Ξενέρωτος μία; Ξενέρωτος δύο; Σήκω φύγε!

Αγανακτισμένες στο internet πρέπει να το κάνουμε εδώ μέσα.

Και που λες φίλτατε αναγνώστη, νισάφι, ως εδώ, δεν πάει άλλο. Facepalm όπως κάνει και η εικονιζόμενη. Ας εξηγηθώ.

Εδώ και καιρό, για να ακριβολογώ βασικά, εδώ και ΠΑΡΑ πολύ καιρό μου αρέσει ένας τύπος πολύ. Γνωριστήκαμε στη δουλειά και δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερα πάρε δώσε, δηλαδή τα τυπικά καλημέρα καλησπέρα τι κάνεις πώς περνάς. Τον είχα στο μυαλό μου ως κάποιο άπιαστο όνειρο, πώς όλες οι κοπέλες στο γυμνάσιο σταμπάρουμε κάποιον από το λύκειο και αρκούμαστε στο να τον βλέπουμε στα διαλείμματα να παίζει μπάσκετ; Ε κάπως έτσι. 2-3 πόντους πιο ψηλός από μένα (το μόνο πράγμα που με χαλάει αλλά σχεδόν αμελητέα), τρομερά εμφανίσιμος. Έχει ένα από αυτά τα πρόσωπα με τα υπέροχα χαρακτηριστικά από πάνω μέχρι κάτω. Δεν έτρεφα ποτέ την παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να ενδιαφερθεί κάποια στιγμή για μένα, ούτε πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα έστω να του πιάσω μια πιο σοβαρή κουβέντα.

Μέγα λάθος.

Στα πλαίσια της δουλειάς είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα και δεν είχε πάρει ποτέ κάποιος τηλέφωνο τον άλλον, ήταν απλά μια παραπάνω επαφή στο κινητό μου. Σε κάποιο event σε μαγαζί του κέντρου λοιπόν είχε τύχει να παραβρεθούμε και οι 2, αφού εγώ του είχα ρίξει ένα μίνι πρήξιμο σχετικά με το "θα είναι υπέροχα, πάντα περνάμε καλά εκεί" κλπ. Εκείνος έκανε λίγο το δύσκολο όμως τελικά είπε θα περνούσε. Το θεώρησα τεράστια νίκη.

Εκεί πρέπει να ήταν και η πρώτη φορά που χρειάστηκε να τον πάρω τηλέφωνο. Ενώ είχα ήδη φτάσει εκεί με μια αρκετά μεγάλη παρέα τον πήρα να δω αν θα έρθει τελικά. Περιττό να πω τι άγχος είχα για αυτό το πρώτο τηλέφωνο. Μου είπε ότι σε 5 λεπτά θα έφτανε και να τον περίμενα κάτω γιατί δεν ήξερε πού ακριβώς έπεφτε το μέρος. Όταν τον είδα να φτάνει ένιωσα σαν να βγαίνω πρώτο ραντεβού με τον Μπραντ Πιτ. Αλήθεια. Πήγαμε μέσα, τον σύστησα στους φίλους μου και κάτσαμε απόμερα οι 2 μας. Το ένιωσα κάπως σαν "χρέος" να κάτσω μαζί του μιας και είχε έρθει μόνος του και δεν ήξερε κάποιον άλλον εκεί.

Οι ώρες περνούσαν, εμείς πίναμε το ποτό μας μιλώντας για απίστευτα άκυρα μεταξύ τους πράγματα, φυσική επαφή μηδέν πέρα από μια στιγμή που το χέρι του βρέθηκε στο μπούτι μου για μονοψήφιο αριθμό δευτερολέπτων, και γενικά εγώ είχα αρχίσει λίγο να ξενερώνω. Ειδικά όταν σε κάποια στιγμή μου είπε "άντε φεύγω" και σηκώθηκε κατ' ευθείαν, ένιωσα την ξενερωτίλα να χτυπάει άλλα επίπεδα. Πήγα μαζί του μέχρι την πόρτα, μιλήσαμε άλλα 5 λεπτά και προσπαθούσα να τον πλησιάζω δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο. Μου είπε κάποια στιγμή "λοιπόν, καληνύχτα" και μισάνοιξε την πόρτα. Εγώ δεν είπα τίποτα και έμεινα να τον κοιτάω λίγο απηυδισμένη. Εκεί με ρώτησε "τι με κοιτάς έτσι;" και το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να τον πιάσω και να τον φιλήσω. Όπως και τελικά έγινε. Μείναμε κολλημένοι περίπου 3 λεπτά ενώ σκεφτόμουν "τι καλά, τώρα θα κάτσει κι άλλο και θα πάμε μέσα και η βραδιά θα γίνει επιτέλους ομορφότερη και δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει τώρα και και και". Με το που ξεκολλήσαμε είπε "άντε, τώρα καληνύχτα". Όσα σκεφτόμουν έγιναν θρύψαλα και απλά μουρμούρισα κι εγώ ένα καληνύχτα.

Παρ' όλα αυτά θεώρησα αρκετά μεγάλο κατόρθωμα ότι φίλησα τον τύπο που μέλωνα τόσους μήνες. Η βραδιά μου συνεχίστηκε με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Η καρδιά μου βάραγε ρυθμούς ταμπούρλου και ένιωθα σαν μικρό παιδί. Η επόμενη μέρα παρ' όλα αυτά δεν με βρήκε όπως το περίμενα. Του έστειλα στο fb και εκείνος αντιδρούσε σαν να μην είχε γίνει τίποτα.

Σε αυτό το σημείο να πω πως ο εν λόγω τύπος αναφέρεται εδώ. Μάλιστα φίλες και φίλοι. Εκείνο το βράδυ έφαγα το πρώτο επίσημο κύμα ξενερωσιάς και ακολούθησε Το Συμβάν, τουτέστιν για όσους βαριούνται να διαβάσουν την ανάρτηση = φασώθηκα με έναν άλλον. Τις επόμενες μέρες λες και το μυρίστηκε όμως ο δικός σου ότι κάτι έγινε και ξαφνικά άρχισε να μου ζητάει να βγούμε καθημερινά, και να σου τα sms και τα τηλέφωνα.

Σε γενικές γραμμές, όλα καλά. Πέρασαν βδομάδες και χαθήκαμε λόγω διακοπών, μόλις πέρασαν κανείς δεν πρότεινε ξεκάθαρα στον άλλον κάποιον καφέ/ποτό και βρεθήκαμε πάλι στο σημείο απ' όπου ξεκινήσαμε. Δηλαδή εγώ πάλι σχετικά κολλημένη με αυτόν και εκείνος απόμακρος. Πάλι έτυχε να βρεθούμε σε μαγαζί εντελώς "τυχαία" (= -έλα πού είσαι εσύ χαμένη σήμερα; -ε είμαι στο "Τάδε" στην ΤάδεΠεριοχή. -Ααα κι εγώ με έναν φίλο μου. Θα περάσω από εκεί σε λίγο να σε δω.) όπου έπεσε (επιτέλους) κανονικό φάσωμα με εμένα να σκέφτομαι από μέσα μου "ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ ΜΟΥ"!

Μισό λεπτό τώρα να κάνουμε έναν μικρό υπολογισμό του τι έχει ήδη γίνει με χρονολογική σειρά:
-Ένα φιλί
-Πρώτο βαρύ ξενέρωμα, φασώνομαι με άλλον
-Πρώτο φάσωμα
Ωραία ως εδώ; Ωραία.

Είναι λοιπόν βράδυ κι εγώ έχω κανονίσει να πάω σε ένα μαγαζί στο κέντρο. Του λέω μια μέρα πριν ακριβώς πού θα είμαι, μέχρι και οδό και αριθμό. Μου άρχισε τα "μπορεί, δεν ξέρω" και ξεκίνησα να έχω ελπίδες ότι θα τον ξαναδώ μετά από τόσο καιρό. Το βράδυ που είμαι έτοιμη να φύγω του λέω "ξεκινάω εγώ από το σπίτι τώρα" και με ρώτησε πού πάω! Έμεινα λίγο κόκαλο. Του υπενθύμισα ότι του είπα και την προηγούμενη μέρα και είπε μπορεί να περνούσε. Το ξέχασε; Δεν ξέρω. Μου είπε ότι δεν ψηνόταν γιατί του έπεφτε και μακριά.

Δεύτερο μεγάλο κύμα ξενερωσιάς.

Στο μαγαζί που πήγα έφτασα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Ήμουν σε πολύ κακή διάθεση και επειδή ήταν και μια φίλη μου στα ίδια ξεκινήσαμε να πίνουμε και να γνωρίζουμε αβέρτα κόσμο. Αβέρτα όμως. Κατέληξα λοιπόν να μιλάω τετ-α-τετ με ένα παλικάρι με το οποίο μετά από καμιά ώρα βρεθήκαμε να πίνουμε σφηνάκια και να φιλιόμαστε. Και το επιδίωξα αυτή τη φορά.

Οπότε όσο και αν μου άρεσε ο αρχικός τύπος, όσο κι αν έκοβα τις φλέβες μου - φτάνει. Απλά νισάφι. Δεν ξανακουνάω το δαχτυλάκι μου για να στείλω ούτε "Γεια" σε sms. Πάμε γι' άλλα και πολύ αργήσαμε.

ΥΓ Το παλικάρι εκείνης της βραδιάς επιδίωξε σύντομα δεύτερη συνάντηση και δεν ακολούθησαν (thank God) αυτά που ακολούθησαν και Το Συμβάν.