Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ξενέρωτοι στις απόκριες

Ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι...

Και δεν λέτε να βάλετε μυαλό ακόμα και μετά από 3 ολόκληρα volumes για ξενέρωτους στην πρώτη κίνηση. Το συγκεκριμένο δεν το κάνω vol. 4 γιατί στην πρώτη κίνηση ήμασταν καλά. Στη δεύτερη υπήρξε το πρόβλημα. Ας εξηγηθούμε λοιπόν για μία ακόμη φορά.


Έφτασε λοιπόν το καρναβάλι, απόκριες, ξεθάψιμο στολών και αχαλίνωτο google-άρισμα για τίποτα πρωτότυπο και homemade. Κενό τριήμερο για μια κλασική βόλτα από την κλασική Πάτρα για να αλλάξουμε και λίγο παραστάσεις, μέρες που είναι. Φτάνουμε, βολευόμαστε στο σπίτι της οικοδέσποινας και ετοιμαζόμαστε για την πρώτη πατρινή βραδινή έξοδο. Στολές, βαψίματα, μου πάει αυτό, τελικά δεν θα βάλω περούκα κλπ.

Πάρτι μασκέ λοιπόν από τα χιλιάδες που λάμβαναν χώρα το ίδιο βράδυ, άφθονο ποτό και άφθονος χορός με ανθρώπους που ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ γιατί είτε έχουν ξεκουβαληθεί κι αυτοί από την άλλη άκρη της χώρας σε γνωστούς τους, είτε είναι Πατρινοί. Επομένως η μεγαλύτερη βλέψη είναι κάποιο ONS ή έστω λίγο φλερτ να νιώσεις ότι περνάει η μπογιά και από κει και έπειτα ό,τι προκύψει.

Χαλαρό βράδυ, λίγα πράγματα να κινούνται, γυναικοπαρέα εμείς αλλά το μάτι μας να παίζει σαν τρελό και ακόμα και μετά από 3 ώρες καμία κίνηση από κανέναν αρσενικό. Έχω ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζω μέσα μου κάποιο κραχτο-ποστ για το μπλογκ, ώσπου εκεί που κάθομαι μόνη μου σε μια γωνιά τσεκάροντας κόσμο, έρχεται ένας που με κάρφωνε με το βλέμμα να μου πιάσει κουβέντα. Τον έβλεπα που με κοίταζε συνέχεια αλλά προσπαθούσα να μην τον κοιτάω γιατί πιο πολύ μέλωνα τον φίλο του δίπλα. Τέλος πάντων σκέφτομαι, αφού αυτός μας έκατσε, ας είναι. Έτσι κι αλλιώς δεν φαινόταν πολύ άσχημος.

Σημείωση. Σε πάρτι μασκέ με χαμηλό φωτισμό και αρκετό αλκοόλ στις φλέβες σου, αν ο άλλος δεν σου φανεί για ΗΒ9 με τη μία, τότε όταν τον δεις νηφάλια, σε φως και χωρίς να φοράει στολή-makeup κλπ θα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ. Τέλος σημείωσης.

Μιλάμε λοιπόν για λίγο, περίπου ένα τέταρτο. Δεν είχαμε συστηθεί ακόμα και του φώναξα ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΟΥΜΕΡΟ μπας και μάθω έστω το όνομά του. Μου είπε κι αυτός το δικό του και συνεχίσαμε την κουβέντα. Τον ρώτησα αν σπουδάζει κάτι μιας και οι περισσότεροι στο πάρτι ήταν φοιτητές και μου είπε "εεε είμαι λίγο μεγάλος για να σπουδάζω". Απόρησα. Τον ρώτησα πόσο χρονών είναι και τελικά είδαμε ότι με πέρναγε 13-14 χρόνια. Μου ήρθε λίγο απότομο μιας και δεν παίζω ποτέ σε αυτό το γκρουπ ηλικιών, όμως δεν με ενδιέφερε ποτέ η διαφορά ηλικίας όση και να είναι. Αν και συνήθως προτιμώ να είναι μονοψήφιος αριθμός. Όμως εκείνη την ώρα δεν έδωσα καθόλου σημασία.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει ώσπου η παρέα του αποφάσισε να την κοπανάει σιγά σιγά.

Ν: Άρα φεύγεις;
Α: Εεεε θέλει η παρέα μου.
Ν: Και η δική μου παρέα ετοιμάζεται να φύγει.
Α: Μάλιστα.
Ν: Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν 2 επιλογές.
Α: Ποιες;
Ν: Ή μένεις και πάμε μια βόλτα έξω οι 2 μας, ή φεύγουμε με τις παρέες μας και χαιρετιόμαστε εδώ.
Α: Μάλιστα.
Ν: Ε θα μου πεις όμως;
Α: Τι να σου πω;
Ν: Σου είπα. 2 επιλογές υπάρχουν. Διάλεξε μία.
Α: Ε πάμε μια βόλτα.

Πήγαμε λοιπόν τη βόλτα, όλα καλά όλα ανθηρά. Περπατούσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε με πολλές παύσεις απόλυτης σιωπής. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί τον είδα και πρώτη φορά στο φως και ανακάλυψα ότι ήταν ακόμα πιο μέτριος.

Α: Γαμώτο και δεν θυμάμαι πώς να πάω σπίτι του φίλου μου τώρα...
Ν: Ε πάρε τηλέφωνο.
Α: Δεν έχω μπαταρία στο κινητό.
Ν: Ε θα σου δώσω εγώ το δικό μου να τους πάρεις.
Α: Δεν θυμάμαι το νούμερο απ' έξω.
Ν: Ε βάλε την κάρτα σου μέσα να πάρεις, τι να σου πω.
Α: Άσε μωρέ, μπορεί και να κοιμούνται τώρα...
(παύση)
Α: Έχω και το αμάξι βέβαια.
Ν: Είδες; Κανένα πρόβλημα λοιπόν.
Α: Ναι αλλά δεν έχω τα κλειδιά μαζί μου.
Ν: Καλά πώς το κατάφερες αυτό; Τέλος πάντων.
(πάλι παύση)
Α: Γαμώτο σε κάνα παγκάκι με βλέπω να κοιμάμαι.
(παύση)
Α: Αχ και που θα κοιμηθώ σήμερα άραγε;;;

Εκεί άρχισα να τσαντίζομαι. Ο τύπος ήθελε φανερά να τον προσκαλέσω στο σπίτι που έμενα - κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση μία στο εκατομμύριο να συμβεί. Έμενα στο πατρικό μιας φίλης μου μαζί με άλλα 3 άτομα. Δεν μπορούσα να κουβαλήσω τον άκυρο. Έκανα πως δεν τον άκουγα και είπε τουλάχιστον άλλες 42 φορές αυτό το "ΠΩ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΠΟΨΕ;". Ξενέρωσα τη ζωή μου και αποφάσισα να την κάνω. Ήμασταν μισή ώρα στο παγκάκι και δεν λέγαμε τίποτα ουσιαστικό, δεν με τράβαγε κι όλας εμφανισιακά να κουνήσω εγώ τα κουλά μου, οπότε το παράτησα.

Ν: Είσαι σίγουρος ότι δεν θες να πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου από το κινητό μου;
Α: Θα κοιμούνται τώρα...
Ν: Ε ξύπνα τους. Δεν θα σου πουν τίποτα. Απλά δεν θυμάσαι πώς να γυρίσεις σπίτι. Λογικότατο είναι.
Α: Μπα, άστο μωρέ...
Ν: Και τι θα κάνεις;
Α: Κάτι θα βρω.
Ν: Οκ, καλώς. Καληνύχτα από μένα.
Α: (αποσβολωμένο ύφος)
Ν: Καληνύχτα!

Και έφυγα όσο ξενερωμένη γίνεται. Είπα καλημέρα στην πλέον ηλιόλουστη Πάτρα και γύρισα σπίτι με κάτι μούτρα μέχρι την Κόρινθο.

Δε βαριέσαι.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 3

Ναι, φτάσαμε αισίως στο νούμερο 3. Believe it or not!

Εγώ που λέτε λοιπόν, έχω μια πολύ καλή φίλη. Όχι την "Μαρία", άλλη. Που έχει ένα αγόρι με τον οποίο κάναμε παρέα πριν τα φτιάξουν. Το παίρνω πάνω μου, εγώ ευθύνομαι για τη σημερινή σχέση.

Πριν λοιπόν τα φτιάξουν βγαίναμε αρκετές φορές οι 3 μας, είχαμε πάει πολλές φορές για φαγητό, βόλτα, ποτό κλπ. Αφού τα έφτιαξαν, την πρώτη φορά που ήταν να βγούμε οι 3 μας αλλά με τους 2 ως ζευγάρι πλέον, το αγόρι της φίλης μου είπε να φέρει έναν φίλο του. Εγώ βέβαια δεν ήμουν σε απελπιστική κατάσταση ανεύρεσης ιδανικού ταιριού ή κάτι αφού είχα ήδη έναν στο ψηστήρι. Κοινώς, δεν ψαχνόμουν ούτε καιγόμουν να γνωρίσω καινούριο υποψήφιο - γιατί κάπως έτσι το έβλεπε ο φίλος μου! Από την άλλη πάλι δεν με χάλαγε γιατί ο ένας που είπα ότι είχα στο ψηστήρι ήταν ο... "κόλλημας" που μου έριχνε Χ κάθε τόσο και δεν έλεγα να μαζέψω τα μούτρα μου από το πάτωμα.

Βγαίνουμε λοιπόν οι 4 μας για κρασί και φαγητό. Το ζευγάρι απέναντι μας κι εγώ δίπλα στον νέο τύπο που γνώριζα συζητούσαμε, λέγαμε παραπάνω πληροφορίες για εμάς κλπ. Γελούσε με τα αστεία μου και με ακουμπούσε όποτε έβρισκε αφορμή, γενικά περνούσαμε καλά και έδειχνε να υπάρχει χημεία μεταξύ μας. ΗΒ δεν θα βάλω. Πάντως μέτρια πράγματα, προς το καλό αλλά όχι κάτι τρομερό. Στην κουβέντα πάνω ανακαλύψαμε και ότι μένουμε κοντά, ότι σπουδάσαμε το ίδιο πράγμα και γενικά ότι τα ενδιαφέροντά μας έχουν πολλές κοινές τομές.

Περνάει η ώρα λοιπόν και έφτασε η στιγμή να την κοπανήσουμε. Ο νέος μου γνωστός λοιπόν μας είπε να μας πάει έναν έναν με το αμάξι μέχρι σταθμούς μετρό/ησαπ και εμένα μέχρι το σπίτι μου - μιας και μέναμε κοντά. Αφήσαμε λοιπόν το παλικάρι στο μετρό, την φίλη μου κοντά στο σπίτι της γιατί ήταν στο δρόμο μας, και εμένα με πήγε σχεδόν κυριολεκτικά μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου. Στη διαδρομή όταν έφυγε και η φίλη, μείναμε ήσυχοι για αρκετή ώρα.

Α: Γιατί δε μιλάς;
Ν: Τι θες να σου πω;
Α: Ε οτιδήποτε, στη μούγκα θα τη βγάλουμε μέχρι να φτάσουμε;
Ν: Σωστά, δίκιο έχεις. *Γελάκι να γεμίσει λίγο η σιωπή*
Α: Γενικά ήσυχη είσαι. Μήπως σου επιτέθηκε καμιά σπείρα με σπουργίτια;
Ν: *Γέλια* κι εσύ Φουσέκη ε;

Για ένα δεκάλεπτο λέγαμε για φάρσες λοιπόν, όχι μόνο από Φουσέκη αλλά και διάφορα άλλα. Μόλις εξαντλήθηκε κι αυτό το τόπικ, πάλι σιωπή. Από μέσα μου σκεφτόμουν κανένα θέμα προς συζήτηση αλλά είχα κολλήσει. Του έκανα εκεί τυπικές ερωτήσεις για τις σπουδές του, τη δουλειά του, αν είναι ευχαριστημένος κλπ γιατί κι εγώ ψάχνομαι και τέτοια. Κοινώς πράγματα που θα ξεχνούσα εντός δίλεπτου.

Φτάσαμε λοιπόν εκεί που του είπα να με αφήσει, τραβάει χειρόφρενο, και γυρνάει προς το μέρος μου. Α ναι, σημείωση, καθόμουν στη θέση του συνοδηγού.

Ν: Χίλια ευχαριστώ ρε συ που με έφερες μέχρι εδώ.
Α: Σιγά το πράγμα, δεν σε κουβάλησα και στην πλάτη μου.
Ν: Ε όπως και να έχει σε έβγαλα λίγο εκτός δρομολογίου. Και πάλι ευχαριστώ, καληνύχτα.

Εκεί σαν να τον είδα να γέρνει λίγο προς το μέρος μου, αλλά σκέφτηκα μήπως είναι η ιδέα μου και δεν έκανα κάτι. Ξανακαληνύχτισα σαν ευγενική κοπέλα κι έφυγα. Κινητά κλπ δεν ανταλλάξαμε. Παρ' όλα αυτά με το που γύρισα σπίτι, 1 ώρα μετά που μπήκα στο fb μου είχε στείλει friend request. Δεν μιλήσαμε ΠΟΤΕ στο chat του fb έκτοτε. Κάτι σκόρπια comments σε άκυρα posts του είχα κάνει μόνο.

Για να μην μπερδευτούμε τώρα με τους "τύπους", τον άνωθεν θα τον γράφω σκέτο Α. Από το Άντρας. Τρομερή έμπνευση, ναι το ξέρω.

Την επόμενη φορά που είχαμε κανονίσει παρέα, ο Α δεν εμφανίστηκε. Είπε ότι δεν κατάλαβε καλά και δεν προλάβαινε να ετοιμαστεί να έρθει την ώρα της... "συνειδητοποίησης". Δεν μου έστεκε και πολύ ως δικαιολογία, αλλά nevermind σκέφτηκα.

Θα ξαναβγαίναμε λοιπόν τριάδα με το ζευγάρι και περιμέναμε και την Μαρία. Έτυχε λοιπόν ενώ ήμασταν οι 3 μας έξω να μιλήσει ο τύπος με τον Α ο οποίος εμφανίστηκε εντός πενταλέπτου εκεί που είχαμε πάει. Ξανά τα 4 μας λοιπόν. Ήρθε βέβαια και η Μαρία και γίναμε ένα ανομοιογενές γκρουπ των 5 ατόμων. Πήγαμε για ένα ποτό κοντά στο σπίτι μου και όταν ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας είπα να κάνω παρέα με τους υπόλοιπους μέχρι το αμάξι του Α.

Α: Γιατί έρχεσαι από εδώ;
Ν: Ε για παρέα μωρέ.
Α: Αφού από εκεί μένεις.

Και μου έδειξε την κατεύθυνση προς το σπίτι μου.

Ν: Θυμάσαι και πού μένω ε;
Α: Ε ναι.

Και χαμογέλασε. Δεν το εξέλαβα κάπως, σιγά το πράγμα να θυμάται κάποιος πού μένεις. Έτσι πίστεψα δηλαδή.

Από τότε πρέπει να πέρασε και μήνας. Και δεν ξαναμιλήσαμε. Ένα χρόνια πολλά του έστειλα στο facebook και δεν απάντησε κιόλα. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα λοιπόν, τσουκ στο facebook χτες.

Α: Hey.
N: Hey επίσης.
(Μεγάλη συζήτηση γύρω από το τι κάνουμε, πώς περνάμε κλπ.)
Α: Πού είσαι;
Ν: Σπίτι μου.
Α: Μέσα;
Ν: Ε ναι καλέ, απέξω;
Α: Α ωραία ωραία.
(Παύση.)
Α: Να κανονίσουμε για καφέ μια από αυτές τις μέρες. Αν μη τι άλλο μένουμε τόσο κοντά, ντροπή να μην έχουμε βγει μια φορά.
Ν: Αυτή τη βδομάδα έχω τρεχάματα γενικά, θα σου πω όμως.
Α: Καλώς. Το κινητό μου είναι (τάδε)
Ν: Ωραία, το έχω. Μιλάμε λοιπόν. Βγαίνω.
Α: Τα λέμε. Καλά να περνάς.

Δεν θα στείλω μόνη μου μήνυμα για καφέ. Αν μου στείλει αυτός πιο πιθανό να δεχτώ και να βγω, αφού μάλλον στο φιλικό το βλέπει κι αυτός. Πιο πολύ με ξένισε ότι έκανε ένα μήνα να προτείνει τον καφέ. Ξέμεινε από φίλους; Βαριέται που ζει; Nobody knows. Ίσως τελικά και να μην ταίριαζε καν στην κατηγορία "ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση" γιατί κατά πάσα πιθανότητα με βλέπει στο φιλικό και δεν μετράει. Αλλά αφού έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι σε offline mode και δεν έχω με τι να γεμίσω τελευταία το blog, να.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Ο κοιμισμένος

Εναλλακτικός τίτλος το "βαθιά νυχτωμένος" ή "ο ωραίος κοιμώμενος" ή "όποτε θυμάμαι ξυπνάω" ή τέλος πάντων πιο απλά, ο μαλάκας που δεν έλεγε να πάρει μπρος επί 2 μήνες.

Την έχω ήδη περιγράψει την ιστορία και όσοι παρακολουθείτε το μπλογκ θα καταλάβατε για ποιον τύπο λέω. Για αυτόν που κυνήγησα επί πόσο καιρό, εκείνος ήταν αδιάφορος, τελικά έδειξε ενδιαφέρον και μετά από μια παύση σταμάτησε να το δείχνει και αυτό. Καταλήγουμε λοιπόν από τη μία με έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι θέλει ή απλά βαριέται να κάνει κάτι ή έχει γκόμενα ή δεν θέλει γκόμενα, και από την άλλη με ένα τέρμα ξενερωμένο Νούμερο που έχει φάει ΤΟ κόλλημα και τρώει απανωτές ξενέρες day by day.

Το αποτέλεσμα; Να παρατήσω κάθε προσπάθεια και να συνεχίσω το κυνήγι μπας και πέσω ποτέ σε κάποιον μη ξενέρωτο. Το κόλλημα κόλλημα, αλλά και η ξενέρα ξενέρα αγαπητέ φίλε μου. Είχα ήδη ψοφήσει να κάνω κινήσεις και προτάσεις χωρίς αντίκρισμα. Περίμενα να κουνήσει αυτός το κουλό του να μου προτείνει για ΜΙΑ φορά ραντεβού, έχω και έναν άλφα εγωισμό και δεν άντεχα να τον ρίχνω συνέχεια για να του λέω "θέλω να σε δω" και πάει λέγοντας. Κατανοητό από όλους σας πιστεύω.

Ώσπου το κυνήγι πέτυχε και επιτέλους μετά από μισό χρόνο μαλακίες δεξιά αριστερά βρήκα έναν άνθρωπο να κάτσω και να ηρεμήσει το κεφάλι μου. Μετά από τόσο καιρό που έφαγα 2 άκυρα, πολλά ξενερώματα και ΕΝΑ κόλλημα που το έφαγε η μαρμάγκα, ένα τελείως άκομψο, χοντροκομμένο και τελείως ΜΗ αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα μου πέσιμο βρήκε διάνα. Δεν είμαι καθόλου περήφανη για την κίνηση που έκανα εκείνο το βράδυ στο συγκεκριμένο άτομο, του ρίχτηκα στην ψύχρα επειδή είχα φάει την οριστική - κατ' εμέ - ξενερωτική βολή από το "κόλλημα". Παρ' όλα αυτά ο Μέρφης είπε να μου κάνει το χατήρι για πρώτη φορά μετά από καιρό και να μου τύχει το λαχείο.

Περνάει λοιπόν ένας μήνας. Εγώ ευτυχισμένη λοιπόν στη νέα μου σχέση, να περνάω πολύ χρόνο με τον άνθρωπο δίπλα μου και να κυλάνε οι μέρες όμορφα. Ώσπου ξαφνικά, ΝΑ ΤΟΣ. Εμφανίστηκε. Ο "κόλλημα" εννοώ. Και να βγούμε και να πάμε για καφέ και να τα πούμε που χαθήκαμε. Τι λες ρε παιδί μου; Σοβαρά; Μυρίστηκες μήπως ότι έχω γκόμενο και σου χάλασε το σιγουράκι που ήταν stand by επί 2,5 μήνες για όποτε θυμόσουν; Καλή βλαμμένη ήμουν κι εγώ βέβαια που καθόμουν και ήλπιζα, αλλά πάνε αυτά τώρα.

Και όταν λέω εμφανίστηκε, εννοώ σε φάση να μου στέλνει 4 το πρωί μήνυμα πού είμαι και τι κάνω. Το ξέκοψα ευγενικότατα. Κιουρία. Είμαι αλλού, δεν έχω διάθεση να τα πούμε. Παρ' όλα αυτά ακόμα επέμενε για βδομάδες, να με παίρνει τηλέφωνα να δει αν με βολεύει να βγούμε και τέτοια. Ποιο μέρος του "είμαι αλλού" δεν κατάλαβε ακριβώς ας πούμε; Μαζούτ καίτε ρε μερικοί μερικοί; Ώσπου το αποκορύφωμα ήταν ένα βράδυ που ήμουν σπίτι του δικού μου να χτυπάει μήνυμα και να είναι αυτός. Μιλάμε για 3 το βράδυ περίπου. Με έπιασε η καρδιά μου γιατί τέτοια ώρα μόνο η κολλητή μου κι αυτός θα μου στέλνανε. Σκέφτηκα πώς να το αντιμετωπίσω για να μην πέσει στα χέρια του δικού μου και γίνει τζάμπα τσακωμός. Είδα το μήνυμα διακριτικά, το έσβησα επίσης διακριτικά και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Προς το παρόν.

Μια άλλη φορά ενώ ήμασταν σπίτι μου και βλέπαμε ταινία, ακούω από μέσα ήχο μηνύματος. Δεν έδωσα σημασία γιατί ήταν ψιλονωρίς, 11 το βράδυ περίπου. Τελειώνει η ταινία, πάω να δω το κινητό μου και ήταν αυτός. Άρχισα να ρίχνω από μέσα μου καντήλια.

"Πού είσαι εσύ βρε; Πού χάθηκες;"

Ακούω τον δικό μου να έρχεται προς το μέρος μου και το έσβησα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Την επόμενη μέρα τον πέτυχα στο fb. Tου είπα να σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα και ότι είμαι αλλού. Το ξέκοψα όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσα. Αλήθεια, πρέπει να είναι κάποιος πραγματικά αργόστροφος για να μην νιώσει τι του έλεγα πια.

Την επόμενη μέρα μαντέψτε ποιος μου ξανάστειλε. :-)

Πήρε μπρος λοιπόν ο κοιμισμένος μετά από 3 μήνες επειδή του έφυγε το στανταράκι. Στα τσακίδια τώρα όμως. Μυρίστηκε ότι έχω γκόμενο, ξύπνησε και επειδή επιβεβαίωσε ότι είμαι με άλλον βάλθηκε να μου βάζει φυτιλιές στη σχέση και ένα σωρό μαλακίες. Delete από παντού, αδιαφορία στα sms και θα σου περάσει.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Ε καλά κάνουν και μας κράζουν!

Κοπέλες το βλέπετε, εγώ την προσπάθειά μου την κάνω. Άνοιξα το μπλογκ για να μας στηρίξω σε πολλά στα οποία μας κατηγορούν μέσα από αυτά που έχω ζήσει η ίδια. Όμως ήρθε η ώρα να κράξω και λίγο μερικές μερικές από εσάς. Αφορμή είναι 2 σχόλια στο μπλογκ του συνάδελφου δίπλα.

Παραθέτω γιατί ξέρω ότι βαριέστε να ανοίγετε άλλη καρτέλα και τέτοια. Συμπάσχω.

...

Πιστεύω όμως οτι η απουσία του γκόμενου απο το fb δεν είναι τόσο αισθητή όσο αυτή απο την Σαββατιάτικη έξοδο (θέμα μεγαλύτερης συζήτησης.
...
Α μπράβο. Έπρεπε να κάνω κι ένα κείμενο του γιατί να απουσιάζει ο γκόμενος απ' το Σάββατο. Δηλαδή το Σάββατο είναι θρησκεία. Εκτός κι αν έχει...άλλη θρησκεία (την στρογγυλή Θεά).

Και περιμένω να πεταχτεί στα σχόλια καμιά τύπισσα να πει "Α ΓΙΑ ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΛΑ" και να αρχίσει να ωρύεται και να υπερασπίζεται κλπ. Και ίσως να περιμένει και το γειτονικό Νούμερο να στηρίξει (γιατί έχουμε κάνει και ένα όνομα πλέον).

Κάτι που δεν θα κάνω. Όχι δεν υπάρχει δικαιολογία στο να βγαίνεις δεσμευμένη κοπέλα Σάββατο βράδυ στολισμένη στην τρίχα με γυναικοπαρέα. Γιατί να το κάνεις αυτό; Εκτός κι αν έχει κάναν αγώνα και ο δικός σου είναι πωρωμένος. Που ακόμα και τότε αν τελειώσει ο αγώνας πάλι μαζί μπορείτε να είστε. Το Σάββατο είναι η ιερή μέρα της εβδομάδας. Η μέρα που ξενυχτάς όσο θες με μηδέν τύψεις για τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας, αφού έχεις περιθώρια να συνέλθεις μέχρι να επιστρέψεις στη δουλειά. Το Σάββατο είναι η μέρα που σχεδιάζεις με τις μπακουροφίλες σου εξορμήσεις σε μπαράκια και μέρη που μαζεύουν όμορφο κόσμο εξακριβωμένα. Που θα πιεις και θα τσιμπήσεις τηλέφωνο από υποψήφιο που σου γυάλισε επί τόπου. Εμείς τουλάχιστον με τις φίλες μου έτσι το βλέπουμε. Ή μάλλον το βλέπαμε γιατί μετά από πολλά Σάββατα των άνωθεν εξορμήσεων μας χαμογέλασε η τύχη.

Αν πάλι έχεις μια ωραία παρέα με την οποία περνάς καλά και θες να βγαίνετε τα Σάββατα, ε πάρε και τον γκόμενό σου μαζί. Γνώρισε τον στους φίλους και τις φίλες σου. Για μένα είναι και ένα τεστ αυτό, το πόσο καλά θα δέσει με την παρέα σου. Βγαίνοντας μόνη σου με τους φίλους σου ντυμένη φτιαγμένη δίνοντας την εντύπωση "ελεύθερης κι ωραίας", απλά δίνεις και παράλληλα τροφή στον συνεργάτη δίπλα να κράζει δικαιολογημένα.

Αν έχει χωρίσει κάποια φίλη σου και θέλει γυναικεία παρηγοριά - μαζί με αλκοόλ και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη συνοδευόμενα από κλασικά "ξέχνα τον μαλάκα" κλπ, βγείτε, σύμφωνοι. Είναι περίπτωση που δικαιολογώ. ΑΛΛΑ. Μην μου βγεις με το ντεκολτέ στον αφαλό και το μπούτι φάτσα κάρτα. Μαζέψου. Τελικά ψάχνεις ή δεν ψάχνεις γκόμενο; Μην προκαλείς τον κάθε PUA του μπαρ. Μην παίζεις με το βλέμμα. Σταμάτα να κοιτάς τον κόσμο στο διπλανό τραπέζι. Αν πάλι είσαι υψηλό ΗΒ και σου παιχτεί κίνηση όπως και να έχει, κόψε το από την αρχή - "είμαι πιασμένη". Τότε θα αναρωτηθούν πάλι οι αρσενικοί φίλοι μας "ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ;". Παιδιά, γυναικεία αλληλεγγύη. Είπαμε. Εδώ συγνώμη, αλλά δικαιολογώ!

Αν πάλι είστε έρμαια των ΜΜΜ λόγω έλλειψης οχήματος και κατά συνέπεια των απεργιών τους, πείτε στο έτερον σας ήμισυ να πεταχτεί για αγκαλίτσες και ταινία. Είναι κλασική φάση που όλοι όμως αγαπάνε πού και πού. Όχι δα και συνέχεια, μην γίνει και το πετσί μας ένα με το ριχτάρι του καναπέ. Να βλέπουμε και λίγο κόσμο.

Αυτά αγαπητές αναγνώστριες. :-)


Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Yassou Maria

Καθόλου τυχαίος τίτλος. Θυμάστε φαντάζομαι την Μαρία, την οποία ασφαλώς και δεν λένε έτσι στην πραγματική ζωή. Αλλά ταίριαζε πολύ.

Μετά από το θεματάκι που πέρασε η φίλη μου με τον... "pussyteaser" που τελικά ποτέ δεν ξεκαθάρισε τις προθέσεις του και αυτή τη στιγμή είναι εξαφανισμένος από γη και ουρανό, άρχισε να ψήνεται παιχνίδι με έναν καινούριο. Το παιδί το γνώρισε από κοινές παρέες. Είχαμε βρεθεί σε κοινό τραπέζι μια φορά και πολλές φορές στο δρόμο ενώ ήμασταν μαζί. Γενικά δεν ψηνόταν ποτέ κάτι, είχε ανταλλάξει κινητά και με τις 2 μας και γενικά ήταν στο τελείως φιλικό η κατάσταση, με καμία από τις 2 μας δεν ψηνόταν κάτι.

Είχαμε χαθεί με αυτόν, ξέραμε βέβαια ότι έχει και αρκετά σφιχτά ωράρια με τη δουλειά του. Ώσπου ένας από αυτούς τους κοινούς μας φίλους έκανε πάρτι γενεθλίων σπίτι του. Είχαμε φτάσει κάπου στις πρώτες πρωινές ώρες όπου θα φεύγαμε με τη Μαρία και άλλες 2 κοπέλες για να κοιμηθούμε σπίτι μου αφού έμενα πολύ κοντά από το μέρος του πάρτι. Ώσπου ο εορτάζοντας μου λέει "Ρε συ, παίζει να έρθει και ο Τάδε! Μόλις με πήρε τηλέφωνο! Δεν θυμάμαι καν τι του έλεγα" και γέλια κλπ, εμφανώς μεθυσμένος. Του είπα ότι θα ήθελα να τον δω μετά από τόσο καιρό αλλά ήμασταν χώμα και λέγαμε να πάμε για ύπνο. Καληνυχτίσαμε, ευχηθήκαμε και την κοπανήσαμε. Ώσπου στην εξώπορτα ποιον πετύχαμε; Τον Τάδε μας. Χαρές αυτός, χαρές κι εμείς, τον συστήσαμε και στην παρέα μας (ευγένεια πάνω απ' όλα) και μείναμε λίγο εκεί στην πόρτα να ανταλλάξουμε στα γρήγορα τα νέα μας. Εγώ με τις 2 κοπέλες προχωρήσαμε λίγο και η Μαρία έμεινε πίσω να μιλάει. Μέσα στο κρύο κι εμείς να νυστάζουμε του θανατά. Της φωνάζαμε "ΑΝΤΕ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΕΣ" - ναι ξέρω, χαλάστρα αλλά δεν ήταν καμία μας σε καλή κατάσταση.

Ξαναέρχεται λοιπόν η Μαρία μαζί μας και παίρνουμε τον δρόμο προς το σπίτι μου.

Μ: Ρε συ, ωραίο παιδί ο Τάδε.
Ν: Καλός είναι.
Μ: Θυμάσαι τότε στο Τάδε-Μαγαζί που με γαργάλαγε όλη την ώρα και μου έκανε πλάκες;
Ν: Κάτι θυμάμαι.
Μ: Ρε, έχεις το κινητό του; Έχω αλλάξει συσκευή γαμώτο.
Ν: Μπα. Το έχω κι εγώ στο παλιό μου.
Μ: Ρε συυυυυ σε παρακαλώωωωω βρες το μου μόλις πάμε σπίτιιιιι!
Ν: Κααααααλάααααα.

Έκατσα ζαλισμένη και νυσταγμένη να ψάχνω παλιές συσκευές για να βρω το νούμερο του. Το βρήκα τελικά, το πήρε η Μαρία και ησυχάσαμε. Πέσαμε αμέσως για ύπνο. Το επόμενο πρωί λοιπόν:

Μ: Καλημέρα.
Ν: Κάνω καφέ.
Μ: Χτες μέχρι να με πάρει ο ύπνος έστελνα μηνύματα με τον Τάδε.
Ν: Οκ, τον παρατάω τον καφέ. Έχεις την προσοχή μου!
Μ: Του είπα ότι χάρηκα που τον είδα μετά από καιρό και μου έλεγε κι εκείνος διάφορα και λογικά ψήνεται ρε συ.

Μου έδειξε και τα μηνύματα και όλα φαίνονταν τέλεια - ψηνόταν το παιδί. Ψηνόταν και η Μαρία μετά από την τελευταία ήττα που έφαγε.

Να μην τα πολυλογώ λοιπόν, την επόμενη μέρα ο Τάδε της πρότεινε μπύρα ή/και καφέ. Η Μαρία στα ουράνια. Πιο πολύ την ενδιέφερε να ξεκολλήσει και να ξεπεράσει εντελώς τον προηγούμενο και όχι τόσο το θέμα της σχέσης, όμως ήταν σε φάση "ό,τι κάτσει". Ο Τάδε την έπαιρνε και τηλέφωνα, της έστελνε και μηνύματα, έδειχνε πρόθυμος σε μεγάλο βαθμό. Της έστειλε ένα Σάββατο βράδυ πως την Κυριακή θα είναι προς τα μέρη της Μαρίας και να βγουν οπότε να έχει το νου της για να κανονίσουν.

Φτάνει λοιπόν η Κυριακή, άφαντος ο δικός σου. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Στέλνει η Μαρία "μας ξέχασες;" και απάντησε την επόμενη μέρα αυτός "όχι, απλά τελικά δεν ήμουν στα μέρη σου". Του είπε η Μαρία "α, νόμιζα μας ξέχασες τελείως."

Ε μέχρι σήμερα ο τύπος σαν να πέθανε. Να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε. Ούτε απαντάει στα μηνύματά της ούτε τίποτα.

Ή η Μαρία κουβαλάει κάποια αντροκατάρα λοιπόν ή οι ξενέρωτοι αυξάνεστε και πληθύνεστε. Αν είναι δυνατόν πια αυτό το πράγμα!

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 2

Γιατί πολύ απλά μερικές φορές είστε για φάπες όλοι. Μην το φοβάστε ρε γαμώτο το άκυρο. Για να ρίξετε κάποια θα φάτε και χυλόπιτες στο δρόμο, αυτό είναι το τίμημα. Δεν θα σας κάθονται όλες με τη μία.

Συνεχίζουμε λοιπόν τις ιστοριούλες περί πρώτης κίνησης. Όχι για να μη λέτε ότι γκρινιάζουμε άδικα για τους ξενέρωτους και ότι εμείς έχουμε το πρόβλημα.


Έχουμε βγει με την κολλητή μου για ένα ποτό σε ένα μπαρ Παρασκευή βράδυ. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και πίνουμε το ποτό μας, συζητάμε και ξαφνικά το δίπλα τραπέζι αδειάζει από την παρέα που καθόταν για να το διαδεχτούν δύο τύποι. Θα ξεκινήσω να μιλάω με όρους Συντάκτη τώρα. Ο ένας ήταν ένα ΗΒ6 και ο άλλος ένα ΗΒ7-8, ας πούμε ΗΒ7.5. ΗΒ σημαίνει hot babe βέβαια απ' ότι έμαθα, αλλά μας ταιριάζει προς το παρόν. Ήμασταν 2, ήταν 2. Ήταν Παρασκευή βράδυ και ήμασταν δίπλα δίπλα. Έπαιζε πολύ eye contact και χαμογελάκια και ψουψουψου ο ένας στο αυτί του άλλου, ψουψουψου κι εμείς "α αυτός εκεί σε κοίταζε" - "άντε ρε" κλπ.

Τα χαμόγελα εκ μέρους τους συνεχίζονταν για πολλή ώρα. Μας κοιτούσαν και κάτι ψιθύριζαν μεταξύ τους ώστε να καταλήξουν να μας χαμογελάνε.

Κ: Να δω τι θα παιχτεί τόση ώρα χαμόγελα κλπ.
Ν: Τίποτα δεν θα παιχτεί. Θα κάτσουν έτσι όλο το βράδυ.
Κ: Δεν είναι δυνατόν να κάτσουν έτσι όλο το βράδυ, δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνω, να βάλω ταμπέλα "ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΚΑΜΑΚΙ";

Δεν θα ήταν κακή ιδέα μπας και πάρετε μπρος μερικοί μερικοί πάντως. Βρίσκαμε εμείς αφορμές να σηκωνόμαστε και να κόβουμε κινήσεις. Ο 7.5 ακολουθούσε με το βλέμμα του την κολλητή μου όταν σηκωνόταν και ο 6 άλλαξε θέση να κάτσει ακριβώς φάτσα μου. Οι ματιές μας συναντήθηκαν άπειρες φορές εκείνο το βράδυ. Δεν ξέρω αν λαμβάνω εν τέλει λάθος εγώ τα μηνύματά σας, αλλά εγώ πχ θέση δεν θα άλλαζα έτσι. Ούτε θα κοιτούσα ΣΥΝΕΧΕΙΑ κάποιον επειδή πάλι "έτσι". Επομένως είχα αρχίσει να πιστεύω ότι κάτι παίζει και ότι το 6άρι πιθανώς ψήνεται. Βέβαια όπως είπα ήταν 6άρι. Δηλαδή δεν πέθαινα να κάνω κίνηση μην τυχόν και "χάσω το κορμί". Επίσης έχω βαρεθεί πια να κάνω τον πέφτουλα της υπόθεσης. (βλ. Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση 1)

Είχε περάσει ΑΡΚΕΤΗ ώρα και δεν είχε γίνει ακόμα τίποτα. Ο 7.5 έβρισκε αφορμές να ακουμπάει "κατά λάθος" την φίλη μου, μία να φτιάξει καλύτερα το μπουφάν στην καρέκλα του, μία του έπεσε ο αναπτήρας, μία να βολευτεί στην καρέκλα κλπ. Και εννοείται στα καπάκια έλεγε "ωπ, συγνώμη και πάλι" με ένα πλατύ χαμόγελο να ακολουθεί.

Περνάει κι άλλη ώρα, ακόμα τίποτα. Εγώ με την κολλητή να είμαστε σε φάση "γαμώ το διάολό μου". Αρχίσαμε πάλι τις κουβέντες μας ξεχνώντας τους διπλανούς που δεν λέγανε να πάρουν μπρος. Ώσπου κάποιου το μάτι μας πήρε, όσο να' ναι 2 κοπέλες μόνες Παρασκευή βράδυ να πίνουν είναι ένα δυνατό target. Μας πλησίασε και προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα ποτό. Αρνηθήκαμε. Μιλάμε για τύπο 45φεύγα εμφανώς μεθυσμένο που ένας Θεός ξέρει τι είχε στο μυαλό του. Προσοχή όμως, αρνηθήκαμε αλλά το κάναμε ευγενικά. Δεν του είπαμε "πάρε δρόμο" ή κάτι. Μας ρώτησε λοιπόν τι κάνουμε 2 κοπέλες μόνες Παρασκευή βράδυ και ρώτησε δυνατά για να το ακούσουν και οι δίπλα "τα αγοράκια τα αφήσατε σπίτι;". Γέλια εμείς, γέλια αυτός, τσεκάρω και τους διπλανούς να μην μιλάνε μεταξύ τους και να έχουν στήσει αυτί.

Ν: Ναι σήμερα βγήκαμε μόνες.
45: Αυτοί χάνουν. Ξενέρωτοι άντρες παιδί μου, τι να πεις; (έπρεπε να του δώσω το blog μου :-) )
(γέλια και οι 3)
45: (γυρνώντας στους διπλανούς) Ελάτε ρε σεις να κάνετε παρέα στα κορίτσια! Μόνοι εσείς, μόνες κι αυτές, μια χαρά συμπληρώνεστε!

Κίνηση ματ ο δικός σου. Ουρανοκατέβατος μας ήρθε. Κοιτάω την κολλητή μου σκασμένη στα γέλια περιμένοντας να κόψω αντίδραση των δίπλα. Και φυσικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από αυτό που έγινε : γέλασαν αμήχανα, κοίταξαν λίγο το πάτωμα και δεν έβγαλαν μιλιά. Μας καληνύχτισε ο 45άρης, βαρεθήκαμε κι εμείς το παιχνίδι και την κοπανήσαμε.

Ν: Δε γράφεις στον 7.5 το τηλέφωνό σου σε καμιά απόδειξη να την αφήσεις φεύγοντας;
Κ: Με δουλεύεις; Για να με πάρει τηλέφωνο μετά από 10 χρόνια που θα το αποφασίσει; Με τέτοιον δεν θέλω να μπλέξω, ευχαριστώ.

Κι έτσι απλά την κάναμε. Ξενέρωτοι. Ου να μου χαθείτε.

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Αναποφάσιστος ή υπάρχει και male version των cockteasers;

Pussy... teasers ας πούμε; Εσείς θα μου πείτε.

Η φάση δεν έτυχε σε μένα αλλά στην κολλητή μου. Θα την βαφτίσω για χάρη της ανωνυμίας Μαρία. Η Μαρία που λέτε ωραία κοπέλα, θα ήθελα να έβαζα και ΗΒ τάδε αλλά δεν ξέρω πόσο ακριβώς. Χωρισμένη 2 χρόνια δεν έχει ξανακάνει σχέση. Φλερτάρει ασύστολα και τραβιέται με διάφορους που όμως τελικά δεν στεριώνουν και δεν γίνεται κάτι πιο σοβαρό. Σημείωση : η σχέση από την οποία βγήκε πριν 2 χρόνια κράτησε περίπου 1,5 χρόνο όπου τελικά ο τύπος την παράτησε για άλλη.

Με το τελευταίο της νταβαντούρι να μετράει 3-4 μήνες πριν και την Μαρία πλέον σε πλήρες offline mode και απογοήτευση, της ήρθε ουρανοκατέβατο παλικάρι σερβιτόρος σε μαγαζί που της έπιασε κουβέντα και ζήτησε και κινητά και να βγουν κλπ κλπ. Η αφορμή μάλιστα να της τσιμπήσει το κινητό ο τύπος ήταν "Τι; Δεν έχεις πάει στο Τάδε; Πότε θα σε πάω;". Smooth. Με προσδοκίες λοιπόν για την επόμενη μέρα η Μαρία περιμένει ένα τηλέφωνο ή κάποιο σημάδι του σερβιτόρου της. Τίποτα αυτός. Κατά το απογευματάκι του στέλνει αυτή "τι κάνεις" και τα γνωστά για να πιάσουν μια κλασική sms-ο-κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Φυσικά η πρόταση που της έκανε την προηγούμενη μέρα ο τυπάς ξεχάστηκε. Δεν πτοήθηκε η Μαρία μας. Το βράδυ της είπε αυτός "Είχα πολλή δουλειά σήμερα και γύρισα κουρασμένος. Θα σε πάρω αύριο να κανονίσουμε".

Να μην τα πολυλογώ λοιπόν το ίδιο μοτίβο παιζόταν επί ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ. Ναι, μια ολόκληρη βδομάδα είχαμε το εξής επαναλαμβανόμενο του σερβιτόρου μας:

Σ: Γεια σου μικρή τι κάνεις;
Μ: Καλά, εσύ;
Σ: Καλά. Πολλή δουλειά σήμερα. Κουράστηκα.
(Συζήτηση γύρω από διάφορα)
Σ: Θα σε πάρω αύριο να κανονίσουμε για αύριο ή μεθαύριο.
Μ: Θα περιμένω.

Το ίδιο σε διαρκές repeat. Ώσπου βαρέθηκα να βλέπω τη φίλη μου να βασανίζεται πάνω από μηνύματα και τηλέφωνα.

Ν: Στείλε του "τάδε ώρα τάδε μέρος, τα λέμε" γιατί αυτός δεν νιώθει.
Μ: Μπορεί όντως να έχει πολλή δουλειά και μετά να μην έχει όρεξη.
Ν: Ακόμα και τα Π-Σ-Κ; Άσε με ρε συ. Κάνε κάτι γιατί θα το χάσουμε το κορμί.
Μ: Πάμε για καφέ από το μαγαζί που δουλεύει μπας και τον δω;

Και πήγαμε. Τον είδα κι εγώ και πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα να τσεκάρω κινήσεις εκ μέρους του. Κατ' αρχάς έβρισκε συνέχεια αφορμές να έρχεται στο τραπέζι μας. Μια να αδειάσει το τασάκι, μια να μαζέψει ένα απειροελάχιστα μικρό σκουπιδάκι, γενικά όλο κάτι έβρισκε. Από μακριά κοίταζε τη Μαρία συνέχεια και της έβγαλε σε 2-3 φάσεις και τη γλώσσα. Ε οκ λέω βιάστηκα να κρίνω, ο τύπος ψήνεται. Όταν πληρώσαμε του έδωσε η Μαρία τα λεφτά και αυτός ενώ τα έπαιρνε την κοιτούσε μέσα στα μάτια. Δεν υπήρχα καν στο πλάνο. Φύγαμε και την χαιρέτησε 100 φορές.

Αφού λοιπόν είδα και μόνη μου ότι ο τύπος δείχνει και σημάδια και δεν ήλπιζε τζάμπα η φίλη μου, περίμενα να δω αν θα καθόταν τελικά ποτέ συνάντηση με αυτούς τους 2. Ώσπου τελικά 1 ή 2 μέρες μετά όντως έκατσε! Βγήκαν αυτό το πολυαναμενόμενο πρώτο ραντεβού που αργοψηνόταν. Για να μην τα πολυλογώ, έπεσαν και αγκαλιές και φιλιά και απ' όλα.

Το καλύτερο; Από τότε έχουν περάσει 2 με 3 βδομάδες. Δεν έχουν βρεθεί ξανά. Αυτός ανά τριήμερα θυμάται και την παίρνει τηλέφωνο για κάνα τυπικό "τι κάνεις" και ως εκεί. Της πετάει υπονοούμενα, της λέει διάφορα και πάλι ξεκίνησε τα "από αύριο" και "από αύριο". Ξαναπήγαμε για έναν καφέ από το μαγαζί του τύπου και αυτός έκανε σαν να μην τρέχει μία. Πιο πολύ κοίταζε εμένα παρά εκείνη. Ούτε ένα χαμόγελο δεν θυμάμαι να της έσκασε.

Η ετυμηγορία Νούμερου ήταν τελική : Πάμε γι' άλλα Μαρία, πολύ περιμέναμε. Πρότεινες, έφαγες άκυρο, σου ξαναπρότεινε αυτός και το ακύρωσε μόνος του και όλο αυτό επί σχεδόν ένα μήνα. Ε άι παράτα μας ρε παλικάρι. Αν παίζουν κι άλλες ξεκαθάρισε τι θέλεις και πες και σε εμάς μην τυραννιόμαστε τζάμπα. Αν ψάχνεις επιβεβαίωση συγχαρητήρια, τη βρήκες. Σταμάτα να παίζεις τώρα με τα ξαφνικά τηλεφωνάκια και μηνυματάκια.

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Μεγάλα σφάλματα του κόσμου #1 = Επανασύνδεση

Είχα πει ότι θα έγραφα περί τούτου στο μέλλον.

Είχα στο νου μου να το ξεκινούσα αρκετά αργότερα αυτό το ποστ όμως ο χωρισμός μιας καλής μου φίλης στάθηκε η αφορμή να ανακαλέσω διάφορα που έχουν συμβεί σε μένα, να ακούω τον καημό της φιλενάδας και εν τέλει να καταλήγω στο ότι:


ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!


Αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη. Αν και κάποια δικιά σου φίλη χωρίσει μετά από αρκετό καιρό σχέσης (στην περίπτωση που περιγράφω μιλάμε για 1 χρόνο + 3-4 μήνες περίπου), μην διανοηθείς να πετάξεις την ατάκα "Έλα θα σου πει να τα ξαναβρείτε". Όχι μωρή, δεν θα σου πει να τα ξαναβρείτε. Και αν σου το πει, εσύ φρόντισε να του δείξεις την έξοδο.

Όταν ένας άνθρωπος κάνει λάθη, θα τα ξανακάνει. Μετά από κάποια ηλικία δεν αλλάζουμε και υποθέτω πως οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) σε αυτό εδώ το blog έχουμε περάσει την προσαρμοστική για τον χαρακτήρα μας περίοδο που συναντάμε στην εφηβεία. Επομένως ξεκινάμε με αυτή τη βάση : οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Χωρίσατε γιατί σε απάτησε και μετά σου έταξε μονογαμία και τα ξαναφτιάξατε; Θα στα ξαναφορέσει. Ανετότατα. Προχωράμε πάλι στο προσωπικό βίωμα Νούμερου.

Τα είχα που λέτε με έναν τύπο για χρόνια. Πολλά. Δεν θα πω αριθμό, ίσως φανεί τρομακτικός. Λόγω σπουδών λοιπόν σε μια φάση έπρεπε να χωριστούμε για τα επόμενα 2 τουλάχιστον χρόνια. Μείναμε μαζί ένα χρόνο και κάτι μήνες και ξαφνικά μια μέρα μου είπε ο καλός μου (μέσω ίντερνετ) ότι η απόσταση του "φθείρει το συναίσθημα" και να το λήξουμε. Δωσ' του κλάματα η δικιά σου. Μα γιατί κι εγώ μπορώ να κάνω υπομονή κι ας βλεπόμαστε σπάνια και και και. Τότε πέρασα στην ΜΙΣΗΤΗ φάση της πλήρης απώλειας αξιοπρέπειας. Ήμουν και μικρή βέβαια. Η φίλη που αναφέρω στην αρχή του άρθρου ότι χώρισε, μου είπε διάφορα που είπε στον δικό της τώρα που χωρίσανε και θυμήθηκα και τα δικά μου. Ενδεικτικά αναφέρω:

-Μπορούμε να συνεχίσουμε να βγαίνουμε σαν φίλοι όποτε έρχομαι από τα μέρη σου;
-Μπορούμε να συνεχίσουμε σε ελεύθερη σχέση;
-Μπορούμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε ερωτικό επίπεδο μέχρι να βρεις άλλη;
-Μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή και να τα ξεχάσουμε όλα τα παλιά;

ΣΤΟΠ! Όχι δεν μπορούμε. Ούτε να μείνουμε φίλοι ούτε καν γνωστοί. Με το που χωρίσεις ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Σβήσε το κινητό του από το δικό σου (ναι ξέρω το έχεις μάθει απ' έξω, ε θα το ξεχάσεις κάποια μέρα), πέτα τα δώρα του, πέτα πράγματα δικά του που έχει αφήσει σπίτι σου, ξέχνα τα όλα. Χωρίσατε και δεν θα αλλάξει τίποτα. Μην κάνεις τέτοιο κακό στον εαυτό σου υποτιμώντας τον, δεν θες να είσαι ούτε σε ελεύθερη σχέση ούτε σε τίποτα. Πληγώθηκες που έχασες έναν άνθρωπο που αγαπάς, εντάξει δικαιολογημένος ο πανικός αλλά μην υποτιμάς τα ίδια σου τα συναισθήματα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Άκου εκεί "να βρισκόμαστε ερωτικά μέχρι να βρεις άλλη". Τόση απελπισία πια να είσαι με αυτόν τον τύπο; Με ποιον τα' χες ρε καμάρι μου, με τον Μπραντ Πιτ; Όχι δα!

Ναι ξέρω ξέρω, ήσασταν και φίλοι πέρα από ζευγάρι. Είχατε κοινά, πηγαίνατε μαζί σινεμά γιατί έχετε κοινό γούστο στις ταινίες, κάνατε δώρα βιβλία ο ένας στον άλλον που πάντα άρεσαν, συζητούσατε με τις ώρες σε διάφορα επίπεδα και βρίσκατε κοινές γραμμές πλεύσης. Και ξαφνικά τον χάνεις. Και σκέφτεσαι "τουλάχιστον να τον κρατήσω σαν φίλο". Ε όχι ρε γαμώτο μου! Δεν θα τον κρατήσεις σαν φίλο, θα του δώσεις ένα σουτ να πάει από κει που ήρθε. Να πάει να γαμηθεί κι αυτός και τα κοινά σας ενδιαφέροντα. Θα βρεις άλλον. Δεν χάθηκαν οι άντρες. Ναι ναι ναι ναι ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα από μέσα σου. "Σιχαίνομαι να με ακουμπάει άλλος". Θα ξεσιχαθείς στην πορεία.

Συνεχίζω λοιπόν με τα δικά μου που είχα ξεκινήσει πριν. Χωρισμένη λοιπόν καθώς ήμουν, άρχισα τα τσιλιμπουρδίσματα δεξιά κι αριστερά με όποιον έβρισκα εύκαιρο απλά για να ξεπεράσω τον πρώην. Ώσπου μετά από 2 πράγματα τελείως επιφανειακά και χωρίς νόημα, βρήκα ένα παιδί με το οποίο κάπως ταίριαξα καλύτερα. Μείναμε 2 μήνες μαζί και τελικά χωρίσαμε συναινετικά καθ' ότι τελικά οι διαφορές μας ήταν πολύ περισσότερες από τα κοινά μας και τσακωνόμασταν οχτακόσιες φορές τη μέρα για μαλακίες. Ώσπου ξαφνικά, μισό χρόνο μετά τον χωρισμό, επιστρέφει ο πρώην. Να δηλώσει μετάνοια και να ζητήσει συγχώρεση και να τα ξαναφτιάξουμε. Και απογοητευμένη καθώς ήμουν από ό,τι είχα ζήσει, να του λέω και "ΟΚ". Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω στο παρελθόν και να πω στο τότε μικρό Νούμερο "ΜΗΝ. ΤΟ. ΚΑΝΕΙΣ.". Μείναμε τελικά άλλον ένα χρόνο μαζί μέχρι να έρθει η στιγμή επιτέλους να εξαλειφτεί η μεταξύ μας απόσταση και να βρεθούμε ξανά κοντά. Κοντά κι ευτυχισμένοι όπως σκεφτόμασταν και οι 2. Να μην τα ξαναπολυλογώ, μετά από αρκετό καιρό, ξαναχωρίσαμε. Επειδή βαρέθηκε - είπε - που δεν βρισκόμασταν πολύ συχνά.

Το δικό μου το συχνά με το δικό του το συχνά προφανώς είχαν άλλη τιμή. Και δεν τα βρίσκαμε σε αυτό. Και το ήξερε και το ήξερα. Απλά το αποφάσισε έτσι ξαφνικά.

Είδες λοιπόν φιλενάδα; Και που τα ξαναβρήκαμε στα ίδια σκατά καταλήξαμε. Και χειρότερα. Κρίμα τον χρόνο που έχασα επενδύοντας σε μια χαμένη από χέρι σχέση αντί να ψάξω να βρω κάποιον άλλον πιο κοντά στα γούστα μου. Κρίμα στον εγωισμό μου που δεν με άφησε να πω τότε "ΟΧΙ ΡΕ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΦΤΙΑΞΟΥΜΕ". Γι' αυτό πάτα από νωρίς το "delete ALL" για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Το γυαλί άμα σπάσει δεν ξανακολλάει. Μπορείς να το ξανακολλήσεις δηλαδή, αλλά θα φαίνεται το ράγισμα. Αυτό θέλεις; Μια σχέση με ζημιές που φαίνονται επειδή απλά εσύ ήθελες να είσαι βολεμένη και να μην αγχώνεσαι που είσαι χωρίς γκόμενο; Μια σχέση όπου ο ένας κατηγορεί τον άλλον κάθε μέρα "ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΧΩΡΙΣΕΣ!", "ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ!" κλπ;

Δεν τη θες. Γι' αυτό ξεκόλλα το μυαλό σου και προχώρα. Οι άνθρωποι που περιμένουν εκεί έξω να σε γνωρίσουν είναι ανέλπιστα πολλοί και θα σε κάνουν να νιώσεις 100 φορές καλύτερα από ότι ο πρώην. Γκαραντί. :-)