαια του έδωσα το κινητό μου και δεν με πήρε ποτέ. 4 μέρες περίπου περίμενα για ένα sms έστω. Μετά το πήρα απόφαση, κατάπια την χυλόπιτα μου και συνέχισα σαν να μη συνέβη τίποτε.

Μετράμε μέχρι στιγμής 2/2 δικές μου πρώτες κινήσεις. Βασικά 3/3 γιατί στο πάρτι έκανα 2. Έπεται συνέχεια γιατί ήδη τούτη η ανάρτηση βγήκε μεγαλούτσικη. :Ρ

Κεφάλαιο: ΨΥΧΩΤΙΚΟΙ πρώην - email αναγνώστριας

Έλαβα λοιπόν και το πρώτο μου email από αναγνώστρια! Το έναυσμα δόθηκε από την τελευταία μου ανάρτηση λογικά. Ακολουθεί. :)

Κεφάλαιον «ψυχωτικοί πρώην». Κι είναι και μεγάλο το άτιμο. Και μαύρο κι άραχλο. Κι έχω βαρεθεί ν’ ακούω για κολλημένες πρώην, είπα να το επεκτείνω και στα αρσενικά. 

Και που λέτε. Δε λέω πως δεν είναι αποδεκτό- φυσιολογικό, κάπως αναμενόμενο ακόμα- να έχεις ένα μίνι κόλλημα με κάποια πρώην, έτσι, για λίγο βρε αδερφέ, μέχρι να περάσεις από τούτη την ολοσκότεινη και μισητή φάση, αν μη τι άλλο κάπως θα δέθηκες μαζί της. Μα μέχρι εκεί. Όταν ετούτο το κόλλημα μετατρέπεται σε ακατάπαυστες κλήσεις και μηνύματα, ξεροσταλιάσματα κάτω από το σπίτι της, εκκλήσεις για λύπηση και έλεος, κατηγορίες ότι σου κατέστρεψε τη ζωή (wtf, σου σκότωσε το κατοικίδιο και κάνεις έτσι;), απειλές,  εκβιασμούς, ε, τότε κάααατι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Αχ, πολύ σε βάση παραδειγμάτων προσανατολίζεται το blog άρα για πάμε.

Ξεκινάμε από δικά μας βιώματα. Ολιγόμηνη σχέση,  κάποια στιγμή για τους χι-ψι λόγους λέω να το διαλύσουμε. Αμέσως καταιγισμός από μηνύματα και κλήσεις, δηλώσεις περί αιώνιας αγάπης, εκκλήσεις για έλεος και λύπηση, έμμεσες απειλές σχετικά με την υγεία του, σωματική και ψυχολογική (εν ολίγοις μη με χωρίζεις, θ’ αρρωστήσω, θα πεθάνω) και ώρες ολόκληρες αναμονή κάτω από το σπίτι μου. Αυτό να συνεχίζεται για πολύ (μιλάμε ΠΟΛΥ!) καιρό μετά το χωρισμό, με όλο και αυξανόμενες παράλληλες αναφορές περί καταστροφής της ζωής του και απονιάς- είμαι μια άκαρδη σατανική τύπισσα που γουστάρει να καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων χωρίζοντάς τους, είναι προφανές νομίζω.  Και σιγά- σιγά περνάμε στο στάδιο που όχι, δε σταματά να ασχολείται και το ξεπερνά αλλά μεταπηδά στη φάση “you’re a whore!”- πια το περιεχόμενο των μηνυμάτων είναι εν μέρει υβριστικό, εν μέρει απειλητικό- κιεγωθασουκαταστρεψωτηζωη. Να παρακολουθεί το ο,τι κάνω με κοινούς φίλους στο φακελοβιβλίο και να σχολιάζει ανάλογα. Creepiness. Και όλο αυτό για ένα χρόνο μετά το χωρισμό. Αρρωστημένες φάσεις.  

Συνεχίζουμε με ξένα αλλά γνωστά. Δω πρόκειται για πρώην που απειλεί μια φίλη με δημοσίευση υλικού από τη σχέση τους (γυμνές φωτογραφίες και τα συναφή, εικάζω) αν δεν επιστρέψει σε εκείνον. Εκβιασμοί, ωραίες καταστάσεις, μα, ναι!

Εν κατακλείδι. Πώς το λένε ; Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια; Ακριβώς αυτό. Μπορεί να ένιωθες μια ιδιαίτερη σύνδεση, δεν αντιλέγω. Μα όχι κι έτσι βρε παιδιά. Το να μείνει κάποια μαζί σας από λύπηση/φόβο δεν είναι αυτό που θέλετε. Ελπίζω, δηλαδή.

Κεφάλαιο: Πρώην

Μεγάλο κεφάλαιο και πιστεύω θα συμφωνήσετε όλοι και όλες σε αυτό.

Κεφάλαιο: Πρώην λοιπόν. Αυτός ο πρώην που φτάνει να στοιχειώνει τον εκάστοτε νυν μέσα από τις εκατοντάδες χιλιάδες αναφορές που γίνονται για αυτόν σε στιγμές που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν όμορφες, γλυκές, ίσως ακόμα και ρομαντικές. Αλλά όχι, πρέπει ακόμα και εκεί να ανοίξεις το στόμα σου να πεις "αχ και ο πρώην μου με είχε φέρει εδώ" ή "αχ και ο πρώην μου είχε κάνει δώρο τριαντάφυλλα".

να μη στα χρωστάω.

Αγαπητή αγαπημένη και χιλιολατρεμένη αναγνώστριά μου. Μην το κάνεις αυτό το πράγμα. Είναι κακό. Τζιζ. Καταστρέφει στιγμές και ίσως μέχρι και ψυχολογίες. Για τους άρρενες αναγνώστες δεν θα κάνω κάποια αναφορά γιατί μέχρι σήμερα δεν μου έχει τύχει να μου πει κάποιος για την πρώην του, ή όταν του ξέφευγε ότι "α το έχω κάνει ήδη το τάδε" προδιδόταν το "με ποιον" επομένως δεν έκανα εγώ την ερώτηση.

Γιατί να μας ακολουθεί παντού αυτός ο πρώην; Γιατί να κολλάμε σαν βδέλλες πάνω σε αναμνήσεις χωρίς λόγο και αιτία; Γιατί εννοείται δεν υπάρχει λόγος. Μόλις υπάρξει χωρισμός, πρέπει να μπει ταμπέλα The End. Με τελεία σε bold και μεγάλο μέγεθος. Τα λάθη που έγιναν μια φορά θα ξαναγίνουν. Οι άνθρωποι μετά από κάποια ηλικία δεν αλλάζουν. Θα αναφερθώ σε επόμενη ανάρτηση για τα περί επανασύνδεσης γιατί είναι αρκετά μεγάλο θέμα.

Κολλάμε, που λες. Θες γιατί ήταν ο πρώτος μας; Θες γιατί ήταν ψηλός με πλάτες; Θες γιατί έκανε το καλύτερο σεξ έβερ; Θες γιατί ήταν το δοσμένο για υιοθεσία δίδυμο αδερφάκι του Τζόνι Ντεπ; Δεν έχει σημασία το γιατί ήμασταν με έναν άνθρωπο. Σημασία έχει ότι δεν θα έπρεπε να επιτρέπει καμιά κοπέλα στον εαυτό της να χαλιέται μέρες ή ακόμα και μήνες μετά από έναν χωρισμό. Και όσο μεγάλη κι αν ήταν η "αγάπη" - αν υπήρξε - μπορείς εύκολα να τα σβήσεις όλα με μια μονοκοντυλιά και να συνεχίσεις να ανοίγεις νέα κεφάλαια στη ζωή σου. Το κεφάλαιο Νίκος, Σπύρος, Μπάμπης, Μάκης κλπ. Είναι πολύ απλό.

Θα κλαις μια μέρα. Θα κλαις 2. Εκεί πες ότι φτάνει πια, δεν πάνε και σε καμία τα κόκκινα πρησμένα μάτια εξ' άλλου. Βάλε το καλό σου φόρεμα, ή εκείνο το τοπάκι που ενισχύει το βαθύ σου ντεκολτέ και πάρε μια ελεύθερη φίλη σου για να γεμίσετε τις φλέβες σας αγνό αλκοόλ. Τη μέρα που χώρισα εγώ από την μεγαλύτερη σχέση που έχω κάνει μέχρι στιγμής, θα μιλήσω με το χέρι στην καρδιά, πέθανα στο κλάμα. Έτυχε εκείνη τη μέρα να κάνει πάρτι ένας φίλος όμως οπότε πήγα με μια φίλη μου, εγώ σε μαύρα χάλια και παρά τη θέλησή μου. Στο πρώτο ποτό τον σκεφτόμουν. Στο δεύτερο ποτό ακόμα τον σκεφτόμουν ενώ κλαψούριζα στον ώμο της φίλης μου που υπομονετικά με άκουγε και με παρηγορούσε.

Παρένθεση. Μην λέτε γαμώτο σε φίλες σας που χωρίζουν "έλα μωρέ θα σου πει να τα ξαναβρείτε". ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ! Πείτε της "πάμε γι' άλλα!" ή πείτε της "θα σου γνωρίσω εγώ τον φίλο μου τον Σάκη τον μπασκετμπολίστα" ή κάτι παρεμφερές. Κούφιες ελπίδες που δεν θα βρουν ποτέ αντίκρισμα κάνουν την κατάσταση χειρότερη.

Στο τρίτο ποτό που λες, η διάθεσή μου άρχισε να φτιάχνει και άφησα μετά από τόση ώρα τον εαυτό μου να ψιλολικνιστεί στη μουσική. Στο τέταρτο ποτό κοιτούσα τριγύρω και μιλούσα με όσους με πλησίαζαν ακόμα και για να πάνε να βρουν τον εορτάζοντα να του ευχηθούν. Στο πέμπτο ποτό είχα ήδη δεχτεί ήπιο φλερτ από 2 τύπους που πρώτη φορά γνώρισα εκείνο το βράδυ. Το ηθικό μου αναπτερώθηκε όσο δεν πάει και την επόμενη μέρα μαζί με το hangover ξύπνησα με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας: αρέσω και για τι μαλάκα στενοχωριόμουν τόσες μέρες.

Βέβαια για να λέμε και όλη την αλήθεια, για μια βδομάδα μετά με το που έβλεπα το παραμικρό που μου τον θύμιζε έβαζα τα κλάματα. Πες μια φωτογραφία, κάτι δικό του στο σπίτι μου, τόσα χρόνια μαζί υπήρχαν πολλές αναμνήσεις. Τότε πήρα όμως την οριστική απόφαση να τσουβαλιάσω ό,τι δώρο μου είχε κάνει και να το πάω στα σκουπίδια. Καλύτερο δώρο στον εαυτό μου δεν θα μπορούσα να είχα κάνει.

Έτσι λοιπόν κοπέλες. Χάθηκε ένας; ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ! Υπάρχουν άλλοι χίλιοι (και λίγους λέω)! Αφήστε τον πρώην στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με τα δώρα που σας είχε κάνει, κρατήστε τις αναμνήσεις ως κάτι όμορφο που θα σας κάνει μετά από καιρό να χαμογελάτε αλλά ΟΧΙ να νοσταλγείτε και προς Θεού, μην πρήζετε τους νυν ή τους εν δυνάμει νυν για τον πρώην και πόσο πούστικα σας φέρθηκε. Απλά όχι.

Καλή χρονιά everybody με λιγότερους ξενέρωτους και ξενέρωτες!