Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol 4.... and counting.

Ναι ναι. Αργώ να γράψω πού και πού αλλά έχουμε υποχρεώσεις παντός τύπου πλέον. Δεν υπάρχουν μόνο τα γκομενικά στη ζωή, αλλά και τα οικονομικά (τα της δουλειάς με λίγα λόγια).
Δεν θα πολυλογήσω τώρα, δεν έχω σκοπό να ζαλίζω. Κατευθείαν στο ψητό μας.


Είμαι που λέτε εγώ και μία φίλη μου, Σάββατο βράδυ και αποφασίζουμε με μια τρίτη φίλη μας να πάμε σε μαγαζί του κέντρου να πιούμε κάνα ποτό, να τα πούμε γιατί είχαμε χαθεί και τελείως κλπ. Είπαμε και σε μια τρίτη φίλη μας η οποία τελικά την ώρα που συναντηθήκαμε μας έστειλε σμς ότι έτυχε κάτι και δεν μπορούσε να φύγει από το σπίτι. Οι 2 μας λοιπόν, σετάκι.

Πάμε, καθόμαστε, ξεκινάμε να μιλάμε. Σημείωση: ένας γκόμενος με τον οποίο η φίλη μου είχε κόλλημα για ΧΡΟΝΙΑ αλλά δεν είχαν ποτέ σχέση (αυτός την έπαιρνε τηλέφωνο μόνο για να εκτονώνει πού και πού τις καύλες του κι αυτή η ΒΛΑΜΜΕΝΗ έτρεχε από πίσω σαν το σκυλί), μου είχε μανουριάσει μια σχέση 2 χρόνων, ενώ δεν με ήξερε καθόλου. Όταν λέω μανουριάσει, εννοώ να μου λέει ότι έχει δει τον γκόμενό μου με άλλες σε μια άκυρη πόλη εκτός Αττικής που συμπτωματικά ο γκόμενος μου είχε επισκεφτεί την περίοδο που έλεγε και τέτοια. Γενικά μας είχε αναμπουμπουλιάσει και εν τέλει χωρίσαμε. Φυσικά οι βαθύτερες αιτίες ήταν άλλης φύσης. Τουτέστιν, είχαμε σκυλοβαρεθεί ο ένας τον άλλον. Απλά με αυτό το περιστατικό, εγώ βρήκα το κουράγιο να του πω να πάει στο διάολο με λίγα λόγια και το λήξαμε το παραμύθι. (Μετά από 5 μήνες τα ξαναφτιάξαμε. Βλέπε ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ. Τραγικό λάθος παιδιά. Don't do it. Αλλά άλλο θέμα αυτό.)

Είχαμε βγει λοιπόν με την φίλη μου, συζητάγαμε για διάφορα, για τον εν λόγω γκόμενο, για τις δικές μου αποτυχίες (βλ. Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση 1 2 και 3), μου έλεγε και κείνη για την 5ετή σχέση της που δεν πήγαινε άλλο και κράταγε μόνο για το θεαθήναι. Πίναμε λοιπόν το κρασί μας, λίγη κουβέντα λίγα γελάκια, χαλαρά πράγματα. Αλλά δεν μπόρεσα να μην προσέξω μια αντροπαρέα 6 ατόμων (ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Ήταν κι άλλοι απλά δεν κοίταξα ποτέ τόσο εκτεταμένα ώστε να τους μετρήσω) που άκουσα να λένε καθαρά "καλή η κοκκινομάλλα αλλά και η μελαχρινή μαλάκα μου πωωω". Εγώ είμαι μελαχρινή. Η φίλη μου (τότε) κοκκινομάλλα. Άρα δεν το θεώρησα σύμπτωση.

Δεν θα σας πω ψέματα αγαπητά μου αρσενικά αναγνωστάκια. Είναι κολακευτικό κι ας είναι κάπως χοντροκομμένο. Γενικά, όταν μια γυναίκα νιώθει ότι "περνάει", εκτός κι αν η φάση είναι ΤΕΛΕΙΩΣ χυδαία και χύμα (βλ. αυτό με τα ΜΜΜ), κολακεύεται. ΜΗΝ διστάζετε να λέτε πώς βρίσκετε μια γυναίκα. Απλά μην το κάνετε με το καλημέρα σας. Αφήστε την λίγο να τσουρουφλιστεί. Να αναρωτηθεί, σας αρέσει; Έτσι την ιντριγκάρετε τη γυναίκα. Κλείνει η παρένθεση.

Που λέτε, λέω διακριτικά στη φίλη μου, "το άκουσες αυτό;". Το είχε ακούσει. Δεν είχε καμιά μας όρεξη γενικά, η άλλη είχε και γκόμενο, εγώ είχα φάει και τόσες ξενέρες τελευταία που είχα προαίσθημα ότι θα ήταν +1 ξενέρα στο τεφτέρι μου.

Δεν έπεσα έξω.

Πέρασε ένα δίωρο στο νερό και τα τυπάκια είχαν καρφωθεί τέρμα. Κοιτούσαν όλη την ώρα. Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για 6+ μαντραχαλάδες. Στο μαγαζί δεν υπήρχε άλλη "καθαρή" γυναικοπαρέα, γι' αυτό μάλλον ήμασταν στο στόχαστρο. Παρ' όλα αυτά, δεν ήρθε ποτέ κανείς να μας μιλήσει (ενώ είχαμε 2 καρέκλες άδειες απέναντί μας), να μας πει το οτιδήποτε ή  τέλος πάντων να κάνει μια κίνηση βρε παιδιά. Αποφασίζουμε με τη φιλενάδα να πληρώσουμε και να τραβήξουμε προς τα σπίτια μας, ήταν και περασμένη η ώρα. Σηκωνόμαστε, παίρνουμε τα πράγματα μας και πάμε προς το δρόμο. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν σηκώθηκε ΕΝΑΣ (1) από την εξαμελή παρέα και ήρθε προς το μέρος μας.

Α: Καλέ, φέυγετε;
Ν: Φεύγουμε.
Α: Εμένα με λένε *όνομα*, εσάς;
*Λέμε κι εμείς, μας ρώτησε και ηλικία κλπ, αν σπουδάζουμε και πάει λέγοντας.*
Φ: Λοιπόν εμείς φεύγαμε, καληνύχτα σου Α.
Α: Ε περιμένετε καλέ, τώρα γνωριστήκαμε!

Τι περιμένετε τώρα ως αντίδραση; Φυσικά να πει "ελάτε να σας κεράσουμε κάτι με την παρέα μου" ή "θέλετε να πάμε κάπου να πιούμε ένα δεύτερο ποτό" ή κάτι τέτοιο. Σωστά;

Α: Μου δίνετε τα facebooks σας;

Εκεί κέρωσα. Μου ήρθε να γελάσω αλλά δεν το έκανα. Ο τύπος έριχνε σε μένα 6 χρόνια και στη φίλη μου 7. Και μας ζητούσε το facebook. Ενώ είχαμε γνωριστεί αρπαχτά στο όρθιο. Το θεώρησα χαζό τουλάχιστον. Σόρρι. :p

Ν: Δεν έχω facebook, σόρρι.
Φ: Έχω εγώ.
Α: Για πες το.
Φ: *το λέει*
Α: Οκ σε έχω! Σε έκανα αντ μόλις! Να με κάνεις αξεπτ μόλις πας σπίτι ε! Καληνύχτα κοπέλες!

Εκείνη τη στιγμή γύρισε ΟΛΟ το τραπέζι και είπε με μια φωνή ΚΑΛΗΝΥΥΥΧΤΑ ΚΟΠΕΕΕΛΕΕΕΕΣ.

Σαχλαμάρες. 30+ χρονώ μουντρούχος και ζητάει fb από μικρότερες που κοτάει να πάει να γνωρίσει στο τραπέζι τους. Μακριά από μας. Περιττό να πω ότι η φίλη μου τον έκανε αξέπτ, δεν της μίλησε ποτέ, δεν της έκανε καν ένα λάηκ ρε παιδί μου έτσι για το θεαθήναι κι αυτός.

Αποκτήστε ρε λίγα κότσια. Εντυπωσιάζουν.

Ο,τι να' ναι στα ΜΜΜ

Πραγματικά.




Ξέρω ότι έχω να δώσω σημάδια ζωής πολύ καιρό, αλλά αν θυμάστε η πρώτη μου απόπειρα για pickup απέδωσε και believe it or not, είμαστε ακόμα μαζί. Και όχι απλά είμαστε, αλλά τα πράγματα κυλάνε ανέλπιστα όμορφα. Θα επεκταθώ επί τούτου σε άλλη ανάρτηση.

Επί του παρόντος, να γράψω για ένα περιστατικό στα ΜΜΜ τις προάλλες που με σκάλωσε.

Που λες λοιπόν αγαπημένε αναγνώστη, βρίσκομαι στο μετρό στο Μοναστηράκι και πάω να αλλάξω να πάρω ηλεκτρικό. Βγαίνω από το μετρό, παίρνω τις κυλιόμενες και στα 20 μέτρα μέχρι τις κυλιόμενες του ηλεκτρικού βλέπω να κατεβαίνουν μπούγια. Που σημαίνει με λίγα λόγια ότι μόλις πέρασε το τρένο που ήθελα και βγήκαν οι επιβάτες. Απογοήτευση. Νόμος Μέρφι κλπ. Αλλά δεν μας νοιάζει αυτό το σημείο αυτή τη στιγμή.

Επιβραδύνω λοιπόν το βήμα μου αφού έχω τουλάχιστον άλλα 10' για το επόμενο τρένο και πάω από τις κανονικές σκάλες (ξεγελάω τον εαυτό μου ότι θα περάσει αρκετή ώρα έτσι και δεν θα περιμένω πολύ στην αποβάθρα - ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ να περιμένω ΜΜΜ γενικά). Εκεί ένας από αυτούς που κατέβαιναν από το τρένο που έχασα, με προσπερνάει και με σκουντάει λίγο στον ώμο, καθημερινά σκουντιέμαι στα μέσα με μισό εκατομμύριο κόσμο. Δεν έδωσα επομένως σημασία. Μετά από λίγο όμως άκουσα ένα "Ε!" και σκέφτηκα μήπως ήταν κάνας γνωστός ή φίλος. Γυρνάω και με πλησιάζει ο τελείως άγνωστος προς εμένα εν τέλει τύπος. Φορούσα λόγω ζέστης μια κάπως ανοιχτή μπλούζα και βλέπω να ΚΑΡΦΩΝΕΙ το βλέμμα του μέσα στο στήθος μου.

Α: Μου λες μία την ώρα;
Ν: Δεν τη λέει στα βυζιά μου την ώρα. (κάνω να φύγω)
Α: Μην είσαι απότομη (με ΤΡΑΒΑΕΙ από το χέρι)
Ν: Πας καλά; Μην με ακουμπάς.

*Με τα πολλά με αφήνει και ανεβαίνω τις σκάλες. Γυρνάω και τον βλέπω να με ακολουθεί.*

Ν: Θα μου πεις τι ζόρι τραβάς;
Α: *ηλίθιο χαμόγελο*

*Λέω ας μην δώσω σημασία, προχωράω και στέκομαι για λίγο όρθια στην άκρη άκρη της αποβάθρας. Έρχεται και ΚΟΛΛΑΕΙ πίσω μου, κυριολεκτικά κολλάει, το μπροστά του κόλλησε στο πίσω μου πώς το λένε.*

Ν: ΚΑΛΑ, είσαι τελείως μαλάκας; Φύγε από πίσω μου τώρα.
Α: Σε ενοχλώ τόσο πολύ;
Ν: Αν δεν ξεκολλήσεις θα βάλω τις φωνές στο ορκίζομαι!
Α: Εντάξει μωρή αγάμητη!

Δυνατά κι όλας το τελευταίο να το ακούσει όλος ο σταθμός. Ο,τι να' ναι. Αγάμητη επειδή δεν γουστάρω ο κάθε άγνωστος μαλάκας να προσομοιάζει το σεξ με ρούχα πάνω μου, σε άκυρο μέρος σε άκυρη στιγμή. Ο μόνος τόπος και χρόνος που θα το δεχόμουν αυτό θα ήταν τον τύπο να τον είχα γνωρίσει σε κάποιο μπαρ, να φλερτάραμε και να χορεύαμε με αυτόν τον τρόπο. Όλα αυτά αν δεν είχα σχέση. Στα ΜΜΜ είχα δεν είχα σχέση τα ίδια θα του έλεγα.

Και του το πήρα με το μαλακό εξ' αρχής, άκουσα και το αγάμητη στο τέλος. Είστε μερικοί... είστε.

Ξενέρωτοι στις απόκριες

Ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι...

Και δεν λέτε να βάλετε μυαλό ακόμα και μετά από 3 ολόκληρα volumes για ξενέρωτους στην πρώτη κίνηση. Το συγκεκριμένο δεν το κάνω vol. 4 γιατί στην πρώτη κίνηση ήμασταν καλά. Στη δεύτερη υπήρξε το πρόβλημα. Ας εξηγηθούμε λοιπόν για μία ακόμη φορά.


Έφτασε λοιπόν το καρναβάλι, απόκριες, ξεθάψιμο στολών και αχαλίνωτο google-άρισμα για τίποτα πρωτότυπο και homemade. Κενό τριήμερο για μια κλασική βόλτα από την κλασική Πάτρα για να αλλάξουμε και λίγο παραστάσεις, μέρες που είναι. Φτάνουμε, βολευόμαστε στο σπίτι της οικοδέσποινας και ετοιμαζόμαστε για την πρώτη πατρινή βραδινή έξοδο. Στολές, βαψίματα, μου πάει αυτό, τελικά δεν θα βάλω περούκα κλπ.

Πάρτι μασκέ λοιπόν από τα χιλιάδες που λάμβαναν χώρα το ίδιο βράδυ, άφθονο ποτό και άφθονος χορός με ανθρώπους που ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ γιατί είτε έχουν ξεκουβαληθεί κι αυτοί από την άλλη άκρη της χώρας σε γνωστούς τους, είτε είναι Πατρινοί. Επομένως η μεγαλύτερη βλέψη είναι κάποιο ONS ή έστω λίγο φλερτ να νιώσεις ότι περνάει η μπογιά και από κει και έπειτα ό,τι προκύψει.

Χαλαρό βράδυ, λίγα πράγματα να κινούνται, γυναικοπαρέα εμείς αλλά το μάτι μας να παίζει σαν τρελό και ακόμα και μετά από 3 ώρες καμία κίνηση από κανέναν αρσενικό. Έχω ήδη ξεκινήσει να σχεδιάζω μέσα μου κάποιο κραχτο-ποστ για το μπλογκ, ώσπου εκεί που κάθομαι μόνη μου σε μια γωνιά τσεκάροντας κόσμο, έρχεται ένας που με κάρφωνε με το βλέμμα να μου πιάσει κουβέντα. Τον έβλεπα που με κοίταζε συνέχεια αλλά προσπαθούσα να μην τον κοιτάω γιατί πιο πολύ μέλωνα τον φίλο του δίπλα. Τέλος πάντων σκέφτομαι, αφού αυτός μας έκατσε, ας είναι. Έτσι κι αλλιώς δεν φαινόταν πολύ άσχημος.

Σημείωση. Σε πάρτι μασκέ με χαμηλό φωτισμό και αρκετό αλκοόλ στις φλέβες σου, αν ο άλλος δεν σου φανεί για ΗΒ9 με τη μία, τότε όταν τον δεις νηφάλια, σε φως και χωρίς να φοράει στολή-makeup κλπ θα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙΣ. Τέλος σημείωσης.

Μιλάμε λοιπόν για λίγο, περίπου ένα τέταρτο. Δεν είχαμε συστηθεί ακόμα και του φώναξα ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΟΥΜΕΡΟ μπας και μάθω έστω το όνομά του. Μου είπε κι αυτός το δικό του και συνεχίσαμε την κουβέντα. Τον ρώτησα αν σπουδάζει κάτι μιας και οι περισσότεροι στο πάρτι ήταν φοιτητές και μου είπε "εεε είμαι λίγο μεγάλος για να σπουδάζω". Απόρησα. Τον ρώτησα πόσο χρονών είναι και τελικά είδαμε ότι με πέρναγε 13-14 χρόνια. Μου ήρθε λίγο απότομο μιας και δεν παίζω ποτέ σε αυτό το γκρουπ ηλικιών, όμως δεν με ενδιέφερε ποτέ η διαφορά ηλικίας όση και να είναι. Αν και συνήθως προτιμώ να είναι μονοψήφιος αριθμός. Όμως εκείνη την ώρα δεν έδωσα καθόλου σημασία.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει ώσπου η παρέα του αποφάσισε να την κοπανάει σιγά σιγά.

Ν: Άρα φεύγεις;
Α: Εεεε θέλει η παρέα μου.
Ν: Και η δική μου παρέα ετοιμάζεται να φύγει.
Α: Μάλιστα.
Ν: Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν 2 επιλογές.
Α: Ποιες;
Ν: Ή μένεις και πάμε μια βόλτα έξω οι 2 μας, ή φεύγουμε με τις παρέες μας και χαιρετιόμαστε εδώ.
Α: Μάλιστα.
Ν: Ε θα μου πεις όμως;
Α: Τι να σου πω;
Ν: Σου είπα. 2 επιλογές υπάρχουν. Διάλεξε μία.
Α: Ε πάμε μια βόλτα.

Πήγαμε λοιπόν τη βόλτα, όλα καλά όλα ανθηρά. Περπατούσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε με πολλές παύσεις απόλυτης σιωπής. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι. Εκεί τον είδα και πρώτη φορά στο φως και ανακάλυψα ότι ήταν ακόμα πιο μέτριος.

Α: Γαμώτο και δεν θυμάμαι πώς να πάω σπίτι του φίλου μου τώρα...
Ν: Ε πάρε τηλέφωνο.
Α: Δεν έχω μπαταρία στο κινητό.
Ν: Ε θα σου δώσω εγώ το δικό μου να τους πάρεις.
Α: Δεν θυμάμαι το νούμερο απ' έξω.
Ν: Ε βάλε την κάρτα σου μέσα να πάρεις, τι να σου πω.
Α: Άσε μωρέ, μπορεί και να κοιμούνται τώρα...
(παύση)
Α: Έχω και το αμάξι βέβαια.
Ν: Είδες; Κανένα πρόβλημα λοιπόν.
Α: Ναι αλλά δεν έχω τα κλειδιά μαζί μου.
Ν: Καλά πώς το κατάφερες αυτό; Τέλος πάντων.
(πάλι παύση)
Α: Γαμώτο σε κάνα παγκάκι με βλέπω να κοιμάμαι.
(παύση)
Α: Αχ και που θα κοιμηθώ σήμερα άραγε;;;

Εκεί άρχισα να τσαντίζομαι. Ο τύπος ήθελε φανερά να τον προσκαλέσω στο σπίτι που έμενα - κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση μία στο εκατομμύριο να συμβεί. Έμενα στο πατρικό μιας φίλης μου μαζί με άλλα 3 άτομα. Δεν μπορούσα να κουβαλήσω τον άκυρο. Έκανα πως δεν τον άκουγα και είπε τουλάχιστον άλλες 42 φορές αυτό το "ΠΩ, ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΠΟΨΕ;". Ξενέρωσα τη ζωή μου και αποφάσισα να την κάνω. Ήμασταν μισή ώρα στο παγκάκι και δεν λέγαμε τίποτα ουσιαστικό, δεν με τράβαγε κι όλας εμφανισιακά να κουνήσω εγώ τα κουλά μου, οπότε το παράτησα.

Ν: Είσαι σίγουρος ότι δεν θες να πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου από το κινητό μου;
Α: Θα κοιμούνται τώρα...
Ν: Ε ξύπνα τους. Δεν θα σου πουν τίποτα. Απλά δεν θυμάσαι πώς να γυρίσεις σπίτι. Λογικότατο είναι.
Α: Μπα, άστο μωρέ...
Ν: Και τι θα κάνεις;
Α: Κάτι θα βρω.
Ν: Οκ, καλώς. Καληνύχτα από μένα.
Α: (αποσβολωμένο ύφος)
Ν: Καληνύχτα!

Και έφυγα όσο ξενερωμένη γίνεται. Είπα καλημέρα στην πλέον ηλιόλουστη Πάτρα και γύρισα σπίτι με κάτι μούτρα μέχρι την Κόρινθο.

Δε βαριέσαι.

Ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση vol. 3

Ναι, φτάσαμε αισίως στο νούμερο 3. Believe it or not!

Εγώ που λέτε λοιπόν, έχω μια πολύ καλή φίλη. Όχι την "Μαρία", άλλη. Που έχει ένα αγόρι με τον οποίο κάναμε παρέα πριν τα φτιάξουν. Το παίρνω πάνω μου, εγώ ευθύνομαι για τη σημερινή σχέση.

Πριν λοιπόν τα φτιάξουν βγαίναμε αρκετές φορές οι 3 μας, είχαμε πάει πολλές φορές για φαγητό, βόλτα, ποτό κλπ. Αφού τα έφτιαξαν, την πρώτη φορά που ήταν να βγούμε οι 3 μας αλλά με τους 2 ως ζευγάρι πλέον, το αγόρι της φίλης μου είπε να φέρει έναν φίλο του. Εγώ βέβαια δεν ήμουν σε απελπιστική κατάσταση ανεύρεσης ιδανικού ταιριού ή κάτι αφού είχα ήδη έναν στο ψηστήρι. Κοινώς, δεν ψαχνόμουν ούτε καιγόμουν να γνωρίσω καινούριο υποψήφιο - γιατί κάπως έτσι το έβλεπε ο φίλος μου! Από την άλλη πάλι δεν με χάλαγε γιατί ο ένας που είπα ότι είχα στο ψηστήρι ήταν ο... "κόλλημας" που μου έριχνε Χ κάθε τόσο και δεν έλεγα να μαζέψω τα μούτρα μου από το πάτωμα.

Βγαίνουμε λοιπόν οι 4 μας για κρασί και φαγητό. Το ζευγάρι απέναντι μας κι εγώ δίπλα στον νέο τύπο που γνώριζα συζητούσαμε, λέγαμε παραπάνω πληροφορίες για εμάς κλπ. Γελούσε με τα αστεία μου και με ακουμπούσε όποτε έβρισκε αφορμή, γενικά περνούσαμε καλά και έδειχνε να υπάρχει χημεία μεταξύ μας. ΗΒ δεν θα βάλω. Πάντως μέτρια πράγματα, προς το καλό αλλά όχι κάτι τρομερό. Στην κουβέντα πάνω ανακαλύψαμε και ότι μένουμε κοντά, ότι σπουδάσαμε το ίδιο πράγμα και γενικά ότι τα ενδιαφέροντά μας έχουν πολλές κοινές τομές.

Περνάει η ώρα λοιπόν και έφτασε η στιγμή να την κοπανήσουμε. Ο νέος μου γνωστός λοιπόν μας είπε να μας πάει έναν έναν με το αμάξι μέχρι σταθμούς μετρό/ησαπ και εμένα μέχρι το σπίτι μου - μιας και μέναμε κοντά. Αφήσαμε λοιπόν το παλικάρι στο μετρό, την φίλη μου κοντά στο σπίτι της γιατί ήταν στο δρόμο μας, και εμένα με πήγε σχεδόν κυριολεκτικά μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου. Στη διαδρομή όταν έφυγε και η φίλη, μείναμε ήσυχοι για αρκετή ώρα.

Α: Γιατί δε μιλάς;
Ν: Τι θες να σου πω;
Α: Ε οτιδήποτε, στη μούγκα θα τη βγάλουμε μέχρι να φτάσουμε;
Ν: Σωστά, δίκιο έχεις. *Γελάκι να γεμίσει λίγο η σιωπή*
Α: Γενικά ήσυχη είσαι. Μήπως σου επιτέθηκε καμιά σπείρα με σπουργίτια;
Ν: *Γέλια* κι εσύ Φουσέκη ε;

Για ένα δεκάλεπτο λέγαμε για φάρσες λοιπόν, όχι μόνο από Φουσέκη αλλά και διάφορα άλλα. Μόλις εξαντλήθηκε κι αυτό το τόπικ, πάλι σιωπή. Από μέσα μου σκεφτόμουν κανένα θέμα προς συζήτηση αλλά είχα κολλήσει. Του έκανα εκεί τυπικές ερωτήσεις για τις σπουδές του, τη δουλειά του, αν είναι ευχαριστημένος κλπ γιατί κι εγώ ψάχνομαι και τέτοια. Κοινώς πράγματα που θα ξεχνούσα εντός δίλεπτου.

Φτάσαμε λοιπόν εκεί που του είπα να με αφήσει, τραβάει χειρόφρενο, και γυρνάει προς το μέρος μου. Α ναι, σημείωση, καθόμουν στη θέση του συνοδηγού.

Ν: Χίλια ευχαριστώ ρε συ που με έφερες μέχρι εδώ.
Α: Σιγά το πράγμα, δεν σε κουβάλησα και στην πλάτη μου.
Ν: Ε όπως και να έχει σε έβγαλα λίγο εκτός δρομολογίου. Και πάλι ευχαριστώ, καληνύχτα.

Εκεί σαν να τον είδα να γέρνει λίγο προς το μέρος μου, αλλά σκέφτηκα μήπως είναι η ιδέα μου και δεν έκανα κάτι. Ξανακαληνύχτισα σαν ευγενική κοπέλα κι έφυγα. Κινητά κλπ δεν ανταλλάξαμε. Παρ' όλα αυτά με το που γύρισα σπίτι, 1 ώρα μετά που μπήκα στο fb μου είχε στείλει friend request. Δεν μιλήσαμε ΠΟΤΕ στο chat του fb έκτοτε. Κάτι σκόρπια comments σε άκυρα posts του είχα κάνει μόνο.

Για να μην μπερδευτούμε τώρα με τους "τύπους", τον άνωθεν θα τον γράφω σκέτο Α. Από το Άντρας. Τρομερή έμπνευση, ναι το ξέρω.

Την επόμενη φορά που είχαμε κανονίσει παρέα, ο Α δεν εμφανίστηκε. Είπε ότι δεν κατάλαβε καλά και δεν προλάβαινε να ετοιμαστεί να έρθει την ώρα της... "συνειδητοποίησης". Δεν μου έστεκε και πολύ ως δικαιολογία, αλλά nevermind σκέφτηκα.

Θα ξαναβγαίναμε λοιπόν τριάδα με το ζευγάρι και περιμέναμε και την Μαρία. Έτυχε λοιπόν ενώ ήμασταν οι 3 μας έξω να μιλήσει ο τύπος με τον Α ο οποίος εμφανίστηκε εντός πενταλέπτου εκεί που είχαμε πάει. Ξανά τα 4 μας λοιπόν. Ήρθε βέβαια και η Μαρία και γίναμε ένα ανομοιογενές γκρουπ των 5 ατόμων. Πήγαμε για ένα ποτό κοντά στο σπίτι μου και όταν ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι μας είπα να κάνω παρέα με τους υπόλοιπους μέχρι το αμάξι του Α.

Α: Γιατί έρχεσαι από εδώ;
Ν: Ε για παρέα μωρέ.
Α: Αφού από εκεί μένεις.

Και μου έδειξε την κατεύθυνση προς το σπίτι μου.

Ν: Θυμάσαι και πού μένω ε;
Α: Ε ναι.

Και χαμογέλασε. Δεν το εξέλαβα κάπως, σιγά το πράγμα να θυμάται κάποιος πού μένεις. Έτσι πίστεψα δηλαδή.

Από τότε πρέπει να πέρασε και μήνας. Και δεν ξαναμιλήσαμε. Ένα χρόνια πολλά του έστειλα στο facebook και δεν απάντησε κιόλα. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα λοιπόν, τσουκ στο facebook χτες.

Α: Hey.
N: Hey επίσης.
(Μεγάλη συζήτηση γύρω από το τι κάνουμε, πώς περνάμε κλπ.)
Α: Πού είσαι;
Ν: Σπίτι μου.
Α: Μέσα;
Ν: Ε ναι καλέ, απέξω;
Α: Α ωραία ωραία.
(Παύση.)
Α: Να κανονίσουμε για καφέ μια από αυτές τις μέρες. Αν μη τι άλλο μένουμε τόσο κοντά, ντροπή να μην έχουμε βγει μια φορά.
Ν: Αυτή τη βδομάδα έχω τρεχάματα γενικά, θα σου πω όμως.
Α: Καλώς. Το κινητό μου είναι (τάδε)
Ν: Ωραία, το έχω. Μιλάμε λοιπόν. Βγαίνω.
Α: Τα λέμε. Καλά να περνάς.

Δεν θα στείλω μόνη μου μήνυμα για καφέ. Αν μου στείλει αυτός πιο πιθανό να δεχτώ και να βγω, αφού μάλλον στο φιλικό το βλέπει κι αυτός. Πιο πολύ με ξένισε ότι έκανε ένα μήνα να προτείνει τον καφέ. Ξέμεινε από φίλους; Βαριέται που ζει; Nobody knows. Ίσως τελικά και να μην ταίριαζε καν στην κατηγορία "ξενέρωτοι στην πρώτη κίνηση" γιατί κατά πάσα πιθανότητα με βλέπει στο φιλικό και δεν μετράει. Αλλά αφού έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι σε offline mode και δεν έχω με τι να γεμίσω τελευταία το blog, να.

Ο κοιμισμένος

Εναλλακτικός τίτλος το "βαθιά νυχτωμένος" ή "ο ωραίος κοιμώμενος" ή "όποτε θυμάμαι ξυπνάω" ή τέλος πάντων πιο απλά, ο μαλάκας που δεν έλεγε να πάρει μπρος επί 2 μήνες.

Την έχω ήδη περιγράψει την ιστορία και όσοι παρακολουθείτε το μπλογκ θα καταλάβατε για ποιον τύπο λέω. Για αυτόν που κυνήγησα επί πόσο καιρό, εκείνος ήταν αδιάφορος, τελικά έδειξε ενδιαφέρον και μετά από μια παύση σταμάτησε να το δείχνει και αυτό. Καταλήγουμε λοιπόν από τη μία με έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι θέλει ή απλά βαριέται να κάνει κάτι ή έχει γκόμενα ή δεν θέλει γκόμενα, και από την άλλη με ένα τέρμα ξενερωμένο Νούμερο που έχει φάει ΤΟ κόλλημα και τρώει απανωτές ξενέρες day by day.

Το αποτέλεσμα; Να παρατήσω κάθε προσπάθεια και να συνεχίσω το κυνήγι μπας και πέσω ποτέ σε κάποιον μη ξενέρωτο. Το κόλλημα κόλλημα, αλλά και η ξενέρα ξενέρα αγαπητέ φίλε μου. Είχα ήδη ψοφήσει να κάνω κινήσεις και προτάσεις χωρίς αντίκρισμα. Περίμενα να κουνήσει αυτός το κουλό του να μου προτείνει για ΜΙΑ φορά ραντεβού, έχω και έναν άλφα εγωισμό και δεν άντεχα να τον ρίχνω συνέχεια για να του λέω "θέλω να σε δω" και πάει λέγοντας. Κατανοητό από όλους σας πιστεύω.

Ώσπου το κυνήγι πέτυχε και επιτέλους μετά από μισό χρόνο μαλακίες δεξιά αριστερά βρήκα έναν άνθρωπο να κάτσω και να ηρεμήσει το κεφάλι μου. Μετά από τόσο καιρό που έφαγα 2 άκυρα, πολλά ξενερώματα και ΕΝΑ κόλλημα που το έφαγε η μαρμάγκα, ένα τελείως άκομψο, χοντροκομμένο και τελείως ΜΗ αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα μου πέσιμο βρήκε διάνα. Δεν είμαι καθόλου περήφανη για την κίνηση που έκανα εκείνο το βράδυ στο συγκεκριμένο άτομο, του ρίχτηκα στην ψύχρα επειδή είχα φάει την οριστική - κατ' εμέ - ξενερωτική βολή από το "κόλλημα". Παρ' όλα αυτά ο Μέρφης είπε να μου κάνει το χατήρι για πρώτη φορά μετά από καιρό και να μου τύχει το λαχείο.

Περνάει λοιπόν ένας μήνας. Εγώ ευτυχισμένη λοιπόν στη νέα μου σχέση, να περνάω πολύ χρόνο με τον άνθρωπο δίπλα μου και να κυλάνε οι μέρες όμορφα. Ώσπου ξαφνικά, ΝΑ ΤΟΣ. Εμφανίστηκε. Ο "κόλλημα" εννοώ. Και να βγούμε και να πάμε για καφέ και να τα πούμε που χαθήκαμε. Τι λες ρε παιδί μου; Σοβαρά; Μυρίστηκες μήπως ότι έχω γκόμενο και σου χάλασε το σιγουράκι που ήταν stand by επί 2,5 μήνες για όποτε θυμόσουν; Καλή βλαμμένη ήμουν κι εγώ βέβαια που καθόμουν και ήλπιζα, αλλά πάνε αυτά τώρα.

Και όταν λέω εμφανίστηκε, εννοώ σε φάση να μου στέλνει 4 το πρωί μήνυμα πού είμαι και τι κάνω. Το ξέκοψα ευγενικότατα. Κιουρία. Είμαι αλλού, δεν έχω διάθεση να τα πούμε. Παρ' όλα αυτά ακόμα επέμενε για βδομάδες, να με παίρνει τηλέφωνα να δει αν με βολεύει να βγούμε και τέτοια. Ποιο μέρος του "είμαι αλλού" δεν κατάλαβε ακριβώς ας πούμε; Μαζούτ καίτε ρε μερικοί μερικοί; Ώσπου το αποκορύφωμα ήταν ένα βράδυ που ήμουν σπίτι του δικού μου να χτυπάει μήνυμα και να είναι αυτός. Μιλάμε για 3 το βράδυ περίπου. Με έπιασε η καρδιά μου γιατί τέτοια ώρα μόνο η κολλητή μου κι αυτός θα μου στέλνανε. Σκέφτηκα πώς να το αντιμετωπίσω για να μην πέσει στα χέρια του δικού μου και γίνει τζάμπα τσακωμός. Είδα το μήνυμα διακριτικά, το έσβησα επίσης διακριτικά και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Προς το παρόν.

Μια άλλη φορά ενώ ήμασταν σπίτι μου και βλέπαμε ταινία, ακούω από μέσα ήχο μηνύματος. Δεν έδωσα σημασία γιατί ήταν ψιλονωρίς, 11 το βράδυ περίπου. Τελειώνει η ταινία, πάω να δω το κινητό μου και ήταν αυτός. Άρχισα να ρίχνω από μέσα μου καντήλια.

"Πού είσαι εσύ βρε; Πού χάθηκες;"

Ακούω τον δικό μου να έρχεται προς το μέρος μου και το έσβησα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Την επόμενη μέρα τον πέτυχα στο fb. Tου είπα να σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα και ότι είμαι αλλού. Το ξέκοψα όσο πιο ξεκάθαρα μπορούσα. Αλήθεια, πρέπει να είναι κάποιος πραγματικά αργόστροφος για να μην νιώσει τι του έλεγα πια.

Την επόμενη μέρα μαντέψτε ποιος μου ξανάστειλε. :-)

Πήρε μπρος λοιπόν ο κοιμισμένος μετά από 3 μήνες επειδή του έφυγε το στανταράκι. Στα τσακίδια τώρα όμως. Μυρίστηκε ότι έχω γκόμενο, ξύπνησε και επειδή επιβεβαίωσε ότι είμαι με άλλον βάλθηκε να μου βάζει φυτιλιές στη σχέση και ένα σωρό μαλακίες. Delete από παντού, αδιαφορία στα sms και θα σου περάσει.

Ε καλά κάνουν και μας κράζουν!

Κοπέλες το βλέπετε, εγώ την προσπάθειά μου την κάνω. Άνοιξα το μπλογκ για να μας στηρίξω σε πολλά στα οποία μας κατηγορούν μέσα από αυτά που έχω ζήσει η ίδια. Όμως ήρθε η ώρα να κράξω και λίγο μερικές μερικές από εσάς. Αφορμή είναι 2 σχόλια στο μπλογκ του συνάδελφου δίπλα.

Παραθέτω γιατί ξέρω ότι βαριέστε να ανοίγετε άλλη καρτέλα και τέτοια. Συμπάσχω.

...

Πιστεύω όμως οτι η απουσία του γκόμενου απο το fb δεν είναι τόσο αισθητή όσο αυτή απο την Σαββατιάτικη έξοδο (θέμα μεγαλύτερης συζήτησης.
...
Α μπράβο. Έπρεπε να κάνω κι ένα κείμενο του γιατί να απουσιάζει ο γκόμενος απ' το Σάββατο. Δηλαδή το Σάββατο είναι θρησκεία. Εκτός κι αν έχει...άλλη θρησκεία (την στρογγυλή Θεά).

Και περιμένω να πεταχτεί στα σχόλια καμιά τύπισσα να πει "Α ΓΙΑ ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΛΑ" και να αρχίσει να ωρύεται και να υπερασπίζεται κλπ. Και ίσως να περιμένει και το γειτονικό Νούμερο να στηρίξει (γιατί έχουμε κάνει και ένα όνομα πλέον).

Κάτι που δεν θα κάνω. Όχι δεν υπάρχει δικαιολογία στο να βγαίνεις δεσμευμένη κοπέλα Σάββατο βράδυ στολισμένη στην τρίχα με γυναικοπαρέα. Γιατί να το κάνεις αυτό; Εκτός κι αν έχει κάναν αγώνα και ο δικός σου είναι πωρωμένος. Που ακόμα και τότε αν τελειώσει ο αγώνας πάλι μαζί μπορείτε να είστε. Το Σάββατο είναι η ιερή μέρα της εβδομάδας. Η μέρα που ξενυχτάς όσο θες με μηδέν τύψεις για τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας, αφού έχεις περιθώρια να συνέλθεις μέχρι να επιστρέψεις στη δουλειά. Το Σάββατο είναι η μέρα που σχεδιάζεις με τις μπακουροφίλες σου εξορμήσεις σε μπαράκια και μέρη που μαζεύουν όμορφο κόσμο εξακριβωμένα. Που θα πιεις και θα τσιμπήσεις τηλέφωνο από υποψήφιο που σου γυάλισε επί τόπου. Εμείς τουλάχιστον με τις φίλες μου έτσι το βλέπουμε. Ή μάλλον το βλέπαμε γιατί μετά από πολλά Σάββατα των άνωθεν εξορμήσεων μας χαμογέλασε η τύχη.

Αν πάλι έχεις μια ωραία παρέα με την οποία περνάς καλά και θες να βγαίνετε τα Σάββατα, ε πάρε και τον γκόμενό σου μαζί. Γνώρισε τον στους φίλους και τις φίλες σου. Για μένα είναι και ένα τεστ αυτό, το πόσο καλά θα δέσει με την παρέα σου. Βγαίνοντας μόνη σου με τους φίλους σου ντυμένη φτιαγμένη δίνοντας την εντύπωση "ελεύθερης κι ωραίας", απλά δίνεις και παράλληλα τροφή στον συνεργάτη δίπλα να κράζει δικαιολογημένα.

Αν έχει χωρίσει κάποια φίλη σου και θέλει γυναικεία παρηγοριά - μαζί με αλκοόλ και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη συνοδευόμενα από κλασικά "ξέχνα τον μαλάκα" κλπ, βγείτε, σύμφωνοι. Είναι περίπτωση που δικαιολογώ. ΑΛΛΑ. Μην μου βγεις με το ντεκολτέ στον αφαλό και το μπούτι φάτσα κάρτα. Μαζέψου. Τελικά ψάχνεις ή δεν ψάχνεις γκόμενο; Μην προκαλείς τον κάθε PUA του μπαρ. Μην παίζεις με το βλέμμα. Σταμάτα να κοιτάς τον κόσμο στο διπλανό τραπέζι. Αν πάλι είσαι υψηλό ΗΒ και σου παιχτεί κίνηση όπως και να έχει, κόψε το από την αρχή - "είμαι πιασμένη". Τότε θα αναρωτηθούν πάλι οι αρσενικοί φίλοι μας "ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ;". Παιδιά, γυναικεία αλληλεγγύη. Είπαμε. Εδώ συγνώμη, αλλά δικαιολογώ!

Αν πάλι είστε έρμαια των ΜΜΜ λόγω έλλειψης οχήματος και κατά συνέπεια των απεργιών τους, πείτε στο έτερον σας ήμισυ να πεταχτεί για αγκαλίτσες και ταινία. Είναι κλασική φάση που όλοι όμως αγαπάνε πού και πού. Όχι δα και συνέχεια, μην γίνει και το πετσί μας ένα με το ριχτάρι του καναπέ. Να βλέπουμε και λίγο κόσμο.

Αυτά αγαπητές αναγνώστριες. :-)

Yassou Maria

Καθόλου τυχαίος τίτλος. Θυμάστε φαντάζομαι την Μαρία, την οποία ασφαλώς και δεν λένε έτσι στην πραγματική ζωή. Αλλά ταίριαζε πολύ.

Μετά από το θεματάκι που πέρασε η φίλη μου με τον... "pussyteaser" που τελικά ποτέ δεν ξεκαθάρισε τις προθέσεις του και αυτή τη στιγμή είναι εξαφανισμένος από γη και ουρανό, άρχισε να ψήνεται παιχνίδι με έναν καινούριο. Το παιδί το γνώρισε από κοινές παρέες. Είχαμε βρεθεί σε κοινό τραπέζι μια φορά και πολλές φορές στο δρόμο ενώ ήμασταν μαζί. Γενικά δεν ψηνόταν ποτέ κάτι, είχε ανταλλάξει κινητά και με τις 2 μας και γενικά ήταν στο τελείως φιλικό η κατάσταση, με καμία από τις 2 μας δεν ψηνόταν κάτι.

Είχαμε χαθεί με αυτόν, ξέραμε βέβαια ότι έχει και αρκετά σφιχτά ωράρια με τη δουλειά του. Ώσπου ένας από αυτούς τους κοινούς μας φίλους έκανε πάρτι γενεθλίων σπίτι του. Είχαμε φτάσει κάπου στις πρώτες πρωινές ώρες όπου θα φεύγαμε με τη Μαρία και άλλες 2 κοπέλες για να κοιμηθούμε σπίτι μου αφού έμενα πολύ κοντά από το μέρος του πάρτι. Ώσπου ο εορτάζοντας μου λέει "Ρε συ, παίζει να έρθει και ο Τάδε! Μόλις με πήρε τηλέφωνο! Δεν θυμάμαι καν τι του έλεγα" και γέλια κλπ, εμφανώς μεθυσμένος. Του είπα ότι θα ήθελα να τον δω μετά από τόσο καιρό αλλά ήμασταν χώμα και λέγαμε να πάμε για ύπνο. Καληνυχτίσαμε, ευχηθήκαμε και την κοπανήσαμε. Ώσπου στην εξώπορτα ποιον πετύχαμε; Τον Τάδε μας. Χαρές αυτός, χαρές κι εμείς, τον συστήσαμε και στην παρέα μας (ευγένεια πάνω απ' όλα) και μείναμε λίγο εκεί στην πόρτα να ανταλλάξουμε στα γρήγορα τα νέα μας. Εγώ με τις 2 κοπέλες προχωρήσαμε λίγο και η Μαρία έμεινε πίσω να μιλάει. Μέσα στο κρύο κι εμείς να νυστάζουμε του θανατά. Της φωνάζαμε "ΑΝΤΕ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΕΣ" - ναι ξέρω, χαλάστρα αλλά δεν ήταν καμία μας σε καλή κατάσταση.

Ξαναέρχεται λοιπόν η Μαρία μαζί μας και παίρνουμε τον δρόμο προς το σπίτι μου.

Μ: Ρε συ, ωραίο παιδί ο Τάδε.
Ν: Καλός είναι.
Μ: Θυμάσαι τότε στο Τάδε-Μαγαζί που με γαργάλαγε όλη την ώρα και μου έκανε πλάκες;
Ν: Κάτι θυμάμαι.
Μ: Ρε, έχεις το κινητό του; Έχω αλλάξει συσκευή γαμώτο.
Ν: Μπα. Το έχω κι εγώ στο παλιό μου.
Μ: Ρε συυυυυ σε παρακαλώωωωω βρες το μου μόλις πάμε σπίτιιιιι!
Ν: Κααααααλάααααα.

Έκατσα ζαλισμένη και νυσταγμένη να ψάχνω παλιές συσκευές για να βρω το νούμερο του. Το βρήκα τελικά, το πήρε η Μαρία και ησυχάσαμε. Πέσαμε αμέσως για ύπνο. Το επόμενο πρωί λοιπόν:

Μ: Καλημέρα.
Ν: Κάνω καφέ.
Μ: Χτες μέχρι να με πάρει ο ύπνος έστελνα μηνύματα με τον Τάδε.
Ν: Οκ, τον παρατάω τον καφέ. Έχεις την προσοχή μου!
Μ: Του είπα ότι χάρηκα που τον είδα μετά από καιρό και μου έλεγε κι εκείνος διάφορα και λογικά ψήνεται ρε συ.

Μου έδειξε και τα μηνύματα και όλα φαίνονταν τέλεια - ψηνόταν το παιδί. Ψηνόταν και η Μαρία μετά από την τελευταία ήττα που έφαγε.

Να μην τα πολυλογώ λοιπόν, την επόμενη μέρα ο Τάδε της πρότεινε μπύρα ή/και καφέ. Η Μαρία στα ουράνια. Πιο πολύ την ενδιέφερε να ξεκολλήσει και να ξεπεράσει εντελώς τον προηγούμενο και όχι τόσο το θέμα της σχέσης, όμως ήταν σε φάση "ό,τι κάτσει". Ο Τάδε την έπαιρνε και τηλέφωνα, της έστελνε και μηνύματα, έδειχνε πρόθυμος σε μεγάλο βαθμό. Της έστειλε ένα Σάββατο βράδυ πως την Κυριακή θα είναι προς τα μέρη της Μαρίας και να βγουν οπότε να έχει το νου της για να κανονίσουν.

Φτάνει λοιπόν η Κυριακή, άφαντος ο δικός σου. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Στέλνει η Μαρία "μας ξέχασες;" και απάντησε την επόμενη μέρα αυτός "όχι, απλά τελικά δεν ήμουν στα μέρη σου". Του είπε η Μαρία "α, νόμιζα μας ξέχασες τελείως."

Ε μέχρι σήμερα ο τύπος σαν να πέθανε. Να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε. Ούτε απαντάει στα μηνύματά της ούτε τίποτα.

Ή η Μαρία κουβαλάει κάποια αντροκατάρα λοιπόν ή οι ξενέρωτοι αυξάνεστε και πληθύνεστε. Αν είναι δυνατόν πια αυτό το πράγμα!